- 14 Temmuz 2006
- 640
- 6
- 44
Büyük aşkımla 1.5 yıllık bir beraberliğin ardından 5 eylül 2004 yılında evlenmiştik bekarlık dönemlerimde en az üç yıl çocuk yapmayacağım diyen ben evliliğimizin birinci yılında yoğun bir bebek özlemi duymaya başladım evet anne olmak istiyordum çok istiyordum benden bir parça olan yavruma hamile kalmak onu sağlıklı bir şekilde dünyaya getirmek ona elimden geldiğince her şeyin en güzelini en iyisini vermek istiyordum ama eşim benim bu isteğimi her defasında henüz çok erken biraz daha evliliğimizi yaşayalım tam anlamı ile hazır olalım diye hep erteliyordu bir bayan olarak bu duruma hem içerliyordum hem de ben kendimi hazır hissediyorum bu çok önemli diyerek zaman zaman dile getiriyordum neyse ki eşimin değil ama benim yoğun istek ve baskılarım sonunda evliliğimizin üçüncü yılı şubat ayında karar verdik eşimle evet artık zamanıydı mart ayında adet tarihim on gün kadar gecikmişti heyecanla karışık bir korku vardı içimde arkadaşlarımın tüm ısrarlarına rağmen bir türlü test alıp yapmıyordum ya değilse ya hamile kalamazsam ya bu süreç çok uzarsa gibi uzayıp giden bir sürü soru işareti vardı kafamda test yapıp hayal kırıklığı yaşamamak adına karar almıştım onbeşinci güne kadar bekleyecektim ve o günün akşamı yapacaktım testimi ve öyle oldu büyük bir heyecanla bir an önce eve gidip sonucu görmek istiyordum işten eve döndüğümde tam anahtarla kapıyı açacakken birden kapının zorlandığını üzerindeki vidaların söküldüğünü fark ettim büyük bir korkuyla hemen kendimi bina dışına atıp eşimi aradım ve polisi aradık evet kapımız zorlanmış fakat tam girmek üzerelerken bir nedenle bırakıp kaçtıkları anlaşıldı hırsızların bu şoku atlatır atlatmaz eşim henüz içeride babası ile bu konu üzerinde konuşurken ben dayanamayıp yaptım testimi ve evet çift çizgi kelimelere sığmayacak o an o mutluluk hemen eşimi çağırdım yanıma anlayamadı tabi ne demek şimdi bu ne yani gibi soruların ardından sarılıp kucaklaştık ve hemen içeri dönüp müjdeyi babasına verdi ilk doktor muayenesi falan derken ufak tefek sıkıntılar haricinde Allah’ıma binlerce şükür sorunsuz bir hamilelik geçirdim beni hiç üzmedi yavrum ne mide bulantısı ne başka bir şey yalnız hamileliğimin yedinci ayında yaşadığım o şok ultrason muayenesi sırasında doktorum sorun değil ama takip altına alınması gereken bir şey var dediğinde dünyam yıkıldı sol beyin boşluğu olması gereken değerin sınır büyüklüğündeydi büyüme devam ettiği takdirde Allah’ım düşünmek bile istemiyordum çok ağladım çok üzüldüm çok dua ettim neyse ki iki hafta sonraki muayenede her şey normal seyrine dönmüştü doktorum hamilelik sırasında olabilecek şeyler bunlar kontrollerin amacıda bu değil mi zaten diye rahatlatmaya çalışmıştı beni ama yaşadığım o korku yetmişti bana sonrasında ise çalışabileceğim en son güne kadar çalıştım böylece doğum öncesi olan iznimi doğumdan sonra yavrumla geçirmek istiyordum ve izne ayrıldıktan tam on beş gün sonra doğum eylemim başladı halbuki bir hafta öncesinden muayeneye gittiğimde her şeyin normal seyrinde olduğu ve bir hafta sonra normal doğum mu sezeryan mı onunla ilgili kararı vermek üzere randevulaşmıştık doktorumla hamileliğimin 38. haftasındaydım ve küçük prensim artık gelmek istiyordu ben gayet sakin bir güzel hazırlıklarımı yaptım hem kendimin hem de cennet kokulumun kıyafetlerini eşyalarını hazırladım ve beklemeye başladım doktorumla konuştuğumda en geç 48 saate kadar doğumumun gerçekleşeceğini sancılarım başladığında gelmemi söyledi ve sabaha karşı üçte belimden giren bir krampla uyandım okuduklarımdan biliyordum evet ilk aşamadan sonra bu ikincisiydi panik değil fakat heyecanla karışık bir korku kapladı içimi yatağımdan kalktım