Yıl 1998 üniversitedeyim.Okuldan bir arkadaşım öğrenci kredisini çekeceğini ama ancak Üsküdar daki şubeden alabildiğini ,benim kendisiyle gelip gelemeyceğimi sordu.Ben de normalde o kadar uzaklara gidemem tembelimdir ama tamam dedim.Gittik . Üsküdar da bir arkadaşı daha katıldı bize.Parayı çektik arkadaşım bize yemek ısmarladı.Fethi Paşa Korusu nda.Akşam oldu herkes evlerine döndü.Yıl 2008.Aynı arkadaşım beni biri ile tanıştırmak istediğini söyledi.Ben de ona çocuk muyuz ne o öyle silgi atalım bari birbirimizin kafasına,ben sevmiyorum öyle tanışmaları dedim.Arkadaşım da bana "işte böyle düşündüğün için yalnız kalacaksın " dedi.Zaten o sırada evden ayrılmak zorunda kalmıştım.Tek başıma yaşamaya çalışıyordum.Eve gelince hemen televizyonu açıyordum ses olsun diye.Bilmiyorum belki de gerçekten yalnız kalmaktan ömür boyu korktum bir anda ve tamam dedim.Arkadaşın evinde birkaç kişinin daha katılımı ile bir ortam oldu ve tanıştık.ılk anda öyle vurulmuşa falan dönmedim.Ama zamanla gerçekten sevmeye başladım onu.Ayaklarım yerden kesilmemişti ama sarılıp bırakmayasım geliyordu. Bu arada 10 yıl önce yemek yediğim kişinin de aynı kişi olduğu ortaya çıktı.Ben 10 yıl önce o kadar soğuk davranmışım ki çocuğa teklif bile edememiş.Ben de o günü hatırladığımı ama onu hatırlamadığımı söyledim.Yüzüne bile dikkat etmemişim.Şimdi evliliğimizin 1. yılını doldurmamıza çok az kaldı.Arada bir 10 yıl önce evlenmiş olsaydık neler olabileceğini konuşuruz.Hayatlarımızın nasıl olacağını.Hem iyi hem kötü senaryoları.Belki 10 yıl önce o çocuk yaşta evlenmiş olsaydık yürütemezdik ama şimdi herşey çok iyi gidiyor.Birbirimizin kıymetini biliyoruz.Velhasıl kaderinizde yazılmışsa bir insan en iyi zamanlamayı bekliyor hayat.
Son düzenleme: