Sosyal Fobiyi Nasil Yendiniz?

limonkiz

Ağlamam artık gidenlere ♫
Kayıtlı Üye
12 Nisan 2008
1.064
93
19 yasindayim uni. ogrencisiyim. Psikologa gitmedim fakat sosyal fobi gibi bir sorunum oldugunu dusunuyorum, kendi kendime teshis koymak gibi olmasin ama yasadigim sey sosyal fobiyle buyuk oranda benzer. O yuzden bu konuda sorun yasayanlardan yardim almak istiyorum.

Cok hassas ve takintili bir yapim var ayrica da cok cekingenim. Kucuklugumde asiri cekindendim ama yari yariya yendim diyebilirim. Hassas olmam cabuk alinmam vb gibi durumlara da alistim artik, belli etmemeye calisiyorum.

Uzun olmasin diye ozet gecicem o yuzden pek cok seyi atlayacagim. Ama ozetle, yanlis yapmaktan, toplum icinde dalga gecilmekten, komik duruma dusmekten asiri derecede cekiniyorum. Pek cok insanin cok kolay yaptigi seyler bana zor geliyor yine asiri derecede cekiniyorum bu davranislardan. Ornegin telefonda bir sey siparis etmek, bir kuruma/yere tek basima gitmek, ilk defa gidecegim bir yere tek basima yola cikmak, topluluk onunde konusmak. Derslerde parmak kaldirip cevap verdigimde bile kalbim kut kut carpardi kipkirmizi olurdum.

Bir sey bilmesem ve sormak istesem simdi dalga gecerler mi acaba, yuh bunu da bilmiyor derler mi diye 40 kere dusunurum. Stres olurum.

Sansima arkadas ortamimda da surekli her seyle dalga gecen sakiz gibi uzatan bir arkadasim var. Baska bir en yakin arkadasim dedigim kisi de surekli alttan alttan beni asagiliyor kendini ovuyordu kendince. Zaten takmaya musait bir yapim oldugundan daha once aklima bile gelmeyen seyleri takinti haline getirdim onun yuzunden. O konu da ayri bir hikaye.

Bu halimden nefret ediyorum, ben de normal biri olmak istiyorum :KK43:





Eger usenmeyip okursaniz bugun yasadigim bir olayi anlatmak istiyorum. Nasil hisler icerisinde oldugumu daha rahat anlarsiniz.

Annem lisede ortaokuldayken falan arkadaslarimla cikmama hic izin vermezdi. Sonra da biraz sosyal ol cok asosyalsin derdi, ironik degil mi. Neyse, zaten epey bir baskiyla buyudum hala da devam ediyor. O yuzden mesela cok basit herkesin bildigi bazi seyleri ben bilmem, oyunlari bazi seylerin sistemini isleyisi vs. Cunku gezmeye disari cikmaya universiteye gecince yeni yeni basladim.

Bugun oyun oynuyorduk bir kafede, tavla ve okey. Ikisini de daha once hic oynamadim. Illa israr ettiler sen de oyna diye. Oyunu anlatin o zaman dedim, o kadar sacma anlattilar ki hicbir sey anlamadim resmen. Taslari diz dedi sonra oyuna basladik ben nasil yapildigini anlamaya calisiyorum her yanlis hareketimde o bahsettigim arkadasim kahkahalarla guluyor. Sadece bu olay degil her hareketime ayni sekilde. Kendimi cok saf hissetmeye basladim. Aslinda saf oldugumu dusunmuyorum ama sosyalligim pek olmadigi icin dedigim gibi herkesin bildigi seyleri ben bilemeyebiliyorum. Gerci bu ve saflik ayni sey olabilir.

O kadar cok gulunup dalga gecildim ki gerizekali oldugumu dusunuyorum bazen disari bile cikmak istemedigim oluyor, okula gidersem yine bisey buluo dalga gecicekler diye.

Hatta siklikla beni kim napsin, salagin tekiyim ise yaramam kimse beni sevmez kimsenin sevgisine layik degilim falan diye dusunuyorum.
 
Canım yaşadığın şeylerin çoğunu ben de yaşıyorum.eskiden daha çekingendim.şimdi biraz daha aştım.benim de aynın senin gibi bi herşeyle dalga geçen yakın arkadaş belam vardı.çok şükür o pislikten kurtuldum.müsait olduğumda özelden mesaj atarım istersen ordan daha ayrıntılı konuşuruz
 
Halk arasında gözü açılmamış denir senin durumuna. Aslında açılmasın da çok. Her şeyi bilme boşver.
O korkuyu da sen üzerine giderek yenmelisin. Korkma herkes seni izlemiyor herkes sen bi yanlış yap da dalga geçilsin diye beklemiyor. Yanlış da olsa fikirlerini dile getir soru sor bırak gülsünler çok tatlı olursun o halde bence aşağılanmazsın korkma. :)
 
her seyı bılınce bısey olmuyo be guzelm..
senon durumun kardesımde de var
bı yerı arayıp sıparıs vermez kasaya gıdıp odeme yapmaz.. tuhaf..
 
Birebir ayni hayati yasamisiz sanki.Benim arkadasim degil de bi akrabam vardi herseyle dalga gecen.Nasil atlattin dersen,her konuda rezil olana kadar deneyerek:KK48:bide ustune gidip,kendi kulturumuzden cok farkli biriyle evlendim:)benim tek artim,ben yaparim deyio kendime gaz vermemdi.eninde sonunda rezil ola ola oluyor yani.ha bide bilmedigim bi ortamda bilmedigim bisey yapacaksam hemen atlamam,bilenleri bekler caktirmadan bakarim.tavsiye ederim bunu:KK66:
19 yasindayim uni. ogrencisiyim. Psikologa gitmedim fakat sosyal fobi gibi bir sorunum oldugunu dusunuyorum, kendi kendime teshis koymak gibi olmasin ama yasadigim sey sosyal fobiyle buyuk oranda benzer. O yuzden bu konuda sorun yasayanlardan yardim almak istiyorum.

Cok hassas ve takintili bir yapim var ayrica da cok cekingenim. Kucuklugumde asiri cekindendim ama yari yariya yendim diyebilirim. Hassas olmam cabuk alinmam vb gibi durumlara da alistim artik, belli etmemeye calisiyorum.

Uzun olmasin diye ozet gecicem o yuzden pek cok seyi atlayacagim. Ama ozetle, yanlis yapmaktan, toplum icinde dalga gecilmekten, komik duruma dusmekten asiri derecede cekiniyorum. Pek cok insanin cok kolay yaptigi seyler bana zor geliyor yine asiri derecede cekiniyorum bu davranislardan. Ornegin telefonda bir sey siparis etmek, bir kuruma/yere tek basima gitmek, ilk defa gidecegim bir yere tek basima yola cikmak, topluluk onunde konusmak. Derslerde parmak kaldirip cevap verdigimde bile kalbim kut kut carpardi kipkirmizi olurdum.

Bir sey bilmesem ve sormak istesem simdi dalga gecerler mi acaba, yuh bunu da bilmiyor derler mi diye 40 kere dusunurum. Stres olurum.

Sansima arkadas ortamimda da surekli her seyle dalga gecen sakiz gibi uzatan bir arkadasim var. Baska bir en yakin arkadasim dedigim kisi de surekli alttan alttan beni asagiliyor kendini ovuyordu kendince. Zaten takmaya musait bir yapim oldugundan daha once aklima bile gelmeyen seyleri takinti haline getirdim onun yuzunden. O konu da ayri bir hikaye.

Bu halimden nefret ediyorum, ben de normal biri olmak istiyorum :KK43:





Eger usenmeyip okursaniz bugun yasadigim bir olayi anlatmak istiyorum. Nasil hisler icerisinde oldugumu daha rahat anlarsiniz.

Annem lisede ortaokuldayken falan arkadaslarimla cikmama hic izin vermezdi. Sonra da biraz sosyal ol cok asosyalsin derdi, ironik degil mi. Neyse, zaten epey bir baskiyla buyudum hala da devam ediyor. O yuzden mesela cok basit herkesin bildigi bazi seyleri ben bilmem, oyunlari bazi seylerin sistemini isleyisi vs. Cunku gezmeye disari cikmaya universiteye gecince yeni yeni basladim.

Bugun oyun oynuyorduk bir kafede, tavla ve okey. Ikisini de daha once hic oynamadim. Illa israr ettiler sen de oyna diye. Oyunu anlatin o zaman dedim, o kadar sacma anlattilar ki hicbir sey anlamadim resmen. Taslari diz dedi sonra oyuna basladik ben nasil yapildigini anlamaya calisiyorum her yanlis hareketimde o bahsettigim arkadasim kahkahalarla guluyor. Sadece bu olay degil her hareketime ayni sekilde. Kendimi cok saf hissetmeye basladim. Aslinda saf oldugumu dusunmuyorum ama sosyalligim pek olmadigi icin dedigim gibi herkesin bildigi seyleri ben bilemeyebiliyorum. Gerci bu ve saflik ayni sey olabilir.

O kadar cok gulunup dalga gecildim ki gerizekali oldugumu dusunuyorum bazen disari bile cikmak istemedigim oluyor, okula gidersem yine bisey buluo dalga gecicekler diye.

Hatta siklikla beni kim napsin, salagin tekiyim ise yaramam kimse beni sevmez kimsenin sevgisine layik degilim falan diye dusunuyorum.
 
Valla canım aynı bende senin gibi büyüdüm çok baskı yokdu üzerimde ama annem tek başıma yada arkdşlarla biyere yollamazdı alır kendi götürürdü İnan evlenince KK da arkadaşlarla buluşma ayarladık oraya bile geldi:KK45:Ama şimdi bende kız çocuk sahibiyim bende annem gibi yaparım sesin yaşına gelene kadar :KK56:sende artık kasma fazla o arkadaşınada aynı sana davrandığı gibi davran ne uyuzmuş o ya :KK11: Takma kafana gerekirse destek al çok fayda görürsün,geçen burda bi arkadaş yazdı eşinde gizli terapiye gitmiş kocasını nasıl yola getirdiğini anlatmışdı,sende o cins arkadaşını nakavt edebilirsin kendine güven hadi hoşcakal:KK25:
 
canım yaa ben de kendimi gördüm bir an senin anlattıklarında. üniversitede de dahil hiç ailemden ayrılmadım.annem-babam bize prenses gibi davrandılar sağolsunlar ama bunun acısını çok çektim sonradan.ikisi de gideceğim her yere arabayla götürdü getirdiler,hiç bi yerde sıra bekletmediler...üniversiteye gittim kimseye bi merhaba diyemiyorum,fotokopi istiycem isteyemiyorum bi türlü.okulu bırakmayı falan düşünmeye başladım bi ara.sevgili olaylarına falan hiç giremiyodum zaten.ikinci-üçüncü sınıfta o alıklığım geçti yavaş yavaş.arkadaş ortamım oluştu hatta sevgilim de oldu ama ben hala kendi işimi halledemeyen bi kızdım.bi sorunum varsa hangi soruyu,kime soracağımı bilmiyodum.herkesten aşırı tedirgin oluyodum. fiyat soramazdım,hakkımı arayamazdım,oyunların hiç birini bilmezdim dalga geçerler diye soramazdım. neyse ben bunu nasıl atlattım söyleyeyim : öğretmen oldum atandım dağ başında bi köye.evde ne su var ne tuvalet ne kalorifer...uzakta oldugum için annem babam da yetemedi bana :KK70: afedersin eşşek gibi öğrendim valla yaşamayı :) tabi çok zor oldu.müdürümün türlü saçma aşağılayıcı emirlerine bile hayır diyemezken kendimi milli eğitim müdüryle tartışırken buldum :KK70: yani ben 24 yaşımda bir dağ köyünde ayaklarımın üstünde durmayı,hayatı yaşamayı,sorumluluk almayı,kendi işimi yapmayı öğrendim. bir şeyleri sorup öğrenmeyi,hakkımı aramayı,aslında sormanın ayıp olmadığını,dalga geçen insanların ağzının payını vermeyi ve sonrasında aslında hiç birinin önemsenecek şeyer olmadığını işte o küçük köy öğretti bana. şimdi çok şükür eser kalmadı o halimden. yaşayarak öğreneceksin.kendine zaman ver ve lütfen üzülme.halinde kötü bişey yok.sadece bişeylerle karşılaşman lazım öğrenebilmek için. çok uzun yazdım özür dilerim ama kendimi seninle özdeşleştirdim,yazmak istedim. yardım edebilmeyi gerçekten isterdim
 
Siz sosyalfobik degilsiniz sadece bilmedigi seyden korkar ya insan, durumunuz o sekilde. Insan icine ciktikca, topluma girdikce, karsiniza cikan zorluklari astikca iyi olacaksiniz.
 
canım benim, dalgacı arkadaşını takma. salak mı o neden senin oyunu bilmediğini bildiği halde kahkalarla gülüyor? yani bunda o kadar eğlenceli olan ne var? ama bil ki sen gülmesine bozulmasan gülmeyecek. bazı insanlar, başkalarının duygularını ezerek kendilerini daha iyi daha güçlü hissederler. arkadaşlarının senin üzerinden tatmin olmasına izin verme. yalnız kalma korkusuyla seni ezmelerine izin verme. inan o zaman daha çok hemde daha gerçek arkadaşların olur. hislerini ve düşüncelerini belli etmekle başla canım. kendin ol. rahatsız olduğun, bozulduğun şeyleri belli et. kendini ifade etme konusunda kendini eğitmen gerek. psikologdan destek al elbette.
 
ergenliğimden itibaren insanlardan koptum ve uzaklaştım. odama kapandım. servise binmek, sınıfa girmek için bile kendime büyük bir itme gücü vermem gerekiyordu. üniversiteye gittiğimde de aynısı oldu. yurt yemekhaneleri falan filan.. ancak insan içine karışıp, ayrı şehirlerde yaşam mücadelesi vermeye başlayarak başladı ilk adımım. sonuçta bir şeyleri kendim halletmeliydim, bunun için gerekirse kalabalığa girmeli insanlarla muhabbet etmeliydim. düzelmem mezun olmamla son buldu. aile evinde yaşıyor, çalışıyor, dışarıdaki her işimi onlara yaptırıyordum. sadece öğrencilerimle muhattap oluyordum. inanın 25 yaşımda zorla düğüne götürdüler, tam salona girerken nefes alamayıp geri çıktım. 15 dakika dışarıda dolaşıp, sigara içip babamın kolunda girdim salona..
sonra ikili ilişki kurmak hususndaki fobimi yendim. sevgilillerim oldu. bu iyi geldi.ardından atamam gerçekleşti doğuya gittim. kurslara katıldım. şu an yok denecek kadar az. bunu bence biraz aile tetikliyor. ben sorumluluk duygusu gelişmemiş biriydim. her şeyimi onlar yaptı. ben sadece okula gitmek ve diploma sahibi olmakla yükümlüydüm. bu nedenle kendi ayaklarınızın üzerinde durun, sosyalleşin, kurslar en iyisi. genelde sosyal fobisi olan insanlar diğer insanların kendilerine fiziki en önemlisi de ruhani zarar vereceklerini düşünürler.

o yıllarca süren ağır fobi ben de şu an sadece yalnız dışarı çıkabilme, sinemaya gidebilme, bir cafede sırtını insanlara dönük oturma, kimseyle gözgöze gelmeye tenezzül bile etmeme şeklinde izler bıraktı. hepsinden çok memnunum. yalnız başına bir cafeye bile oturmayı saçma bulan bir toplumda bu bir ayrıcalık.. yenemeyeceğiniz şey yok. şu an bu korkularımdan eser yok, 1500 kişi önünde tiyatro da yaptım, söz alıp konuştum da.. bir açılır pir açılırsınız. kendinize inanın. aşamalı yol alın.
siz kıymetlisiniz, toplum kıymetsiz.. bunu bilin.
 
siyahsevenkadin siyahsevenkadin tamamenn katiliyorum sana.ayni sartlarda, cam fanus icinde büyümüşsuz. Ailelerimiz iyilik yaptigini sanmislar ama cocuk icin ne kadar zor bir gelecek...tek beklentileri mezun olmam, meslek sahibi olmam.ogretmen olunca da sinifindan çıkamayan, öğretmenler odasına giremeyen bi ogretmen oldum. Cok şükür ki gecti gitti. Darısı konu sahibine inşallah. Insandan öyle bir yük kalkiyo ki...artik başka insanlarin varlığı değil, kendi öz varlığın çıkıyo ortaya.kendini tanımaya, potansiyelini fatk etmeye başlıYosun. *BEN* olma duygusu ise çok güzel. Mücadele et, korkularinin üstüne git lutfen limonkiz limonkiz
 
Canım yaşadığın şeylerin çoğunu ben de yaşıyorum.eskiden daha çekingendim.şimdi biraz daha aştım.benim de aynın senin gibi bi herşeyle dalga geçen yakın arkadaş belam vardı.çok şükür o pislikten kurtuldum.müsait olduğumda özelden mesaj atarım istersen ordan daha ayrıntılı konuşuruz
Aslında o arkadaşım da fena biri değildir ama sürekli güler insanlara takılır vs. Fakat bazı şeyleri de uzattıkçca uzatıyor hafif de bencillik var. Şu anki hassas durumumla çekemiyorum onu.
Ne zaman yazmak isterseniz burdayım :)

Halk arasında gözü açılmamış denir senin durumuna. Aslında açılmasın da çok. Her şeyi bilme boşver.
O korkuyu da sen üzerine giderek yenmelisin. Korkma herkes seni izlemiyor herkes sen bi yanlış yap da dalga geçilsin diye beklemiyor. Yanlış da olsa fikirlerini dile getir soru sor bırak gülsünler çok tatlı olursun o halde bence aşağılanmazsın korkma. :)
Olabilir valla hakkaten gözüm açılmamış. Aslında aptal biri olduğumu düşünmüyorum, ortalamaya göre daha kıvrak bir zekaya sahip olduğumu düşünüyorum bazen ama bazen de bu olaylar yüzünden aptal olmasam böyle mi olurdu sanki diye kendimi aptal konumuna koyuyorum.
Aslında bir kısmını yendim sayılır, ama hala büyük etkileri var üstümde

Birebir ayni hayati yasamisiz sanki.Benim arkadasim degil de bi akrabam vardi herseyle dalga gecen.Nasil atlattin dersen,her konuda rezil olana kadar deneyerek:KK48:bide ustune gidip,kendi kulturumuzden cok farkli biriyle evlendim:)benim tek artim,ben yaparim deyio kendime gaz vermemdi.eninde sonunda rezil ola ola oluyor yani.ha bide bilmedigim bi ortamda bilmedigim bisey yapacaksam hemen atlamam,bilenleri bekler caktirmadan bakarim.tavsiye ederim bunu:KK66:
Çok sevindim sizin adınıza :) O rezil ola ola başarma yöntemini denemek isterim aslında ama etrafımda her şeyi sakız gibi uzatan insanlar var malesef. Zaten zor bir durumdayım konuyu uzatarak hiç de yardımcı olmuyorlar.

Valla canım aynı bende senin gibi büyüdüm çok baskı yokdu üzerimde ama annem tek başıma yada arkdşlarla biyere yollamazdı alır kendi götürürdü İnan evlenince KK da arkadaşlarla buluşma ayarladık oraya bile geldi:KK45:Ama şimdi bende kız çocuk sahibiyim bende annem gibi yaparım sesin yaşına gelene kadar :KK56:sende artık kasma fazla o arkadaşınada aynı sana davrandığı gibi davran ne uyuzmuş o ya :KK11: Takma kafana gerekirse destek al çok fayda görürsün,geçen burda bi arkadaş yazdı eşinde gizli terapiye gitmiş kocasını nasıl yola getirdiğini anlatmışdı,sende o cins arkadaşını nakavt edebilirsin kendine güven hadi hoşcakal:KK25:
Benim annemle olan durumum farklı biraz :) Yani benim ailem aşırı derecede baskıcıydı. Yoksa tabiki de aileler çocuklarını kollayacaklar :). Arkadaşım malesef biraz çocuk kalmış birisi, ama atsan atılmaz satsan satılmaz bir durumda şu an için Teşekkür ederim :)

canım yaa ben de kendimi gördüm bir an senin anlattıklarında. üniversitede de dahil hiç ailemden ayrılmadım.annem-babam bize prenses gibi davrandılar sağolsunlar ama bunun acısını çok çektim sonradan.ikisi de gideceğim her yere arabayla götürdü getirdiler,hiç bi yerde sıra bekletmediler...üniversiteye gittim kimseye bi merhaba diyemiyorum,fotokopi istiycem isteyemiyorum bi türlü.okulu bırakmayı falan düşünmeye başladım bi ara.sevgili olaylarına falan hiç giremiyodum zaten.ikinci-üçüncü sınıfta o alıklığım geçti yavaş yavaş.arkadaş ortamım oluştu hatta sevgilim de oldu ama ben hala kendi işimi halledemeyen bi kızdım.bi sorunum varsa hangi soruyu,kime soracağımı bilmiyodum.herkesten aşırı tedirgin oluyodum. fiyat soramazdım,hakkımı arayamazdım,oyunların hiç birini bilmezdim dalga geçerler diye soramazdım. neyse ben bunu nasıl atlattım söyleyeyim : öğretmen oldum atandım dağ başında bi köye.evde ne su var ne tuvalet ne kalorifer...uzakta oldugum için annem babam da yetemedi bana :KK70: afedersin eşşek gibi öğrendim valla yaşamayı :) tabi çok zor oldu.müdürümün türlü saçma aşağılayıcı emirlerine bile hayır diyemezken kendimi milli eğitim müdüryle tartışırken buldum :KK70: yani ben 24 yaşımda bir dağ köyünde ayaklarımın üstünde durmayı,hayatı yaşamayı,sorumluluk almayı,kendi işimi yapmayı öğrendim. bir şeyleri sorup öğrenmeyi,hakkımı aramayı,aslında sormanın ayıp olmadığını,dalga geçen insanların ağzının payını vermeyi ve sonrasında aslında hiç birinin önemsenecek şeyer olmadığını işte o küçük köy öğretti bana. şimdi çok şükür eser kalmadı o halimden. yaşayarak öğreneceksin.kendine zaman ver ve lütfen üzülme.halinde kötü bişey yok.sadece bişeylerle karşılaşman lazım öğrenebilmek için. çok uzun yazdım özür dilerim ama kendimi seninle özdeşleştirdim,yazmak istedim. yardım edebilmeyi gerçekten isterdim

Hiç önemli değil bir çırpıda okudum zaten :) Ben artık arkadaş edinebilme konusunda baya yol kat ettim. Hala çok iyi olmasam da fena sayılmam. Fakat birinden hoşlandıysam benden çekeceği var, hayatta tek kelime etmem son derece gıcık davranırım yanından geçmem vs vs. Zaten kimse de beni bu halimle çekmez :KK70:

Umarım bir gün ben de sizin gibi olabilirim, kendi işini kendi halleden dişli kadınlara çok imreniyorum


Siz sosyalfobik degilsiniz sadece bilmedigi seyden korkar ya insan, durumunuz o sekilde. Insan icine ciktikca, topluma girdikce, karsiniza cikan zorluklari astikca iyi olacaksiniz.

Olabilirim veya olmayabilirim bilmiyorum doktora gitmediğim için :) Fakat iki durum da benzer olduğu için sosya fobisi olanlardan yardım almak istedim. Haklısınız toplum içine çıktıkça düzelecek, gel gelelim ki bu benim pek de yapabildiğim bir şey değil.

canım benim, dalgacı arkadaşını takma. salak mı o neden senin oyunu bilmediğini bildiği halde kahkalarla gülüyor? yani bunda o kadar eğlenceli olan ne var? ama bil ki sen gülmesine bozulmasan gülmeyecek. bazı insanlar, başkalarının duygularını ezerek kendilerini daha iyi daha güçlü hissederler. arkadaşlarının senin üzerinden tatmin olmasına izin verme. yalnız kalma korkusuyla seni ezmelerine izin verme. inan o zaman daha çok hemde daha gerçek arkadaşların olur. hislerini ve düşüncelerini belli etmekle başla canım. kendin ol. rahatsız olduğun, bozulduğun şeyleri belli et. kendini ifade etme konusunda kendini eğitmen gerek. psikologdan destek al elbette.
Anlasam keşke, sadece buna değil her şeye öyle.

Bozulduğum şeyleri belli etsem hemen , ay şaka yapıyoruz ne alıngansın sen de diyecekler.

ergenliğimden itibaren insanlardan koptum ve uzaklaştım. odama kapandım. servise binmek, sınıfa girmek için bile kendime büyük bir itme gücü vermem gerekiyordu. üniversiteye gittiğimde de aynısı oldu. yurt yemekhaneleri falan filan.. ancak insan içine karışıp, ayrı şehirlerde yaşam mücadelesi vermeye başlayarak başladı ilk adımım. sonuçta bir şeyleri kendim halletmeliydim, bunun için gerekirse kalabalığa girmeli insanlarla muhabbet etmeliydim. düzelmem mezun olmamla son buldu. aile evinde yaşıyor, çalışıyor, dışarıdaki her işimi onlara yaptırıyordum. sadece öğrencilerimle muhattap oluyordum. inanın 25 yaşımda zorla düğüne götürdüler, tam salona girerken nefes alamayıp geri çıktım. 15 dakika dışarıda dolaşıp, sigara içip babamın kolunda girdim salona..
sonra ikili ilişki kurmak hususndaki fobimi yendim. sevgilillerim oldu. bu iyi geldi.ardından atamam gerçekleşti doğuya gittim. kurslara katıldım. şu an yok denecek kadar az. bunu bence biraz aile tetikliyor. ben sorumluluk duygusu gelişmemiş biriydim. her şeyimi onlar yaptı. ben sadece okula gitmek ve diploma sahibi olmakla yükümlüydüm. bu nedenle kendi ayaklarınızın üzerinde durun, sosyalleşin, kurslar en iyisi. genelde sosyal fobisi olan insanlar diğer insanların kendilerine fiziki en önemlisi de ruhani zarar vereceklerini düşünürler.

o yıllarca süren ağır fobi ben de şu an sadece yalnız dışarı çıkabilme, sinemaya gidebilme, bir cafede sırtını insanlara dönük oturma, kimseyle gözgöze gelmeye tenezzül bile etmeme şeklinde izler bıraktı. hepsinden çok memnunum. yalnız başına bir cafeye bile oturmayı saçma bulan bir toplumda bu bir ayrıcalık.. yenemeyeceğiniz şey yok. şu an bu korkularımdan eser yok, 1500 kişi önünde tiyatro da yaptım, söz alıp konuştum da.. bir açılır pir açılırsınız. kendinize inanın. aşamalı yol alın.
siz kıymetlisiniz, toplum kıymetsiz.. bunu bilin.

Çok teşekkürler :) Ben de küçükken misafirin geldiği odaya girmemiştim zorla tutup kolumdan sokmuşlardı. Aslında şu an beni görenler ne kadar değişmişsin falan diyorlar gittikçe düzeliyorum demek ki, ama yine de bana bu konuda köstek deil destek olacak insanlara ihtiyacım var. Her şeyimle dalga geçen insanlar olduğu sürece bu süreç uzayacak gibi

siyahsevenkadin siyahsevenkadin tamamenn katiliyorum sana.ayni sartlarda, cam fanus icinde büyümüşsuz. Ailelerimiz iyilik yaptigini sanmislar ama cocuk icin ne kadar zor bir gelecek...tek beklentileri mezun olmam, meslek sahibi olmam.ogretmen olunca da sinifindan çıkamayan, öğretmenler odasına giremeyen bi ogretmen oldum. Cok şükür ki gecti gitti. Darısı konu sahibine inşallah. Insandan öyle bir yük kalkiyo ki...artik başka insanlarin varlığı değil, kendi öz varlığın çıkıyo ortaya.kendini tanımaya, potansiyelini fatk etmeye başlıYosun. *BEN* olma duygusu ise çok güzel. Mücadele et, korkularinin üstüne git lutfen limonkiz limonkiz

