Tekrarlayan Sebepsiz Düşükler

serranoyan .!.:

Merhaba,
Maalesef bir yıl içinde üç düşük yaşadım. İlki kimyasaldı. Bebeğim 5 haftalıkken kendiliğinden düştü.
İkincisi 4 ay sonra 6 haftalıkken düştü ama kürtaj oldum.
Sonuncusu da 7 ay sonra 7-8 hafta aralığında düştü, maalesef yine kürtaj.
İkinci düşükten sonra genetik ve pıhtılaşma testi yaptırdım bir sorun çıkmadı. Bu arada hemen hamile kalabiliyorum. İnsülin direncim var ve kiloluyum. (80) Zaman zaman tiroit değerlerimde de dalgalanmalar oldu.
Buradan tedavi aramıyorum ama psikolojik olarak gerçekten çökme noktasına geldim. 35 yaşındayım ve korkuyorum.
Doktoruma tüp bebek önerir misiniz dedim, gebe kalabildiğim için tavsiye etmeyeceğini söyledi.
Çok canım sıkılıyor gerçekten, başka bebeklere imrenerek bakmak istemiyorum. Kötü bir kıskançlık değil ama ben hamile kadınlara bakıp içime içime ağlamak istemiyorum. Yakınlarımın yeni doğan bebeklerine hediyeler alırken kalbim acısın istemiyorum. Zaten babasız büyüdüm hep eksik hissettim. Babasının elinden çocuklara uzaktan bakarak geçen çocukluğumdan sonra şimdi de başka anne babalara bakıp buna özenmek istemiyorum. İnsanların çocuk yap baskısına saçma bahanelerle cevap vermek istemiyorum. Doktor kapısında burnumun direği sızlarken dua etmek istemiyorum.

Son gebeliğimde belki kalp atışı duyarım diye hayal kurduğum randevuya süslenip gittim ki yavruma da pozitif enerjisi geçsin. Anı kalır fotoğraf çekerim diye düşündüm. Üç beş gün sonra kürtaj için hastaneye gittiğimde, doğum katındaki odama gidiyorduk. Önde hemşire arkada eşim ve ben. Doğum yapan birisinin odasının önünden geçiyorduk. Baba dışarda heyecanla bekliyordu, bebek süsleri asılmıştı. Bi an ne diyeceğimi bilemeden gülümseyip geçtim elimde pijamalarımın olduğu çantayla.
Odama girdiğimde yatağın yanında bebekleri koydukları minik yatak gibi olan şey vardı. Öyle üzüldüm ki ne diyeceğimi bilemedim, zaten çaktırmamak için de oda ne güzel falan gibi saçma sapan şeyler söyledim. Hemşire kan almaya geldiğinde çıkarmışlar odadan sanırım sonra görmedim. Böyle böyle bir sürü saçma, iç yakan şeyler var.
Endokrine gidiyorum bakalım ne olacak. Öncelikle kilo vermeye çalışacağım ama bu psikoloji beni iyice dibe çekiyor. Gerçekten kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Varsa öneriniz bana yardım edin, çok ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

vanilyabade .!.:

Ben de şu an düşük yapıyorum, daha önceden de farklı bir sebepten kürtajım var, şu an 7+5 teyim ve kürtaj mı olurum yoksa kendiliğinden düşer mi diye bekliyorum, Allah bizim yardımcımız olsun, evlatla sınanmak çok zor, bunu çekmeyen bilemiyor, herkes o kadar empatiden uzak ki sürekli bebek yok mu sorusunu yanıtlamaktan o kadar bıktım ki, hiç mu düşünemiyorlar anlayamıyorum. Sizin gibi başka çocuklara bakarken o kadar özeniyorum ki bir çocuğum olsa o kadar iyi yetiştireceğimden sevgiyle büyüteceğimden o kadar eminim ki.. başkalarına bakıyorum 3 çocuk 4 çocuk hepsini azarlıyor susturuyor dovuyor, nasıl içim gidiyor. Keşke çocuğum olsa, sağlıklı olsa da hep konuşsa hiç sus demesem, çok yaramaz olsa da peşinden koşsam bir kere of demem.. Bazen insanları kiskandigimi düşünüyorum sonra diyorum ki bu kıskançlık değil ki özenme, onlar kötü olsun istemiyorum ki sadece ben de sağlıklı evlat istiyorum.. rabbim hepimize bir an önce sağlıklı uzun ömürlü evlatlar versin insallah kimse kötü tecrübe yaşamasın

Genişletmek için tıkla...

serranoyan .!.:

Merhaba,
Maalesef bir yıl içinde üç düşük yaşadım. İlki kimyasaldı. Bebeğim 5 haftalıkken kendiliğinden düştü.
İkincisi 4 ay sonra 6 haftalıkken düştü ama kürtaj oldum.
Sonuncusu da 7 ay sonra 7-8 hafta aralığında düştü, maalesef yine kürtaj.
İkinci düşükten sonra genetik ve pıhtılaşma testi yaptırdım bir sorun çıkmadı. Bu arada hemen hamile kalabiliyorum. İnsülin direncim var ve kiloluyum. (80) Zaman zaman tiroit değerlerimde de dalgalanmalar oldu.
Buradan tedavi aramıyorum ama psikolojik olarak gerçekten çökme noktasına geldim. 35 yaşındayım ve korkuyorum.
Doktoruma tüp bebek önerir misiniz dedim, gebe kalabildiğim için tavsiye etmeyeceğini söyledi.
Çok canım sıkılıyor gerçekten, başka bebeklere imrenerek bakmak istemiyorum. Kötü bir kıskançlık değil ama ben hamile kadınlara bakıp içime içime ağlamak istemiyorum. Yakınlarımın yeni doğan bebeklerine hediyeler alırken kalbim acısın istemiyorum. Zaten babasız büyüdüm hep eksik hissettim. Babasının elinden çocuklara uzaktan bakarak geçen çocukluğumdan sonra şimdi de başka anne babalara bakıp buna özenmek istemiyorum. İnsanların çocuk yap baskısına saçma bahanelerle cevap vermek istemiyorum. Doktor kapısında burnumun direği sızlarken dua etmek istemiyorum.

Son gebeliğimde belki kalp atışı duyarım diye hayal kurduğum randevuya süslenip gittim ki yavruma da pozitif enerjisi geçsin. Anı kalır fotoğraf çekerim diye düşündüm. Üç beş gün sonra kürtaj için hastaneye gittiğimde, doğum katındaki odama gidiyorduk. Önde hemşire arkada eşim ve ben. Doğum yapan birisinin odasının önünden geçiyorduk. Baba dışarda heyecanla bekliyordu, bebek süsleri asılmıştı. Bi an ne diyeceğimi bilemeden gülümseyip geçtim elimde pijamalarımın olduğu çantayla.
Odama girdiğimde yatağın yanında bebekleri koydukları minik yatak gibi olan şey vardı. Öyle üzüldüm ki ne diyeceğimi bilemedim, zaten çaktırmamak için de oda ne güzel falan gibi saçma sapan şeyler söyledim. Hemşire kan almaya geldiğinde çıkarmışlar odadan sanırım sonra görmedim. Böyle böyle bir sürü saçma, iç yakan şeyler var.
Endokrine gidiyorum bakalım ne olacak. Öncelikle kilo vermeye çalışacağım ama bu psikoloji beni iyice dibe çekiyor. Gerçekten kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Varsa öneriniz bana yardım edin, çok ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

serranoyan .!.:

