psikolojik destek almaya başladım ve çok fazla tanı belirtisi var

ladylena

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
2 Temmuz 2019
1.305
1.246
herkese merhaba. yine ben. bir süredir yokum, yoğunum bu ara. şu detayı vermek istedim;
güzel gelişmeler oldu önceki konularımdan hatırlayanlar bilirler isteklerim gerçekleşti çıkan pürüzleri hallettim ve sonunda başımı sokacak bir evim var artık ve kendime ait her şeyiyle. sıfırdan ev tadilatı yapmak, sıfırdan eşya düzmek ne kadar zormuş bu arada. yoruluyorum hem ustalarla kadın başıma uğraşarak hem mobilyalar için oradan oraya koşturarak ama değiyor. tek değilim gerçi babamda vakit buldukça yardım ediyor. her neyse asıl konuya geçeyim. bu hengameden bir süre önce psikolojik destek almaya başladım. hızlı ilerlemeye karar verdik, haftada 2 kez gidiyordum . sonra git gide haftada 1 sonra 2 haftada 1 sonra ayda 1 gibi planladık. haftada 2 aşamasını geçtim haftada 1 gidiyorum. aynı zamanda psikoloğum iş birliği yaptığı bir psikiyatristede yönlendirdi ilaç kullanırsam daha etkili iyileşme olacağı için. çok fazla tanının belirtisi var uzmanların bile kafasını karıştırdım resmen. şimdilik tanılar netleşene kadar hafif bir ilaçla başladık. ben kendimi bilsemde bu kadar çok belirti beklemiyordum ama şaşırmadımda. çok ertelemiştim. destek almaya aynı hafta içinde iki kez sinir krizi geçirdim ( bitkin düşüp bayılacak kadar uzun saatler süren cinsten ) bu yuzden karar vermiştim. belirtilere uyan tanıları tam olarak paylaşmak istemiyorum ama kümelere ayrılan bir psikolojik rahatsızlığın neredeyse her kümesindeki tanıya sahibim gerisini siz düşünün. benimle benzer durumda olan iyileşen arkadaşlarla paylaşmak istedim belki güzel fikirler tavsiyeler duyarım diye. bir de çok yalnızım ruhen ve zihnen. hayatımdaki insanlar fiziki olarak var ama onlarla tam manasıyla her şeyimi paylaşamıyorum. beni anlayabileceklerini düşünmüyorum. belki buraya yazarak dertleşmiş oluruz diye düşündüm bence insanın psikolog tavsiyesi dışındada bir şeyler duymaya ihtiyacı oluyor. zaten sıra daha psikoloğuma bunları anlstmaya gelmedi. daha çok geçmişteki travmalarımla alakalı konuşuyoruz. yani birazda sorunum şu, kendimi ne yaparsam yapayım beğenmiyorum. kısa sürede kaç kez estetik oldum, saçımı değiştirdim, imajımı yeniledim ben bile bilmiyorum. ideal kilomada ulaştım. yani kendimi tam manası ile beğeneceğimi düşündüğüm her şeyi yaptım ama anlamıyorum niye mutsuzum kendimden niye hala yetmiyor. insanlar bana çok bakıyor. hep bakıyorlardı. eskiden bir çoğunun beğendikleri için baktıklarını düşünürdüm ama artık içlerinden alay ettiklerini düşünüyorum. yersiz veya komik duran stile sahip biride değilim aslında. hangi imaja bürünürsem bürüneyim her şeyi dozunda, yerine göre uygularım elimden geldikçe. fakat bu hissettiğim şey o kadar güçlüki bilmiyorum bunun bana psikolojik rahatsızlığımın yaptırdığınada inanamıyorum o kadar gerçekki hislerim. ilginçki yakınlarım beni hep beğenirdi şimdi ise daha çok beğeniyorlar. ama inandırıcı bulmuyorum işte bu hissiyatım yüzünden. bir bu ikincisi ise artık hiç bir şeye şaşıramıyorum, heyecanlanamıyorum, heveslenemiyorum, sevinemiyorum. hayalini kurduğum olacağına inandığım her şeyi kendime bir şekilde çektim. ama vermem gereken olumlu tepkilerin hiç birini veremedim. duvar gibi karşıladım. buna benzer bir diğer şey ise hiç eğlenmiyorum. hiç bi aktivite mutlu etmiyor hep nötr üm. sosyalleşmek için zorluyorum kendimi ama inanın hiç keyif almıyorum. doğru insanlarla mı vakit geçirmiyorum yoksa sorun bende mi yine ondanda emin değilim çünkü hafiften eğleniyor gibi olduğumda bi bakıyorum canım sıkılmış ama bozuntuya vermemeye calısıyorum falan. yani aslında yeni insanlar tanımak istiyorum buna müsait çok fazla ortam var katılabileceğim ama reddedilmekten korkuyorum sonuçta herkes kollarını açıp beni beklemiyor. göze girmek için yalakalık yapmayı hiç sevmem genelde bu ortsmlarda anca öyle çabucak arkadaşlık kuruluyor. şöyle kız kıza çıkıp gezip tozabileceğim çok eğleneceğim bi arkadas grubum olsun istiyorum eskiden vardı hepimiz ayrı yerlere dağıldık. sevdiğim bir şeyi söyleyeyim en çok yemek yemekten keyif alıyorum bir de güzel bir yemekse duyduğum haz muazzam ötesi oluyor. mecburen kilo verme sürecimde bu hazdan uzak durmaya çalıştım ve hala dikkat ediyorum. normalde üç kişinin yediği şey benim tek porsiyonumdu. şimdi bu ev meselesi sağolsun koşturmaktan hem kilo verdim hemde yemek yemeye vaktim kalmadıgından midem kücüldü istesemde yiyemiyorum eskisi kadar. çok uzun yazdım mazur görün buradan tanıyanlar bilir eskiden bunun üç katı fazla yazardım artık kısa kesmeye çalışıyorum tek bir konuda bir çok şeyi sığdırarak anlatmaya çalıştım kendimi, yani umarım anlatabilmişimdir. iyileşeceğime inanıyorum. seviliyorsunuz kk kadınları, okuduğunuz için ve anlayışınız teşekkür ederim
 
Gecmis olsun. Ilaclara ne zaman basladiniz? Bazi ruhsal ilaclarin yan etkilerinin gecici sureli depresyon oldugunu ogrenmistim. Hatta depresyonda olan insanlar antidepresan ilaclarina basladiklarinda intihara daha cok meylediyorlarmis (ilk haftalarda). Kendi durumunuzu yazmamissiniz ama bu hic birseyden zevk almama, hissetmeme konusunu doktorunuzla (psikiyatrist, psikolog degil) bir konusun derim. Onun disinda tum bu yasadiklariniza ragmen gayet herseyi ilerletebilmenizi takdir ettim. yeni eviniz hayirli olsun
 
Daha iyi olmak için gerekli adımları atmışsınız. Bir tanı koymak bazen daha kötü etkileyebiliyor kişiyi, duruma göre uzmanlar söylemeyi tercih etmezler tanıyı hatta. Güvendiğiniz insanlardan yardım alıyorsanız sizin bir tanı duymaya ihtiyacınız olup olmadığını anlarlar ona göre davranırlar.
 
öncesinde yaşadıklarınızı bilmiyorum sadece bu konunuza istinaden yazıyorum. hayatınızda güzel gelişmeler olmuş, kendinize yeni bir sayfa açmışsınız. tedaviye başlamak çok önemli bir adım. tedavi süresince sanki gerileme yaşıyormuşsunuz veya tedavi işe yaramıyormuş gibi hissettiğiniz anlar olacaktır, lütfen vazgeçmeyin. bu uzun bir süreç. her şey çok daha güzel olacak eminim.
 
