38 haftalık bebeğim karnımda öldü. Hiçbir sebep bulunamadı herşey yolundaydı ancak kalbi durmuş.otopsi yaptırmadık. Normal sezeryanla doğum yaptım. 47 gün oldu acısı dinmedi azalmadı. Doktorum yeni bebek için 6 ay sonra dedi. Kafam çok karışık her gün ağlıyorum. Aklımda yüzlerce soru yeni bebek acımı dindirir mi? Yeniden hamile kalabilecek miyim? Yine aynı acıları Yaşar mıyım? Ya hiç bir zaman çocuğum olmazsa? 6 ay nasıl bekliycem? Dayanması çok zor, yüreğim parçalanıyo her an. Acısı hiç geçmiyo azalmıyo. Kimseyi görmek istemiyorum. Bu nasıl bir acıdır ancak yaşayan anlar. Annem bile beni anlayamaz küçücük bir bebeği kaybetmenin acısını bilemez. Beni ancak aynı kaderi paylaşanlar anlar. Bu yüzden bu siteye üye oldum, sizleri bekliyorum. Nasıl üstesinden geliyorsunuz bana da yol gösterin. Herkes çabalıyo mutlu olayım diye ama olamıyorum. Hiçbirşey beni mutlu etmiyo, sanki mutsuzluk Hastalığına yakalanmış gibiyim. Hiç uyumuyorum neredeyse... Hayatta herseyın bır çözümü var derım hep, çareler vardır hep..ve umutsuzluğa hıc kapılmazdım. Şimdi ilk defa basıma gelıyo caresı yok çözümü yok, ne kadar dua Etsemde onu gerı getıremem artık. Herseyı basa almayı bu acıyı yasamamış olmayı çok ısterdım. Hala rüya gıbı gelıyo. Kağıttan bır duvar önümde yırtıp çıkacam uyanıcam bu rüyadan. Kabullenmesı öyle zor kı.. Bundan 10 gün oncesıne kadar hep o rüyadan uyanmayı denedım, düşündüm rüya olabılır mı dıye? Ama öyle net kı hersey rüya olamaz. Yıkılan hayaller umutlar.. Tüm hayatımı dogmadan ona göre sekıllendırmıstım. Öyle zor öyle agırdı kı ölü bir bebegı doğurmak üzere amelıyata gıtmek. Öyle zordukı sütüm geri gitsin dye o ilacı içmek. Herkes mutlulukla korku heyecanla gıder doguma. Bense o korktuğum doğumdan hıc korkmuyordum. Hıc konuşmadım etrafıma hıc bakmadım bıle...... Herkes sütü olsun diye uğraşırken ben geri gitsin diye ilaçlar içtim.... Herkes al basmasın diye kırmızı kurdelasını basına takarken, lohusa oldugum ıcın onu sagıma soluma sıkıştırmak saklamak öyle zordu öyle zordu tahrif edılemez. Hayaller umutlar beklentıler sımdı hersey öyle acı o kadar çok okalar çok üzülüyorum ki..
Tüm tesellılerı tum soylenenlerı bılıyorum ama fayda etmıyor dakıkası geçemiyor kı unutuyorum. Daha acıları daha zorları var bılıyorum. Ama meger öyle mutlu öyle rahat yasamısımkı, farkına varmamısım benım basıma gelmez demısım. Evlat acısı meger ne büyük acıymıs, doğmamış bebeğe bu kadar aglanırmıymıs..