Merhaba,
Maalesef bir yıl içinde üç düşük yaşadım. İlki kimyasaldı. Bebeğim 5 haftalıkken kendiliğinden düştü.
İkincisi 4 ay sonra 6 haftalıkken düştü ama kürtaj oldum.
Sonuncusu da 7 ay sonra 7-8 hafta aralığında düştü, maalesef yine kürtaj.
İkinci düşükten sonra genetik ve pıhtılaşma testi yaptırdım bir sorun çıkmadı. Bu arada hemen hamile kalabiliyorum. İnsülin direncim var ve kiloluyum. (80) Zaman zaman tiroit değerlerimde de dalgalanmalar oldu.
Buradan tedavi aramıyorum ama psikolojik olarak gerçekten çökme noktasına geldim. 35 yaşındayım ve korkuyorum.
Doktoruma tüp bebek önerir misiniz dedim, gebe kalabildiğim için tavsiye etmeyeceğini söyledi.
Çok canım sıkılıyor gerçekten, başka bebeklere imrenerek bakmak istemiyorum. Kötü bir kıskançlık değil ama ben hamile kadınlara bakıp içime içime ağlamak istemiyorum. Yakınlarımın yeni doğan bebeklerine hediyeler alırken kalbim acısın istemiyorum. Zaten babasız büyüdüm hep eksik hissettim. Babasının elinden çocuklara uzaktan bakarak geçen çocukluğumdan sonra şimdi de başka anne babalara bakıp buna özenmek istemiyorum. İnsanların çocuk yap baskısına saçma bahanelerle cevap vermek istemiyorum. Doktor kapısında burnumun direği sızlarken dua etmek istemiyorum.

Son gebeliğimde belki kalp atışı duyarım diye hayal kurduğum randevuya süslenip gittim ki yavruma da pozitif enerjisi geçsin. Anı kalır fotoğraf çekerim diye düşündüm. Üç beş gün sonra kürtaj için hastaneye gittiğimde, doğum katındaki odama gidiyorduk. Önde hemşire arkada eşim ve ben. Doğum yapan birisinin odasının önünden geçiyorduk. Baba dışarda heyecanla bekliyordu, bebek süsleri asılmıştı. Bi an ne diyeceğimi bilemeden gülümseyip geçtim elimde pijamalarımın olduğu çantayla.
Odama girdiğimde yatağın yanında bebekleri koydukları minik yatak gibi olan şey vardı. Öyle üzüldüm ki ne diyeceğimi bilemedim, zaten çaktırmamak için de oda ne güzel falan gibi saçma sapan şeyler söyledim. Hemşire kan almaya geldiğinde çıkarmışlar odadan sanırım sonra görmedim. Böyle böyle bir sürü saçma, iç yakan şeyler var.
Endokrine gidiyorum bakalım ne olacak. Öncelikle kilo vermeye çalışacağım ama bu psikoloji beni iyice dibe çekiyor. Gerçekten kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Varsa öneriniz bana yardım edin, çok ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

zeynepp0 .!.:

Merhabalar. Sizi çok iyi anlıyorum ben de biri boş gebelikten düşük yaşadım 8 haftalıktı daha sonra gebe kaldım bu defa da 8+1 de hiç kalp atışı duymadığımız için kürtaj olmak zorunda kaldım. Genetik, pıhtılaşma testlerinde birşey çıkmıyor öyleyse neden böyle oluyor diye düşünmekten kafayı yemek üzereyim. Psikolojikmen çok berbat haldeyim ne yapmam gerek nasıl bir yol izlemem gerek hiç bilmiyorum. Kürtaja giderken tıpkı sizin gibiydim odama doğru giderken o bebek sesleri kapılarda süsler heyecanlı aileler benim ve eşimin içi buruk hayallerimiz yarım kalmış o kadar zor ki yaşamayan anlayamaz Rabbim kimseye yaşatmasın. Siz nasıl bir yol izlemeyi düşünüyorsunuz belki bana da fikir olur çünkü kendimi çok umutsuz hissediyorum

Genişletmek için tıkla...

serranoyan .!.:

Ben de ne yapacağımı bilmiyorum. İnsülin direncim için endokrine gittim, ilaca başladım. Ama doktorum da bu değerler düşüğe sebep olmaz dedi. Şimdi bir profesöre gidip danışmayı düşünüyorum biraz kilo vermeye çalışacağım. Ne çaresizce ve saçma.

