- 17 Temmuz 2014
- 957
- 694
Çok duygusal ve empati kuran bir insanım. Kimseye kıyamıyorum...Biriyle kavga ediyorum ya biraz soğuk davranıyorum, sonra diyorum yazık üzüldü galiba ayıp ettim... Ya kızıyorum sonra hemen yumşuyorum... Acaba birine yanlış mı yaptım?Günahına mı aldım?Haksızlık mı ettim? Herkes yanlış yapabilir,pişman olabilir acaba kaba mı davrandım,birini incittim mi filan diyorum genelde... Neden bu kadar iyimserim ki,fazla iyimser olma, sana ne ya dert ediyorsun diyorum soğuk davranıyorum belki günahına alıyorum üzmüşüm diyorum, sonra iyi davranınca da niye iyi davranıyorum ben bunlara ya diyorum böylelikle aynı şeyler dönüp dolaşıyor.
İnanın herkes için bu şeyler geçerli.Sınıf arkadaşım olsun,iş arkadaşım olsun,akrabam olsun, ailem olsun farketmez üzülüyorum.Kendime uzun süre bunları dert ediyorum.O kadar dert ediyorum ki, sanki suç işlemişim gibi. Bazen vicdan azabı duyuyorum...
Bazen dert ettiğim için rahatlık bulamayıp gidip özür diliyorum.Bazen özürümü yanlış anlamayanlar da olmuyor değil.Bana haksızlık yapanlara bile bazen kıyamıyorum. Sonuçta herkes yanlış yapabilir.
Biliyorum çok fazla iyimserim. Sanki Polyannayım. Neden bu kadar iyimserim ki?Şu bana 5 defa iyilik yaptı 3 defa kötülük, bana yaptığı onca iyiliği nasıl görmezden gelebilirim ki diyorum.Ben kimseyi kırmayım, haksızlık etmeyim diyorum fakat genelde sonunda üzülen de ben oluyorum. İnsanlar benim kadar iyimser değilki.Öyle kadir kiymette bilen yok,iyilik yapıyorsun yarında unutuyorlar, bazıları teşekkür bile etmiyor sanki borçluymuşuz gibi.Herkes kendini düşünüyor.Herkes demeyelim de fakat genellikle öyle.
Bu kadar iyimserlikten nasıl kurtulabilirim?Yani böyle de olunmuyor ki?Nasıl biraz taş kalpli olabilirim?
İnanın herkes için bu şeyler geçerli.Sınıf arkadaşım olsun,iş arkadaşım olsun,akrabam olsun, ailem olsun farketmez üzülüyorum.Kendime uzun süre bunları dert ediyorum.O kadar dert ediyorum ki, sanki suç işlemişim gibi. Bazen vicdan azabı duyuyorum...
Bazen dert ettiğim için rahatlık bulamayıp gidip özür diliyorum.Bazen özürümü yanlış anlamayanlar da olmuyor değil.Bana haksızlık yapanlara bile bazen kıyamıyorum. Sonuçta herkes yanlış yapabilir.
Biliyorum çok fazla iyimserim. Sanki Polyannayım. Neden bu kadar iyimserim ki?Şu bana 5 defa iyilik yaptı 3 defa kötülük, bana yaptığı onca iyiliği nasıl görmezden gelebilirim ki diyorum.Ben kimseyi kırmayım, haksızlık etmeyim diyorum fakat genelde sonunda üzülen de ben oluyorum. İnsanlar benim kadar iyimser değilki.Öyle kadir kiymette bilen yok,iyilik yapıyorsun yarında unutuyorlar, bazıları teşekkür bile etmiyor sanki borçluymuşuz gibi.Herkes kendini düşünüyor.Herkes demeyelim de fakat genellikle öyle.
Bu kadar iyimserlikten nasıl kurtulabilirim?Yani böyle de olunmuyor ki?Nasıl biraz taş kalpli olabilirim?
Son düzenleme:
