Oğlumun huysuzluğu ve bana kırgınlığı devam ediyor, üstelik dün ve bugün sabahları ağlayarak evden çıkmak istiyor.Montunu,çantasını gösterip attaa diyor.Anlıyor kreşe gideceğini ve sanki ne olacaksa olsun bir an önce gideyim şu evden dercesine gitmek istiyor.Gitmek istemesi kreşi sevdiğinden değil peki ya neden diyorum kendime... Gerçi az önce eşim kreşe oğlumu gizlice izlemeye gitti.Uykudan uyanmış, ağlamıyormuş, öğretmeni üstünü giydirmiş.Diğer arkadaşları uyku saatine geçtiği için öğretmeni arkadaşlarına uyku hazırlığı yaparken ağlamadan öğrtemenini izlemiş ve beklemiş.Sonra arkadaşları yatınca oğlum ve öğretmeni yemekhaneye inmişler.Ordada bu gün ilk defa masaya kendi oturmuş ve öğretmeninin yemeğini getirmesini beklemiş ağlamadan.Sonrada öğretmeni yemeğini yedirmeye başlamış ve oğlumda yemiş.Öyle mutlu oldumki alışmaya ve kabullenmeye başlamış küçük erkeğim.Yinede 1-2 hafta daha bu küslük,ağlama,sinir nöbetlerini yaşayacağız galiba.Uyku nedir unuttuk kerşe başladığından beri.Ağlıyor sürekli uykusundan uyanıp ve ne yaparsak yapalım susmuyor.Sanki hastaymışda ağrıyan bir yeri varmış gibi.Allahım yardımcımız olsunda bu süreci çabuk atlatalım.Offf arkadaşlar gerçekten bizimkisi çekilecek çile değil.Oğlumu böyle ağlarken görünce, kayınvalidemden de, annemden de nefret ediyorum. Gelip oğluma bakmadıkları için,bize bunları yaşattıkları için.Bazende kendimden ediyorum çalışmak zorunda olduğum için.Gerçi şimdi olmasa 2-3 yaşında yaşayacaktık bu kreş tantanasını ama daha çok küçük çok.....