Ben giderdim. Zaten ortada mutlu bir evlilik yok.
Ben anlamıyorum bu yaklaşımı açıkçası belki size gaddarca gelebilir ama, anne babası boşanmış binlerce çocuk var. Kimseyi kimseden ayırmıyorsunuz. Yurtdışına okumaya giden bir çocuk düşünün. Anne babasından ayrılacak demiyor kimse, acımıyor ona. Halbuki o da ailesini zor şartlarda görüyor. Evet çekirdek aile yapımız bizim için çok değerli, lakin 25 yaşında mesleğini eline almış, kendi aracını kendisi almış, kendi evinin borcunu kendi ödeyen biri olarak söylüyorum, bunu ailem bana hayatın gerçeklerini erken öğrettiği için yapabildim. Çok mu bi şey yapmışım, tabi ki hayır, millet benim yaşımda öyle yerlere geliyor ki görüşmek istesem randevu vermezler. Ama ailemle ayrılmasaydım bunun çeyreğini yapamazdım ne yazık ki ve ailem beni destekleyebilmek adına 6 şar ay yanıma gelip kalıyorlardı ben 14 yaşındayken. Yani birbirlerini görmüyorlardı sıra sıra birisi ablamla birisi benimle durduğu için. Eee noldu, psikolojim mi bozuldu ikisi de aynı anda yanımda olmadığı için? Asıl benim hedeflerimi engelleselerdi, hayır aile bir bütündür ayrılamaz deselerdi kötü görürdüm onları.
Annem babam ayrı değil ama an itibariyle ailemle 2 senedir görüşmüyorum. Yapacak bir şey var mı? Yok. Elbet görüşürüz, bağımız hala çok kuvvetli. Tabi ki herkes bu şekilde bakmaz olaya. Ama bu kadar sert düşünmeseniz bile, biraz olsun realist düşünmenizi ve çocukları asıl oraya götürmezseniz onlardan geleceğini çalacağınızı, asıl acımasızlığın bu olduğunu anlamanız gerek.
Eşiniz de size kal diye yalvarmıyor ayrıca ne yazık ki. Bu adam bütün geleceğinizi onun için değiştirmenizi haketmiyor. Adam boşan git diyor. Giderseniz acımasız olacağınızı size düşündüren ne?
Babasını başka gezegene yollamıyorsunuz, belli dönemlerde zaten görüşeceksiniz.