Bende terapi gördüğüm süreçte, sürecin ortalarında, sürecin başında olduğum halden daha beter hale gelmiştim. Hatta bu psikolog bana kötü geliyor diye düşünmeye başlamıştım. Farkındalığım artmıştı ve canımı yakan şeyleri görmeye başlamıştım.
Muhtemelen o zamanlar kendimle ilgili görmezdrn geldiğim gerçekleri farketmeye başladım, psikolog sayesinde savunma mekanizmalarında yıkılmaya başlayınca çok canım yanmıştı. Ama geçti çok şükür şu an iyiyim😊
 
Sizin kendinizi beğenmemeniz muhtemelen ailenizin sizi sevmemesinden kaynaklı. Sevgiyi içselleştiremişsinizdir. Mesela bende beni çok seven eşimin beni terkedip gideceğini sanıyorum ki yok öyle birşey 😊 ya da insanların beni kabul etmesi için mükemmel olmam gerektiğini düşünüyorum hatta bunun yüzünden sosyal olarak çok rahat bir insan olmama rağmen eşimin ve arkadaşlarımın yanında geriliyorum, bi kusurum ortaya çıkarda beni reddederlerse diye 😅
Bunların sebeplerini psikologumla yeni konuştuk, hepsi çocukluktaki aile ortamımla ilgili, sizinde muhtemel öyle bir durumdut.
 
Peki siz baskalarini begeniyor musunuz? Yani herkes mukemmel mi gorunuyor?

Ben cok takardim eskiden gozumun altinda morluk var ve gozalti derim cok ince. Herkesin damarlarima baktigini zannedip cok uzulurdum kapaticilarla her yerimi kapatmaya calisirdim. Zaman icinde maneviyatim da gelistikce "Allaha cok sukur asiri guzelim" diye kendime telkinde bulunmaya basladim. Simdi ise sifir makyajla dolasiyorum. Cok da guzelim diyorum. Yani inandim kendi telkinlerime.

Digerleri sizden guzel degil. Arasaniz herkesin ne kusurlari var.

Psikologunuzla belki bu konuda da gorusebilirsiniz. Kusursuzluk aramiyor ki hickimse. Siz neden ariyorsunuz?
 
Gecmis olsun. Ilaclara ne zaman basladiniz? Bazi ruhsal ilaclarin yan etkilerinin gecici sureli depresyon oldugunu ogrenmistim. Hatta depresyonda olan insanlar antidepresan ilaclarina basladiklarinda intihara daha cok meylediyorlarmis (ilk haftalarda). Kendi durumunuzu yazmamissiniz ama bu hic birseyden zevk almama, hissetmeme konusunu doktorunuzla (psikiyatrist, psikolog degil) bir konusun derim. Onun disinda tum bu yasadiklariniza ragmen gayet herseyi ilerletebilmenizi takdir ettim. yeni eviniz hayirli olsun

İntihar düşüncesi olmadı ama hatta kendi kendime zarar veremeyeceğimi bildiğimden olsa gerek hep ölmeyi başka şekilde bekledim canım bir şeye sıkıldı diyelim karşıdan karşıya geçiyorken şu araç bana çarpsada kurtulsam falan diyorum yani bu yan etkimidir bilmiyorum ama hep bu tarz düşünceler vardı bende. eskiye kıyasla ruhen daha sakinim öfkelenmiyorum sadece bi konuyu uzatma ve büyütme huyum geçmedi. illa yorulana kadar üstünde durmam şartmış gibi aslında 5 dkda bitecek konuyu dallandırıp budaklandırıyorum fark etmeden ilaçtan beri sadece eskiye kıyasla çok az uyuyorum ve tüm gün enerjiğim bende cok büyük bi tembellik hali vardı o üstümden gitti açıkçası. Bu yazdıgım hevessizlik isteksizlik hallerimi söylemiştim daha ilk seansta bi test uyguladı depresyon mevcut dedi sonrasında seanslara katıldıkça ben sordum benim neyim var diye zorladıgım icin sadece şu şu belirtiler olabilir daha çok erken net bir tanı koymak icin diyorlar
 
