Yalnızlıktan ağlıyorum

Yalnızlığın bir süre sonra alışkanlık haline gelirse eyvahlar olsun.

Öylesine kötü bir alışkanlık ki birçok bağımlılıktan kötü.
 
dangerousangel .!.:
Selamlar herkese.26 yaşındayım çalışıyorum.derdim yalnızlık.öylesine yalnızım ki telefonum haftada bir anca çalar o derece .o kadar az sayıda arkadaşım var ki onlarla da hiçbir aktivite yapmıyoruz esasında.sevgilim bir senedir yok nerdeyse.adayı da yok.etrafımdaki herkesin eşi abisi ablası kardeşi vs var hep beraber bir şeyler yapıyorlar sürekli.öylesine imreniyorum ki kalabalığa.en son ne zaman bi kafeye oturdum hatırlamıyorum bile yalnızlık canımı öyle çok yakıyor ki.bugün yürüyüşe çıktım eymire tüm yol boyunca bunu düşündüm.eşiyle el ele,cocuklu,grup halindeki gençleri falan gördüm bir de kendime baktım kulağımda kulaklık kafamda bu düşünceler.Neden böyle her gece dua ederek uyuyorum.herkes çok güzel olduğumu nasıl hayatımda biri olmadığını soruyor.çok geç kaldım her şeye sanki bu saatten sonra da olmayacak gibi.sosyal medyaya girmeye korkar oldum millet yine nerelerde hep beraber eğleniyor diye.kalbim aciyor artık.ben de sevmek sevilmek istiyorum,arkadaşlarımla kaynatmak istiyorum.ailem de uzak da kocaman evin içinde tek basımayım.televizyonu açık tutuyorum hep biri varmış gibi hissettirsin diye artık o bile hissettirmiyor.öyle çok özeniyorum ki kalabalık gruplara.cok yoğun çalışıyorum allahtan kendimi dinlemeye cok fazla vakit kalmıyor.yemek tarifleri bile dört kişilik ben hep tek kişilik yemek yapiyorum:) bu bile üzüyo beni.komşu aşure getirmiş bugün ah canım bilirim ben yalnızlığı bende iki sene yalnız yaşadım neye ihtiyacın olursa söyle diyo acıyarak.ben artık kalabalık sofralar kurmak misafir ağırlamak istiyorum ama gün geçtikçe daha da yalnız hissediyorum.eşlerinizin çocuklarınızın kıymetini bilin hanımlar şikayet etmeyin.yardımcı olabilecek olan var mi?
Genişletmek için tıkla...
Kurslara git, etkinliklere katil, sosyal projelerde yer al, gönüllü çalışan kurumlar var
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
X