doktorumu aradım kendisi bir seminer dolayısıyla şehir dışındaymış derhal hastaneye gitmemi söyledi buda ne şimdi o kadar zaman muayenelerimi yapan doktorum en son aşamada yanımda olmayacaktı nasıl olacaktı başka bir hastane başka bir doktor hem de en son aşamada sakin olmam gerekiyordu hazırlandım gittim abdestimi aldım ve sabah ezanları okunurken dualar ede ede ablam eşim ben ve içimde ki mucizem evimizin yakınında ki tıp fakültesine doğru yola çıktık ailelere haber verilmesini istemedim sabahın o saatinde panik olacaklar apar topar kalkıp gelecekler ben daha çok strese girecektim neyse yaklaşık beş dakika sonra hastanedeydik durumu anlattık ve beni hemen nts cihazına bağladı yarı uykulu hemşire ve yaklaşık 20 dakika kadar kalacağımı söyledi bu arada sancılar gelip gidiyor ve ben her sancı geldikçe sanıyorum ki bu en şiddetlisi aradan 20 dakika geçti ama ne gelen var nede giden eşimi ve ablamı yanıma almadılar kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki nerdeyse ağlayacağım sesleniyorum sesimi duyan yok aşağı yukarı neredeyse bir saat dolmak üzere o sırada sonradan asistan olduğunu anladığım doktorlar viziteye çıkmışlar beni gördüler siz ne zamandır buradasınız dediler bende o sinirle hemşirenin beni nts cihazına bağlayıp unuttuğu yaklaşık bir saattir dedim sancılar içerisinde onları azarladıktan sonra beni hemen ultrason muayenesine aldılar evet açılma üç santim fakat cihazın ekranından bakıp bana ara sıra sorular sorup endişeli yüz ifadesi ile birbirlerine bir şeyler söyleyip ardından ne yapacağız biz şimdi deyip duruyorlar ne oldu bebeğime bişey mi olacak olumsuz bir durum mu var sorularım cevapsız ölçüp biçip bana dönüp işte size her şeyin normal olduğu mu söylendi falan deyip verdiğim endişeli cevabın ardından hocam ne yapacağız bu doğumu yaptırırsak gol yeriz tarzında hiçte hoş olmayan bir konuşmanın ardından ben patladım yeter artık dedim burada doğum sancıları içerisinde bir insan var ve siz beni psikolojik açıdan resmen çökerttiniz söylermisiniz bebeğimin nesi var dedim ağlayarak biraz kayıtsız görünüp ve en sonunda tenezzül edip sorumu cevapladılar “ 38 haftalık hamile görünüyorsunuz fakat bebek haftasına göre gelişimi çok geride ama doğum eylemini de başlamış durumda bu gün gün içerisinde bir saatte doğurtacağız sizi” beynimde şimşekler çaktı ama ben nasıl ağlıyorum olmaz daha dört gün önce doktorum muayene etti her şeyin nomal olduğunu söyledi nasıl olur diyorum ama aldığım cevap o zaman o doktora hastaneye gitseydiniz şeklinde oluyor ve hemşireye talimat verip çıkıyor hastanın yatış işlemlerini başlatın diye ardından ukala bir hasta bakıcı lavman yapacağım size geceliğinizi giyin diyor iyice korkuyorum ve kendimi dışarı eşimin yanına atıyorum bana hiçbir kuvvet bu hastanede bu insanlarla doğum yaptıramaz ağlıyorum onlar şaşkın onlar panik ben üzgün ne yapacağız nasıl olacak derken birkaç yere telefon açılıyor başka bir hastane tanıdık bir doktor bana kendimi iyi hissettirecek hayır her şey yolunda diyecek insan arayışları çok geçmeden birkaç yerden telefon geliyor hemen şuraya gelin vs. bu arada sancılar düzenli aralıklarla gelmeye devam ediyor üçümüz birbirimizden tecrübesiz panik ve üzgün anlatılmayacak tarif edilmeyecek duygular ve ablam canım en büyük şansım patlıyor ve hamileliğim boyunca kontrollerimi yaptırdığım özel hastaneyi arıyor doktor yok saat 09:30 de gelir cevabını alıyor gitmiş olduğumuz üniversite hastanesinde muayenelerinizi özel de yaptırdınız da neden doğuma buraya geldiniz gibi ukalaca ve haksız bir yaklaşım sergilemişlerdi oraya gitseydiniz gibisine ablam bu durumu anlatıyor ve hemen doktoru aramalarını bizim de yolda olduğumuzu söylüyor saat 