- 14 Haziran 2019
- 12.831
- 59.000
Aşırı sinirliyim, sakinleşmiyorum ve mantıklı yorumlar bekliyorum.
Eşimle 6 yıllık evliyiz, 3,5 yaşında bir oğlumuz var, üç yılda sevgililik geçmişimiz var.
Eşim inanılmaz sakin, sessiz bir adamdır. İnsanlara asla hayır diyemez. Yumuşaktır. Sevgiliyken de tüm kavgalarımız bu nedenle çıkardık. Aşıktım, kalan falsosu da olmayınca evlendik.
Ben egeliyim. Ailem de epey rahat bir aile. Flört döneminden itibaren eşim evimize hep geldi gitt aralar da sorun yoktu.
Eşimin ailesi de muhafazakar, karadenizli bir aile. Nişanda her şey yolundaydı.
Eğitim de ve statüde de farklar vardı ama Ailecek ne olabilir ki iyi insanlar neticede dedik.
Gel gelelim düğün zamanı babasının babama yaptığı inatlaşma, o inatlaşmada babama ters konuşması oldu. Biz yine araya girdik eşimle evlendik.
Evlendikten sonra adamın karısından başka kimseyle diyalogu olmadığını keşfettim. Yani anasıyla bile kavgalı.
Bana inceden laf dokundurmaları oldu önemsemedim. Bebeğim doğana kadar. O zaman işte ipler gerilmeye başladı. Adam azıttıkça azıttı. Eşim de mülayim bana haklısın diyor, ben babasına kibar uyarıda bulunuyor o kadar.
En son saçma bir sebepten beni azarlamaya başladı. Sesi de yüksek olunca çocuk korktu ben kucağıma aldım. Bu adam hala bağırıyor. Ben de ipler orda koptu. Bana bağıramazsınız çocuk korkuyor diye ciyak ciyak bağırınca üstüme yürüdü, eşim araya girdi. O zamandan beri asla tek kelimemiz yok. Bize gelemiyorlar, ben yılda iki bazen üç kere gidiyorum. Beş günü aşmadan kalıyoruz. Ama onda da ben odadan çıkmıyorum. Pasif agresif bir şekilde devam ediyoruz.
Bu arada şöyle bir sorunu da var eşimin. Ben ailemin hediye ettiği evde oturuyorum. Şükür. Araba almak için de elimizdeki tüm birikimi koyduk bir miktar da desteğe ihtiyacımız var dedi eşim. Ben kredi çekelim desem de o ailemin parası var. Nasılsa ben çalışırken beraber biriktirdik, bana yardım ederler zaten sizinkilerin evinde oturuyoruz, bizimkilere de iyi olur dedi. Ben hiç istemesem de kendisi sormuş ailesi arabayı gereksiz bulduklarını, ufak şehirde oturduğumuzu söylemiş. Biz desteksiz aldık. Ama bunu diyen adam şimdi ilk fırsatta rşime özel şöförlük yaptırıyor. Asıl delirten bu
Ben bunu da takmadım bugüne kadar. Taki dargın olduğumuz kayınpederim, babası ölünce eşimi çağırana kadar. Üstelik ayrı şehirlerdeyiz. Eşim gidecek üç saat anasını babasını alacak on saatte karadenize gidecekler. Dönüşte de keza aynı şekilde on saat onların şehri üç saat bizim şehire geri dönecek. Manasız. Ama hadi dedim gitsin. Gitmeden önce de tembihledim. Çocuk sana karantinada alıştı, lütfen perşembe en geç dön diye. O çarşamba gece gelirim diye gitti. Gitti gideli telefonda ne zaman geleceğini sorsam bana tersleniyor. En son perşembe sabahtan çıkarız dedi. Onda aradım artık çıktın mı diye. Yok dedi. Oniki de oğluma arattım, baba gelecek misin diye. Çıkıyorum oğlum dedi. Yine çıkmadı. Artık kayınvalidemi aradım, oğlan bu gece söz verdi babam diyor, bu gece gelsin anne geç oldu neyi bekliyorsunuz diye. Çıkıyoruz şimdi dedi. Bunun üzerine kestim aramayı. Beşte eşim aradı bir saat oldu çıktık, 23te annemleri bırakırım birde evdeyim diye.
Bu olaydan sonra artık bayramda seyranda da gitmeme kararı aldım. Torununu bu kadar önemsemeyen bir aileye gitmek istemiyorum.
Eşim zaten suçlu. Bu hayır diyememesi beni bitirdi. Herkese böyle. Ama artık kayınaileme tahammülüm kalmadı. Sizce gitmemek çocuğa haksızlık mı? Ben gitmezsem onlar gelmez. Ama artık bu kadarına da dayanamıyorum.
Özetle sizce ne yapayım.
