- 3 Eylül 2012
- 21.837
- 57.420
- Konu Sahibi nomunomuchua
- #1
Arkadaslar normalde sabırlı biriyimdir ama insanların sacmaliklarina karşı hiç bir zaman sessiz kalamazdim.
Ama son zamanlarda iyice tahammülsüz oldum çıktım sanırım bayağı gıcık oluyorum ve bir kere güzellikle anlattığım halde anlamayan sacmalamaya devam eden insanların kalplerini kırıyorum.
Bu düzeni benim güzellikle uyarılarım ya da sert çıkışlarım da düzeltmeyecek biliyorum.
Örneğin maddi sıkıntılar yaşayıp bundan yakınan kardeşim her şeyin en pahalisini beğenip, fazlasını, gerekmedigi halde dahasını isteyince, ya da gereksiz harcamalar yapınca, çalışacaksın o zaman kaliteli bir yaşam bunu gerektiriyor dediğimde de yanasmayip bana türlü gerekçeler sununca dayanamayip kalp kiriyorum. O zaman konuşma sefil sefil yaşamaya devam et. Kimse ise gitmeye bayılmiyor, herkes yaşamak için sabrediyor is hayatının zorluklarına diye sert çıkıyorum ve ağlamasına sebep olabiliyorum..
Onun iyiliği için gösterdiğim yola yanasmayinca kendimi kaybediyorum. Sonra annem ya da diğer kardeşlerim o aglamaya bakıp mantığı elden bırakıp bana kiziyorlar.
Doğru olan ne anlamadım ki?
Sacmaliklara, sorunla gelen yakinlarimiza mantıklı çözümler sunmayalim mi?
Gerçekten istenen ne?
Yol gostermeyelim mi?
Ağlayayım, sizlayayim da sadece kuru teselli etsinler diye mi bekliyor millet?
Ne yapmak gerekiyor kendimi sorgular oldum..
Sorun, sorun hep sorunla gelen ama çözüme yanasmayan insanlara katlanamiyorum..
Ne olursa olsun susmali mıyım yani?
Kardesiyle konuşmak istemez mi insan?
Istemiyorum artik valla..
Üstteki basit bir örnekti.
Pek çok saçma insan tutumunu karşı böyleyim.
Cocugunu yanlis tutumla büyütüp cocugun davranis bozuklugundan sikayetci olan bir anneye de gerekli uyariyi yapiyorum.
Gözümün önünde hatali davraniyor cünkü. Anlatıyorum bak bu yanlış böyle olmalı ilerde söyle sıkıntı olur diye. Kimi haklısın diyor ama yine de bozuluyor falan.
Ne yapayım görüp de gulumseyeyim çocuktur deyip geçeyim mi ben de.. Yanlışa yanlış mı katayım?
Ne istiyor insanlar biri bana anlatsın valla anlamadım ben..
Sussam olmuyor konuşsam olmaz hesabı..
Ama son zamanlarda iyice tahammülsüz oldum çıktım sanırım bayağı gıcık oluyorum ve bir kere güzellikle anlattığım halde anlamayan sacmalamaya devam eden insanların kalplerini kırıyorum.
Bu düzeni benim güzellikle uyarılarım ya da sert çıkışlarım da düzeltmeyecek biliyorum.
Örneğin maddi sıkıntılar yaşayıp bundan yakınan kardeşim her şeyin en pahalisini beğenip, fazlasını, gerekmedigi halde dahasını isteyince, ya da gereksiz harcamalar yapınca, çalışacaksın o zaman kaliteli bir yaşam bunu gerektiriyor dediğimde de yanasmayip bana türlü gerekçeler sununca dayanamayip kalp kiriyorum. O zaman konuşma sefil sefil yaşamaya devam et. Kimse ise gitmeye bayılmiyor, herkes yaşamak için sabrediyor is hayatının zorluklarına diye sert çıkıyorum ve ağlamasına sebep olabiliyorum..
Onun iyiliği için gösterdiğim yola yanasmayinca kendimi kaybediyorum. Sonra annem ya da diğer kardeşlerim o aglamaya bakıp mantığı elden bırakıp bana kiziyorlar.
Doğru olan ne anlamadım ki?
Sacmaliklara, sorunla gelen yakinlarimiza mantıklı çözümler sunmayalim mi?
Gerçekten istenen ne?
Yol gostermeyelim mi?
Ağlayayım, sizlayayim da sadece kuru teselli etsinler diye mi bekliyor millet?
Ne yapmak gerekiyor kendimi sorgular oldum..
Sorun, sorun hep sorunla gelen ama çözüme yanasmayan insanlara katlanamiyorum..
Ne olursa olsun susmali mıyım yani?
Kardesiyle konuşmak istemez mi insan?
Istemiyorum artik valla..
Üstteki basit bir örnekti.
Pek çok saçma insan tutumunu karşı böyleyim.
Cocugunu yanlis tutumla büyütüp cocugun davranis bozuklugundan sikayetci olan bir anneye de gerekli uyariyi yapiyorum.
Gözümün önünde hatali davraniyor cünkü. Anlatıyorum bak bu yanlış böyle olmalı ilerde söyle sıkıntı olur diye. Kimi haklısın diyor ama yine de bozuluyor falan.
Ne yapayım görüp de gulumseyeyim çocuktur deyip geçeyim mi ben de.. Yanlışa yanlış mı katayım?
Ne istiyor insanlar biri bana anlatsın valla anlamadım ben..
Sussam olmuyor konuşsam olmaz hesabı..