07:30 hastanedeyiz benim psikolojim yerlerde yanımdakiler olabildiğince güçlü görünmeye çalışarak doktoru bekliyoruz saat 08:00 gibi doktor geliyor benden ömrümün sonuna kadar hayır duası alacak olan o küçük dev adam eşim durumu yaşadığımız olumsuzlukları gittiğimiz hastanede bize nasıl davrandıklarını ve bebek hakkında söylenilenleri ve ekliyor lütfen ilk olarak eşimi psikolojik olarak düzeltin çok kötü ve endişeli tecrübeli doktor tamam diyor ve beni alıyor içeriye güler yüzlü ne oldu neler yaşattılar sana güzel anne diyor bir çırpıda anlatıyorum sakin ol bi bakalım öncelikle diyor ve ekliyor onlarda öğrenecekler biraz tecrübesiz meslektaşlarımıza denk gelmişsiniz olur öyle şeyler takmayın kafanıza diyor gayet olgunca yaklaşarak ultrason ardından muayenenin sonucunda evet sizi odanıza alalım hazırlasınlar dedikleri gibi bebek biraz küçük görünüyor ama doğum kanalına girdiği için sağlıklı ölçüm alabilmemizde zor hem bak sende ufak tefek bir annesin genetik olarak devasa bir bebek bekleyemeyiz ya diyor beni sakinleştirmeye çalışarak tüm hastane seferber belli ki hepsine durum anlatılmış her gelen sanki hemşire değil de birer psikiyatır o denli ilgili sevecenler kısa sürede moralim yerine geliyor en azından güler yüzlü insanların olduğu temiz huzurlu bir ortamdayım sevdiklerim de yanımda şimdi sıra prensimi beklemeye geliyor gelip giden sancıların ardından saat 12:45 gibi doğuma alıyorlar beni işinin ehli doktorum ve güler yüzlü melekleri gülerek espriler yaparak giriyorlar doğuma bak dakikalar sonra bebeğini kucağına alacaksın o anı düşün her şey çok kolay olacak yalnız bize yardım etmen çok önemli doğru nefes alma tekniklerini sancılar geldiğinde hep beraber uyguluyoruz ve saat 13:15 mucizem dünyaya geliyor o ağlıyor ben ağlıyorum neden ağlıyor diyorum doktora ee diyor dokuz aydır kendini güvende hissettiği yerden aldık olacak o kadar tir tir titriyorum olurmuş doğum sonrasında ardından bebek hemşiresi kilosunu ve boyunu söylüyor 3 kilo 350 gr. 48 cm halbuki bana en fazla 2.5 kilo civarında doğar demişlerdi doktorum bak gördün mü diyor sağlıklı ölçümler alınamadığını söylemiştim boşuna üzdün kendini ardından bebeğim susuyor neden sustu diyorum gülüyor neden ağladı neden sustu karar ver ağlasın mı ağlamasın mı diyor ve cennet kokulumu yanıma getiriyor hemşire bu arada hala doğum masasındayım Allah’ım bu nasıl bir duygu bu nasıl bir koku ağlamakta olan bebeğim susuyor boynumun arasına girmek istiyor koklaşıyoruz mucize bu başka bir şey değil senin mucizen Allah’ım senin hüngür hüngür ağlıyorum kelimelerle tarif edilemeyecek bir duygu bir mutluluk kısa sürüyor dış ortama alışması için bir süre kuvözde tutacağız diyorlar ve götürüyorlar mucizemi lütfen diyorum almayın yanımdan hayır diyorlar enfeksiyon kapabilir hem doktorumuz muayenesini yapacak ve çok geçmeden beni de odama alıyorlar sanki geceden beri o kadar sancı çeken o zorlu süreci yaşayan ben değilim büyük bir sabırsızlık ve dinçlikle bebeğimi getirmelerini bekliyorum ailem sevdiklerim hepsi yanımdalar görmüşler mucizemi o ne tatlı bir şey bizleri tanıyormuşçasına kuvözden bakıyordu boncuk gözleriyle diyor ablam ve getiriyorlar Allah’ım minicik savunmasız ve o tarifsiz koku şükürler olsun Allah’ıma bana annelik duygusunu tattırdığı evladımı sağlıklı sıhhatli bana bağışladığı için 15 Kasım 2007 saat 13:15 hayatım başka bir boyuta geçti, bu tarihten sonra artık dünya ya bir çift minik gözle bakıyorum her şey onunla daha da güzel Rabbim bebek sahibi olmak isteyen her kese nasip etsin bu güzel duyguyu yar ve yardımcıları olsun inşallah ve hepimizin bebeklerine de sağlıklı sıhhatli hayırlı yaşamlar bahşetsin Amin.
Sevgilerimle …
Sevgilerimle …