Teşekkür ederim :)
 
Aslında o arkadaşım da fena biri değildir ama sürekli güler insanlara takılır vs. Fakat bazı şeyleri de uzattıkçca uzatıyor hafif de bencillik var. Şu anki hassas durumumla çekemiyorum onu.
Ne zaman yazmak isterseniz burdayım :)


Olabilir valla hakkaten gözüm açılmamış. Aslında aptal biri olduğumu düşünmüyorum, ortalamaya göre daha kıvrak bir zekaya sahip olduğumu düşünüyorum bazen ama bazen de bu olaylar yüzünden aptal olmasam böyle mi olurdu sanki diye kendimi aptal konumuna koyuyorum.
Aslında bir kısmını yendim sayılır, ama hala büyük etkileri var üstümde


Çok sevindim sizin adınıza :) O rezil ola ola başarma yöntemini denemek isterim aslında ama etrafımda her şeyi sakız gibi uzatan insanlar var malesef. Zaten zor bir durumdayım konuyu uzatarak hiç de yardımcı olmuyorlar.


Benim annemle olan durumum farklı biraz :) Yani benim ailem aşırı derecede baskıcıydı. Yoksa tabiki de aileler çocuklarını kollayacaklar :). Arkadaşım malesef biraz çocuk kalmış birisi, ama atsan atılmaz satsan satılmaz bir durumda şu an için Teşekkür ederim :)



Hiç önemli değil bir çırpıda okudum zaten :) Ben artık arkadaş edinebilme konusunda baya yol kat ettim. Hala çok iyi olmasam da fena sayılmam. Fakat birinden hoşlandıysam benden çekeceği var, hayatta tek kelime etmem son derece gıcık davranırım yanından geçmem vs vs. Zaten kimse de beni bu halimle çekmez :KK70:

Umarım bir gün ben de sizin gibi olabilirim, kendi işini kendi halleden dişli kadınlara çok imreniyorum




Olabilirim veya olmayabilirim bilmiyorum doktora gitmediğim için :) Fakat iki durum da benzer olduğu için sosya fobisi olanlardan yardım almak istedim. Haklısınız toplum içine çıktıkça düzelecek, gel gelelim ki bu benim pek de yapabildiğim bir şey değil.


Anlasam keşke, sadece buna değil her şeye öyle.

Bozulduğum şeyleri belli etsem hemen , ay şaka yapıyoruz ne alıngansın sen de diyecekler.



Çok teşekkürler :) Ben de küçükken misafirin geldiği odaya girmemiştim zorla tutup kolumdan sokmuşlardı. Aslında şu an beni görenler ne kadar değişmişsin falan diyorlar gittikçe düzeliyorum demek ki, ama yine de bana bu konuda köstek deil destek olacak insanlara ihtiyacım var. Her şeyimle dalga geçen insanlar olduğu sürece bu süreç uzayacak gibi



Teşekkür ederim :)

Ben 20 yasimdan beri sosyal fobi tedavisi goruyorum, suan 32 yasindayim. Hastaligimin basinda oyle bir haldeydim ki sosyal anksiyete bozuklugu kaygi bozukluguna donusup istahimi etkilemis ve 34 kiloya kadar dusmustum. Bunu neden anlattim, durumunuzu anlayabildigimi belirtmek icin. Girdigim terapiler, kullandigim ilaclar sonucunda ogrendigim tek bir sey var. O da bulundugunuz fanusu kirmak. Benim ailem cok tutucu oldugu icin bu bende pek mumkun olmadi, anca evlendikten sonra. O da cok gecti. Akliniza estikce cikin disari gezin, hic gormediginiz sokaklara caddelere girin, tek basiniza cafede oturun, kurslara yazilin, yeni insanlarla diyaloga girin. Ben hala mucadele ediyorum. Isten ayrildim, baktim ki evde fobim yeniden uyanacak, gittim kursa yazildim, toplumla olan bagimi kopartmamak icin. Cunku biliyorum ki bir sure mecbur kalipta insanlarla konusmasam en basa donecegim. Bu isin cozumu kendinizde, 12 yildan sonra buna eminim artik.
 
X