- 3 Aralık 2006
- 3.073
- 132
- 62
Hani, diyorum da, insanin gercekten mükemmel bir dostu olsa... "Onu", söyle, icine sindire-sindire,
kocaman bir sarilsa... yok. yüreklilikle söylediginiz. "Canim benim! dediginiz... Telefonda bile
saatlerce konuştugunuz, sicacik biri... özlediginizde, hayal kurdugunuzda yaninizda o var mi? Sizi
hic yalniz birakmayan biri... Cesur, sempatik, azimli, kararli,.. Arayan, soran,"Seni
özlüyorum"diyen biri. Böyle bir canli ile her şeyi konusabilir, paylasabilirsiniz. Yaniltmaz!
Anlayisla karsilar her seyi... Hatalari, günahlari-sevaplari, her bir seyi konusabilirsiniz onunla.
bir arayis icinde olmaniza gerek yoktur. O kendiliginden cika gelir zaten. Bir gün bir bakarsiniz
karsinizda... Bir de bakmisiniz simsicak sohbetler, derin konular, sirlar, paylasimlar... Kimseye
söyleyemediginizi, en yakininiza anlatamadığınizi, gecmisteki izleri, gelecegedairlerinizi, sadece
ona anlatir olursunuz.
Kadin, erkek Bir dost bulun! Ama gercek olsun. Aradiginda isinizi degil, sizi soran... Kötü
gününüzde ev sahibi, iyi gününüzde kiraciniz olsun. Anlatsin, konussun, acik-secik, korkmadan
yasasin. Güvensin! Cinsiyeti olmasin! Bir kartal kadar hasin, bir maymun kadar saklaban, bir ceylan
kadar narin olsun. Dogrulari söylesin. degil gözleriyle ve kalpten konussun.
Yasasin! Doya-doya yasasin, doya-doya yasatsin. Beyninden değil, yüreginden versin. "Olsun varsin!
Paylasirim." desin. Bir dostunuz olsun. Sizi ve benliginizdekileri paylaşsın...
Dost olsun! Ama... Gercek bir dost..
Dostçakalın....
(alıntıdır)