Genişletmek için tıkla...

serranoyan .!.:

Merhaba,
Maalesef bir yıl içinde üç düşük yaşadım. İlki kimyasaldı. Bebeğim 5 haftalıkken kendiliğinden düştü.
İkincisi 4 ay sonra 6 haftalıkken düştü ama kürtaj oldum.
Sonuncusu da 7 ay sonra 7-8 hafta aralığında düştü, maalesef yine kürtaj.
İkinci düşükten sonra genetik ve pıhtılaşma testi yaptırdım bir sorun çıkmadı. Bu arada hemen hamile kalabiliyorum. İnsülin direncim var ve kiloluyum. (80) Zaman zaman tiroit değerlerimde de dalgalanmalar oldu.
Buradan tedavi aramıyorum ama psikolojik olarak gerçekten çökme noktasına geldim. 35 yaşındayım ve korkuyorum.
Doktoruma tüp bebek önerir misiniz dedim, gebe kalabildiğim için tavsiye etmeyeceğini söyledi.
Çok canım sıkılıyor gerçekten, başka bebeklere imrenerek bakmak istemiyorum. Kötü bir kıskançlık değil ama ben hamile kadınlara bakıp içime içime ağlamak istemiyorum. Yakınlarımın yeni doğan bebeklerine hediyeler alırken kalbim acısın istemiyorum. Zaten babasız büyüdüm hep eksik hissettim. Babasının elinden çocuklara uzaktan bakarak geçen çocukluğumdan sonra şimdi de başka anne babalara bakıp buna özenmek istemiyorum. İnsanların çocuk yap baskısına saçma bahanelerle cevap vermek istemiyorum. Doktor kapısında burnumun direği sızlarken dua etmek istemiyorum.

Son gebeliğimde belki kalp atışı duyarım diye hayal kurduğum randevuya süslenip gittim ki yavruma da pozitif enerjisi geçsin. Anı kalır fotoğraf çekerim diye düşündüm. Üç beş gün sonra kürtaj için hastaneye gittiğimde, doğum katındaki odama gidiyorduk. Önde hemşire arkada eşim ve ben. Doğum yapan birisinin odasının önünden geçiyorduk. Baba dışarda heyecanla bekliyordu, bebek süsleri asılmıştı. Bi an ne diyeceğimi bilemeden gülümseyip geçtim elimde pijamalarımın olduğu çantayla.
Odama girdiğimde yatağın yanında bebekleri koydukları minik yatak gibi olan şey vardı. Öyle üzüldüm ki ne diyeceğimi bilemedim, zaten çaktırmamak için de oda ne güzel falan gibi saçma sapan şeyler söyledim. Hemşire kan almaya geldiğinde çıkarmışlar odadan sanırım sonra görmedim. Böyle böyle bir sürü saçma, iç yakan şeyler var.
Endokrine gidiyorum bakalım ne olacak. Öncelikle kilo vermeye çalışacağım ama bu psikoloji beni iyice dibe çekiyor. Gerçekten kendimi çok çaresiz hissediyorum.
Varsa öneriniz bana yardım edin, çok ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

aysukantar .!.:

Merhaba,
Öncelikle tüm isteyenler en kısa zamanda kucaklarına sağlıklı bebeklerini alırlar inşallah.
2 düşük yaşadım ikincisi ikizdi. bebeklerin genetiklerine vs bakıldı. kalp atışlarını almıştık.
ama 10 hafta olmadan kaybettim.
Rahim filmi çektirdim, rahimde bozukluk olduğundan dolayı bebeklerin tutunamadığını söyledi doktorumuz.
ve sonrasında sağlıklı bir oğlum oldu.
Allahım tüm isteyenlere nasip etsin inşallah.

Genişletmek için tıkla...

serranoyan .!.:

Siz de sağlıkla ve huzurla büyütün yavrunuzu.
Peki rahim filmini talep edersek hemen çekiyorlar mı? Süreç ile ilgili bilgi verebilir misiniz? Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...