bu günlüge ilk başladıgım zamanlar geliyor aklıma şimdi yeniden diyete başlayınca.. nasıl başlamıştım?? neler yaşamıştım??

veeeeee esas hiç aklımdan çıkmayan "nasıl oldu da ben 78 KİLO olmuştum??? nasıl oluyorda görmüyordum kendimi??" o zamanlar fotograf çektirmiyordum zaten çok çirkin çıkıyorum diye.. işin ilginç yanı aynada ise çok rahatsız olmuyordum kendimden.. hani aşık olursunuz da büyülenirsiniz gözünüz bir şey görmez yaaa aynen öyleydim ben.. görmüyordum,görmek istemiyordum aynen bir sevgilinin aşık olunca sevgilisinin kötü huylarını görmezden gelmesi gibi.. ta ki aşk bitinceye kadar sürdü bu geçici körlük.. bunun süresi kişiye göre değişiyor bence..benim 78 kiloda bitti aşkım.. görüyorum ki bazısının 55 kiloda bitiyor bazısının ise 125 kiloda.. bu tamamen gözünüzü ne zaman açmak istediginizle ve kendinizi ne kadar çok sevdiginizle alakalı.. şöyle düşünüyorum kendini çok seven zaten kendine bakıyor..kendine karşı gerçekçi ve dürüst oluyor.. herşeyi görüyor.. önlemini alıyor.. birazcık kilo alsa hemen dikkat ediyor ve veriyor.. ne kadar az seviyorsak kendimizi o kadar uzun sürüyor aşk ve sonra bir anda bir bakıyoruz ki ne sevgi kalmış ne de aşk.. sadece nefret başlıyor.. hayata küsüyoruz.. depresyona giriyoruz.. hatta ve hatta kıyafetlerimiz olmuyor diye dışarı bile çıkmak istemiyoruz.. bunların hepsini yaşadım ben.. benim aşkım 78 kiloda bitti.. eşimle problemlerim başlamasıyla uyandım ben.. bir de hep o sildigim fotografları bir türlü aklımdan çıkaramamla.. siliyordum ama hep aklımdaydılar

hayatı boyunca diyet yapmış ve çocuklugu bile diyetle geçmiş biri olarak başladım araştırmaya.. bir sürü kitap okudum bu konuda.. nette sayfalarca yazı.. bloglar vs.. ve nihayetinde "mevsimlerden roma" da durdum, bi kaldım öylece.. aslında bir sene önce keşfetmiştim mevsimlerden romayı.. "ne saçma kek, börek, bisküvi ile diyet mi olur?" deyip geçip gittigim o sayfalarda bu sefer her kelimesi her cümlesiyle günlerim aylarım geçmeye başladı.. okudukça kendimi buldum buldukça kilo verdim.. tabii sonra kilo verince ben gene kendime aşık oldum iyi mi?

herkes "ooo süper vermişsin, çok güzelsin" vs vs iltifatlar etmeye başladılar..tabiki ben de iyice bi havaya girdim.. bu halime alıştım ve sevdim.. hani kendimi sevmeliydim yaaa.. işte seviyordum kendimi.. güzeldim,eski kıyafetlerim olmaya başlamıştı.. zayıflamıştım.. ama unuttugum birşey vardı..kendimi sevmiyor aslında yine kör aşık olmuştum

hala vermem gereken en az 10 kilo vardı.. durup yerleşme zamanı degil,mola verip devam etme zamanıydı.. işte bunu anlamada yaklaşık 1 yıl sürdü.. şimdi gene görüyorum herşeyi.. kollarımda ki löp löp yagları,oturdugumda göbegimin katlarını,zaman zaman bacaklarımın birbirine sürtünmesinden olan yaraları.. bunları yazlıkta oldugum için mi görüyorum diye düşündüm sonra ama yok degil.. ondan degil.. geçen sene de burdaydım.. geçen sene de mayo giydim.. ee peki ne olmuştu?? diyorum ya aşk bitti.. yerini nefret almadan sevgiye dönüşüyor şimdi.. yine fotograflarımı siliyorum çogunlukla(tabi daha az ama siliyorum şişko çıkıyorum diye) ama aklımdan silemiyorum..hepsi aklımda.. gözüm açık… gerçekçiyim.. zaman zaman da acımasız bir anne gibiyim kendime.. o sert dili de değiştiriyorum,yumuşatıyorum yavaş yavaş.. artık aşk yok sevgi var..

kendimi seviyorum