20 aylık bir kızım var. Çok şükür hala emziriyorum. Çalışmıyorum evdeyim bütün gün herşeyiyle ilgileniyorum oynuyorum bütün vaktim onunla geçiyor ama onun gözünde bi ayrıcalığım olduğunu düşünmüyorum. Öyle ki herkese anne diyor yabancıya bile anne diyip elinden tutup istediği yere götürüyor. Korktuğunda ağladığında kim denk gelirse ona gidiyor. Hiç sarılmaz öpmez sinirlendiğinde oyuncaklarını kafama fırlatıp vutçrması da cabası. Kızımı koynuma alıp sevmeye hasret kaldım 
yenidoğduğundan beri de hiç sakinleşmezdi bende. Herkeste zor sakinleşirdi ama bi anne olarak bende sakinleşmesi gerekirdi. Bana düşkün değil sevdiği insanlar arasındayımdır ama sadece o kadar bi ayrıcalığım yok. Sürekli bereber olmamıza rağmen ben biyere gittiğimde hiç aramaz arkamdan ağlamaz. Sadece anne yook der bazen sonra işine devam eder. Çok üzülüyorum kendimi değersiz hissediyorum. Kayınvalidemle altlı üstlü oturuyoruz. Kayınvalidem görümcem çocukları vs çok üzerime gelen insanlar. Hiç seni aramıyor, yok annesine gitmedi halasına nasıl gitti yok halasının dibinden ayrılmıyo vs. Halası da özellikle yapıyor bazı şeyleri . Sırf halasına karşı değil herkese karşı öyle. Beni hiç umursamaz hiç tanımadığına bile rahatça gider ama ben dayanamıyorum artık. Bir sürü sıkıntım var tahmin edersiniz kayınvalideyle oturma durumlarını. Ben aman kimse yanlış anlamasın aman sorun çıkmasın beni kötü bilmesinler diyerek hep sustum ama dayanamıyorum hayattan soğudum. En değer verdiğim de böyle yapınca kendimi çok değersiz hissediyorum. Ölmeyi bile düşündüm ama cesaret edemedim. Kızım için çok üzülüyorum. Bu sebep tutuyo beni ama hep aklımın bi köşesinde var.
yenidoğduğundan beri de hiç sakinleşmezdi bende. Herkeste zor sakinleşirdi ama bi anne olarak bende sakinleşmesi gerekirdi. Bana düşkün değil sevdiği insanlar arasındayımdır ama sadece o kadar bi ayrıcalığım yok. Sürekli bereber olmamıza rağmen ben biyere gittiğimde hiç aramaz arkamdan ağlamaz. Sadece anne yook der bazen sonra işine devam eder. Çok üzülüyorum kendimi değersiz hissediyorum. Kayınvalidemle altlı üstlü oturuyoruz. Kayınvalidem görümcem çocukları vs çok üzerime gelen insanlar. Hiç seni aramıyor, yok annesine gitmedi halasına nasıl gitti yok halasının dibinden ayrılmıyo vs. Halası da özellikle yapıyor bazı şeyleri . Sırf halasına karşı değil herkese karşı öyle. Beni hiç umursamaz hiç tanımadığına bile rahatça gider ama ben dayanamıyorum artık. Bir sürü sıkıntım var tahmin edersiniz kayınvalideyle oturma durumlarını. Ben aman kimse yanlış anlamasın aman sorun çıkmasın beni kötü bilmesinler diyerek hep sustum ama dayanamıyorum hayattan soğudum. En değer verdiğim de böyle yapınca kendimi çok değersiz hissediyorum. Ölmeyi bile düşündüm ama cesaret edemedim. Kızım için çok üzülüyorum. Bu sebep tutuyo beni ama hep aklımın bi köşesinde var.
