- 19 Kasım 2014
- 5
- 1
- 28
- Konu Sahibi mrs ladybug
- #1
Merhaba ben bir süre önce üyelik almıştım ama sadece okuyordum şuan dertleşmeye ihtiyacım olduğu konuşmaya ihtiyacım olduğu için buraya yazmaya karar verdim. Ben 18 yaşındayım geçen sene kazanamadım mezun olarak hazırlanıyorum bu sene. 4.sınıftan itibaren ailemde sorunlar vardı annem problemliydi babamdan nefret eder beni de doldururdu ona karsı. Ben hayal dünyasında yaşamaya başladım saatlerce müzik dinler hayal kurardım gerçek dünyayla bağım koptu. Liseye geçtiğimde sınıfta sürekli uyumaya başladım biri bişi der de cevap veremezsem diye derslerde kulaklıkla oturuyor hoca kızarsa da dinliyor gibi yapıp hikayeler yazıyordum.
Lise ikide psikoloğa gitmeye başladım sosyal fobi dendi uzuun terapiler sonucu biraz düzeldim gibi oldu. Ama hala hayaller devam ediyordu gerçeklik algımı yitirmiştim okul bitsin eve gidip hayal kurayım diye bekliyordum. Okulda bi çocukla yakın arkadaş olduk her derdimi dinler çözüm arardı anlıyordu beni. Lise 4 ün yazında bu kez psikiyatriste gittim hayaller yüzünden depresyon tanısı kondu yaklaşık bi yıldır antidepresan kullanıyorum ve yüksek dozda başladım yanında uyku ilacı vardı kilo aldım iyice içime kapandım. Bu arada lise 2 de annem babam boşandı bu yıl ikisi de farklı insanlarla evlendi biz kardeşimle babamda kalıyoruz. Babamın eşinin bi cocugu var ikini de çok seviyorum iyi ki varlar ama bi kavgamız oldu babamın eşiyle o haklıydı özür diledim soğuk davranmıyor kesinlikle annemden daha ilgili ama ben hala suçlu hissediyorum unutamadigimdan pek rahat olamiyorum artık. Önceden beri kendime zarar verme eğilimim vardı zaten tırnak yerdim hala yiyorum annemle kavga edince saçlarımı keserdim bu yıl bacaklarımı kesmeye başladım psikiyatristim anksiyeten var dedi ve antipsikotik ilaç verdi 3 ay kadar kullandım kestik ilacı kendime zarar vermeyi bırakmıştım. Son bi kaç aydır yine başladım eskisi kadar değil minik çizikler sadece ama önemli sonuçta. Bi kaç haftadır iyi değilim hiç. Lisedeki o yakın arkadaşımla iki aydır birlikteyiz seviyorum beni de anlıyor her derdimde yanımda ama yardımcı olmaya calistığında tersliyorum sinirleniyorum elimde olmadan. Ders çalışmıyorum lys ye iki ay kaldı ve ben denemelerde 5-6 soruya bakabiliyorum anca kitap açmıyorum çünkü. Sosyal fobim tekrar başladı mı anlayamıyorum dershanede yine kafayı gomup uyuyorum kimse benle konuşmasın diye herkes bana bakıyor dedikodumu yapıyor ya da aptalca davranıyorum da bana gülüyorlar gibi geliyor. Ilkokulda sosyal bi çocuktum dans ederdim tiyatroya katilmistim başrol oynardım ama liseden itibaren tüm hayatım bomboş geçti. 2 ayda lysyi de toparlayamam gibi denesem belki ama çalışamıyorum. Başına geçtigimde dersin kağıt karalamaya ağlamaya başlıyorum. Cidden hayatımla ilgili ne yapacagıma dair bi fikrim yok internetten insanların intihar hikayelerini okumaya ölmeden önce çektikleri son videoları izlemeye başladım odamdan cıkmak ailemi görmek istemiyorum. Canım babam kaç yıldır benim icin uğrasıyor onu da sorunlarımla boğmak istemiyorum adam çok uzuluyor bisi olucak diye korkuyorum. Bugun de eski fotograflarıma bakıp aglamaya vs basladim intiharımı planlarken buldum kendimi yine. Neyse cok uzun yazdim sadece anlatasım geldi tesekkurler buraya kadar okuduysaniz.
Lise ikide psikoloğa gitmeye başladım sosyal fobi dendi uzuun terapiler sonucu biraz düzeldim gibi oldu. Ama hala hayaller devam ediyordu gerçeklik algımı yitirmiştim okul bitsin eve gidip hayal kurayım diye bekliyordum. Okulda bi çocukla yakın arkadaş olduk her derdimi dinler çözüm arardı anlıyordu beni. Lise 4 ün yazında bu kez psikiyatriste gittim hayaller yüzünden depresyon tanısı kondu yaklaşık bi yıldır antidepresan kullanıyorum ve yüksek dozda başladım yanında uyku ilacı vardı kilo aldım iyice içime kapandım. Bu arada lise 2 de annem babam boşandı bu yıl ikisi de farklı insanlarla evlendi biz kardeşimle babamda kalıyoruz. Babamın eşinin bi cocugu var ikini de çok seviyorum iyi ki varlar ama bi kavgamız oldu babamın eşiyle o haklıydı özür diledim soğuk davranmıyor kesinlikle annemden daha ilgili ama ben hala suçlu hissediyorum unutamadigimdan pek rahat olamiyorum artık. Önceden beri kendime zarar verme eğilimim vardı zaten tırnak yerdim hala yiyorum annemle kavga edince saçlarımı keserdim bu yıl bacaklarımı kesmeye başladım psikiyatristim anksiyeten var dedi ve antipsikotik ilaç verdi 3 ay kadar kullandım kestik ilacı kendime zarar vermeyi bırakmıştım. Son bi kaç aydır yine başladım eskisi kadar değil minik çizikler sadece ama önemli sonuçta. Bi kaç haftadır iyi değilim hiç. Lisedeki o yakın arkadaşımla iki aydır birlikteyiz seviyorum beni de anlıyor her derdimde yanımda ama yardımcı olmaya calistığında tersliyorum sinirleniyorum elimde olmadan. Ders çalışmıyorum lys ye iki ay kaldı ve ben denemelerde 5-6 soruya bakabiliyorum anca kitap açmıyorum çünkü. Sosyal fobim tekrar başladı mı anlayamıyorum dershanede yine kafayı gomup uyuyorum kimse benle konuşmasın diye herkes bana bakıyor dedikodumu yapıyor ya da aptalca davranıyorum da bana gülüyorlar gibi geliyor. Ilkokulda sosyal bi çocuktum dans ederdim tiyatroya katilmistim başrol oynardım ama liseden itibaren tüm hayatım bomboş geçti. 2 ayda lysyi de toparlayamam gibi denesem belki ama çalışamıyorum. Başına geçtigimde dersin kağıt karalamaya ağlamaya başlıyorum. Cidden hayatımla ilgili ne yapacagıma dair bi fikrim yok internetten insanların intihar hikayelerini okumaya ölmeden önce çektikleri son videoları izlemeye başladım odamdan cıkmak ailemi görmek istemiyorum. Canım babam kaç yıldır benim icin uğrasıyor onu da sorunlarımla boğmak istemiyorum adam çok uzuluyor bisi olucak diye korkuyorum. Bugun de eski fotograflarıma bakıp aglamaya vs basladim intiharımı planlarken buldum kendimi yine. Neyse cok uzun yazdim sadece anlatasım geldi tesekkurler buraya kadar okuduysaniz.