Sakinleşiyim mi yoksa bu gece canına okuyayım mı by adamın?
ben haklıyım değil mi?
Eşimle 6 yıllık evliyiz, 3,5 yaşında bir oğlumuz var, üç yılda sevgililik geçmişimiz var.
Eşim inanılmaz sakin, sessiz bir adamdır. İnsanlara asla hayır diyemez. Yumuşaktır. Sevgiliyken de tüm kavgalarımız bu nedenle çıkardık. Aşıktım, kalan falsosu da olmayınca evlendik.
Ben egeliyim. Ailem de epey rahat bir aile. Flört döneminden itibaren eşim evimize hep geldi gitt aralar da sorun yoktu.
Eşimin ailesi de muhafazakar, karadenizli bir aile. Nişanda her şey yolundaydı.
Eğitim de ve statüde de farklar vardı ama Ailecek ne olabilir ki iyi insanlar neticede dedik.
Gel gelelim düğün zamanı babasının babama yaptığı inatlaşma, o inatlaşmada babama ters konuşması oldu. Biz yine araya girdik eşimle evlendik.
Evlendikten sonra adamın karısından başka kimseyle diyalogu olmadığını keşfettim. Yani anasıyla bile kavgalı.
Bana inceden laf dokundurmaları oldu önemsemedim. Bebeğim doğana kadar. O zaman işte ipler gerilmeye başladı. Adam azıttıkça azıttı. Eşim de mülayim bana haklısın diyor, ben babasına kibar uyarıda bulunuyor o kadar.
En son saçma bir sebepten beni azarlamaya başladı. Sesi de yüksek olunca çocuk korktu ben kucağıma aldım. Bu adam hala bağırıyor. Ben de ipler orda koptu. Bana bağıramazsınız çocuk korkuyor diye ciyak ciyak bağırınca üstüme yürüdü, eşim araya girdi. O zamandan beri asla tek kelimemiz yok. Bize gelemiyorlar, ben yılda iki bazen üç kere gidiyorum. Beş günü aşmadan kalıyoruz. Ama onda da ben odadan çıkmıyorum. Pasif agresif bir şekilde devam ediyoruz.
Bu arada şöyle bir sorunu da var eşimin. Ben ailemin hediye ettiği evde oturuyorum. Şükür. Araba almak için de elimizdeki tüm birikimi koyduk bir miktar da desteğe ihtiyacımız var dedi eşim. Ben kredi çekelim desem de o ailemin parası var. Nasılsa ben çalışırken beraber biriktirdik, bana yardım ederler zaten sizinkilerin evinde oturuyoruz, bizimkilere de iyi olur dedi. Ben hiç istemesem de kendisi sormuş ailesi arabayı gereksiz bulduklarını, ufak şehirde oturduğumuzu söylemiş. Biz desteksiz aldık. Ama bunu diyen adam şimdi ilk fırsatta rşime özel şöförlük yaptırıyor. Asıl delirten bu
Ben bunu da takmadım bugüne kadar. Taki dargın olduğumuz kayınpederim, babası ölünce eşimi çağırana kadar. Üstelik ayrı şehirlerdeyiz. Eşim gidecek üç saat anasını babasını alacak on saatte karadenize gidecekler. Dönüşte de keza aynı şekilde on saat onların şehri üç saat bizim şehire geri dönecek. Manasız. Ama hadi dedim gitsin. Gitmeden önce de tembihledim. Çocuk sana karantinada alıştı, lütfen perşembe en geç dön diye. O çarşamba gece gelirim diye gitti. Gitti gideli telefonda ne zaman geleceğini sorsam bana tersleniyor. En son perşembe sabahtan çıkarız dedi. Onda aradım artık çıktın mı diye. Yok dedi. Oniki de oğluma arattım, baba gelecek misin diye. Çıkıyorum oğlum dedi. Yine çıkmadı. Artık kayınvalidemi aradım, oğlan bu gece söz verdi babam diyor, bu gece gelsin anne geç oldu neyi bekliyorsunuz diye. Çıkıyoruz şimdi dedi. Bunun üzerine kestim aramayı. Beşte eşim aradı bir saat oldu çıktık, 23te annemleri bırakırım birde evdeyim diye.
Bu olaydan sonra artık bayramda seyranda da gitmeme kararı aldım. Torununu bu kadar önemsemeyen bir aileye gitmek istemiyorum.
Eşim zaten suçlu. Bu hayır diyememesi beni bitirdi. Herkese böyle. Ama artık kayınaileme tahammülüm kalmadı. Sizce gitmemek çocuğa haksızlık mı? Ben gitmezsem onlar gelmez. Ama artık bu kadarına da dayanamıyorum.
Özetle sizce ne yapayım.
Sakinleşiyim mi yoksa bu gece canına okuyayım mı by adamın?
ben haklıyım değil mi?
