dile kolay 5 yıl bekledim... ve ağustosun 4ünde hiç beklemediğim biranda gördüm pozitifi... ertesi güne alınan acil bir randevuda da herşey yolundaydı, bebeğim karnımda, kalp atışı var, kesede hiçbir sorun yok, 6+1 olmuşuz... olayın şaşkınlığını atamadan bir başka yerde daha muayene olmak istedim, kendimi buna inandırabilmek için belki de... 1 hafta sonra 2. hastanedeki doktor kalp atışı göremedi, allah allah diğer tarafta ne görmüşler acaba dedi bir de dalga geçermiş gibi... nefret ettim umursamazlığından, karşısındakinin bir insan olduğunu düşünmemesinden... neyse dedim, diğer tarafa tekrar giderim tekrardan kontrole girerim, ve gittim de... aradan geçen 1 haftaya rağmen gelişme yoktu, bir hafta daha bekleyelim dediler... bekledim ama nasıl bekledim bir de bana sorun... bu arada başlarda yaşadığım yorgunluk ve uyku halim de geçmişti, biliyordum sonunun nasıl olacağını ama dile getiremiyordum, kolay değilki koca 5 yıllık özleme 2 haftada veda etmek... sonraki 2 muyenede de hiçbir ilerleme yoktu, kalp atışı yok, kese bozulmuş... ertesi gün kürtaja alacağız seni dediler ve 4 ekimde içim bomboş kaldı... o gün bugündür öyle kötüyüm ki... bir de inadına olurmuş gibi çevrem hamile dolu, hepsi benimle hemen hemen aynı zamanda kalmış, onların sağlıklı gelişmelerine mi sevineyim, kendi halime mi yanayım bilemiyorum sadece bildiğim iyi olmadığım... 38 yaşındayım, bir daha hamile kalabilir miyim bilmiyorum, buna cesaretim var mı onu bile bilemiyorum...
insan ister istemez kıskanıyo.nasıl kısakanmayalım dimi evleneli 10 sene olucak benden sonra evlenen herkezin çocuğu oldu.neyse ya düşünmek istemiyorum bunları allah isteyen herkeze versin içindede bize. gözüm yok ::)
18. haftaya kadar herşey normaldi bütün testlerimiz temiz çıkmıştı. 18. hafta kontrole gittiğimde bebeğiniz erkek dedi o kadar sevindikki çünkü rahmetli babamın adını koyacaktık. kenanımız geliyordu ama daha sevincimizi yaşayaman doktor uzun uzun ultrasona baktı ve bi terslik olduğunu söyledi o an dünyam başıma yıkıldı. sırtında açıklık varmış hemen sonlandırılmalı dedi. ne yapacağımız bilmiyorduk sürekli ağlıyordum abalm tek doktorla olmaz ded. 3-4 prof. daha gezdik ama umut yoktu. bebeğimin yaşama şansı hiç yoktu. gecelerce düşündüm nasıl kıyardım bebeğime. ama mecburdum çünkü 100 de 1 ihtimal yaşasa bile acı çekermiş bebeğim. 11 kasım gecesi ünv hastanesinde yattım tam bir kabustu suni sancılar verdiler tam 24 saat ertesi gün 12 kasımda bebğimden ayrıldım yüzünü bile göstermediler.