Daha iyi olmak için gerekli adımları atmışsınız. Bir tanı koymak bazen daha kötü etkileyebiliyor kişiyi, duruma göre uzmanlar söylemeyi tercih etmezler tanıyı hatta. Güvendiğiniz insanlardan yardım alıyorsanız sizin bir tanı duymaya ihtiyacınız olup olmadığını anlarlar ona göre davranırlar.
aslında ihtiyacım var cunku bişeyim var ama neyim var bilmiyorum her şeyim zarar goruyor insani ilişkilerim hayatım vs… yani normal olsam sağlıklı olsam her şey tıkırında giderken bu kadar çok mahvedemem her şeyi. çok kontrolsüzüm bir de. daha cok detay var yszsam roman olur. aslında evet yani konacak tanıyı merak ediyorum ama şimdi belirtileri söylemekle yetiniyorlar daha cok erken diyorlar net bir tanı için. bende sabırla gidiyorum hem düzelmek için hemde net bir tanı için
 
Gecmis olsun. Ilaclara ne zaman basladiniz? Bazi ruhsal ilaclarin yan etkilerinin gecici sureli depresyon oldugunu ogrenmistim. Hatta depresyonda olan insanlar antidepresan ilaclarina basladiklarinda intihara daha cok meylediyorlarmis (ilk haftalarda). Kendi durumunuzu yazmamissiniz ama bu hic birseyden zevk almama, hissetmeme konusunu doktorunuzla (psikiyatrist, psikolog degil) bir konusun derim. Onun disinda tum bu yasadiklariniza ragmen gayet herseyi ilerletebilmenizi takdir ettim. yeni eviniz hayirli olsun

bu arada çok teşekkür ederim
 
öncesinde yaşadıklarınızı bilmiyorum sadece bu konunuza istinaden yazıyorum. hayatınızda güzel gelişmeler olmuş, kendinize yeni bir sayfa açmışsınız. tedaviye başlamak çok önemli bir adım. tedavi süresince sanki gerileme yaşıyormuşsunuz veya tedavi işe yaramıyormuş gibi hissettiğiniz anlar olacaktır, lütfen vazgeçmeyin. bu uzun bir süreç. her şey çok daha güzel olacak eminim.

evet bazen işe yaramayacakmış gibi geliyor ama bunu kendi hevessiz isteksiz ruh halime veriyorum ve sabırla azimle katılım sağlıyorum seanslara sadık kalıyorum ama benim umudum var zaten kendimi iyileşmek zorunda hissediyorum mecburum buna çünkü hayatımla ve çevremle kayıplar yaşamaktan korkuyorum. kaybedecek bir şeyi olmayan birine dönüşmek istemiyorum küçükken böyle birine dönüştüm ve benim için her şey çok çok zordu o hale geri gelmemem lazım çünkü artık büyüdüm sorumluluklarım var hem kendime hem sevdiklerime karşı
 
Bende terapi gördüğüm süreçte, sürecin ortalarında, sürecin başında olduğum halden daha beter hale gelmiştim. Hatta bu psikolog bana kötü geliyor diye düşünmeye başlamıştım. Farkındalığım artmıştı ve canımı yakan şeyleri görmeye başlamıştım.
Muhtemelen o zamanlar kendimle ilgili görmezdrn geldiğim gerçekleri farketmeye başladım, psikolog sayesinde savunma mekanizmalarında yıkılmaya başlayınca çok canım yanmıştı. Ama geçti çok şükür şu an iyiyim😊

aslında bilinçdışına ittigimiz o şeyleri görmek o kadar önemliki. veya inandıgımız inandırıldıgımız şeyler. kendimizi kandırdıgımız şeyler. mesela ben bir şey anlatım bugun yine seansım vardı. bana kendine haksızlık ediyorsun dedi. halbuki beni o kadar cok tanımıyor ama cok samimiydi bunu söylerken. başkasındsn bunu duydugumda inanmıyorum ama psikoloğumdan duyunca inandım
 
aslında bilinçdışına ittigimiz o şeyleri görmek o kadar önemliki. veya inandıgımız inandırıldıgımız şeyler. kendimizi kandırdıgımız şeyler. mesela ben bir şey anlatım bugun yine seansım vardı. bana kendine haksızlık ediyorsun dedi. halbuki beni o kadar cok tanımıyor ama cok samimiydi bunu söylerken. başkasındsn bunu duydugumda inanmıyorum ama psikoloğumdan duyunca inandım
Ne mutlu sizin adınıza analiz kabiliyeti yüksek, tecrübeli bir psikologunuz var.

Yaşadığınız süreç zor biliyorum ancak normal. Onca sıkıntının yükünün çıkması zor oluyor. Savaşmaya devam edin😊
 
Peki siz baskalarini begeniyor musunuz? Yani herkes mukemmel mi gorunuyor?

Ben cok takardim eskiden gozumun altinda morluk var ve gozalti derim cok ince. Herkesin damarlarima baktigini zannedip cok uzulurdum kapaticilarla her yerimi kapatmaya calisirdim. Zaman icinde maneviyatim da gelistikce "Allaha cok sukur asiri guzelim" diye kendime telkinde bulunmaya basladim. Simdi ise sifir makyajla dolasiyorum. Cok da guzelim diyorum. Yani inandim kendi telkinlerime.

Digerleri sizden guzel degil. Arasaniz herkesin ne kusurlari var.

Psikologunuzla belki bu konuda da gorusebilirsiniz. Kusursuzluk aramiyor ki hickimse. Siz neden ariyorsunuz?

Hemen hemen herkesi çok beğeniyorum biliyor musunuz o kadar saçmaki. Nasıl bir beğenme derseniz kendimle kıyaslıyorum. niye bilmiyorum halbuki benden daha bakımsız daha özensiz veya göreceye göre benden daha cirkin insanlarda var ama neden bilmiyorum kendimi hepsinden daha aşağı görüyorum sanki onlar bir yolunu bulmuş hepsi kendini göstermeyi sergilemeyi başarmış ve kusurları dikkat çekmiyor ama benim ise tam tersi her şeyim göze batıyormuş gibi hissediyorum
 
Sizin kendinizi beğenmemeniz muhtemelen ailenizin sizi sevmemesinden kaynaklı. Sevgiyi içselleştiremişsinizdir. Mesela bende beni çok seven eşimin beni terkedip gideceğini sanıyorum ki yok öyle birşey 😊 ya da insanların beni kabul etmesi için mükemmel olmam gerektiğini düşünüyorum hatta bunun yüzünden sosyal olarak çok rahat bir insan olmama rağmen eşimin ve arkadaşlarımın yanında geriliyorum, bi kusurum ortaya çıkarda beni reddederlerse diye 😅
Bunların sebeplerini psikologumla yeni konuştuk, hepsi çocukluktaki aile ortamımla ilgili, sizinde muhtemel öyle bir durumdut.

Evet reddedilme ve onaylanmama korkusu cok yuksek bende cunku ben kucukken ailemdeki kişiler beni çok yargıladı çok kötülediler. İnanın bana bu tür vıdı vıdıları yapmak yerine ellerini omzuma koyup ee şunu ne zaman başarıyorsun gibi bir şey deselerdi benim yapamayacağım şey yoktu öylede bir çocuktum. Çünkü çabalamayı çalışmayı çok seven çok neşeli hayata karşı çok pozitif bir çocuktum. Travmalarımın sonradan ortaya cıkıyor etkisi işte. Şu an hiç öyle biri değilim. Yazmaya kalksam kendimi abartıyor olurum ama bir çok konuda yeteneğim var üstüne düşsem gerçekten başarı sahibi olabileceğim bunun bilincindeyim. Fakat gram isteğim, hevesim yok. Sadece elimde olanı korumak hayatımı idame ettirebilmek icin gunu kurtarmak icin bir şeyler yapabiliyorum kendimi zorlaya zorlaya
 
X