canım benim yaşımda 36.ben son ana kadar çalıştımhiç hamile gibi değildim.evimin bütün temizliğini bitirdim,çok harektliydim hastane eşyalarımızı hazırladım sadece doğum kalmıştı.o günde sabahtan birşey yoktu.ben nişan geldi sandım.apar topar hastaneye gittik acil sezaryana alındım ama kızım için geç kalmıştık.çok yıkıdım.günlerce kendime gelemedim.kendimin ne kadar ciddi birşey geçirdiğini anlamadım.eşim diyordu allah seni bana bağışladı.şükrediyorum diye.ben beni teselli etmek için söylediğini düşünüyordum.ameliyatıma giren arkadaşlar yarım saat daha geçseydi belki senide kaybedecektik deyince biraz biraz olayın ciddiyetini anladım.dediğin gibi daha ilk gebeliğinde dekolman yaşayıp rahmini kaybeden kişilerde varmış.çok şükür bizim rahmimiz duruyor.bizim kanama plasenta arkasına olduğu için rahim duvarını zedeliyormuş.40'ımdan sonra dr'um rahim kalınlığını iyi buldu.ama kesinlikle 1 yıl bekleyelim yoksa tekrarlayabilir diyor.oda çok üzüldü.takdir böyleymiş diyor.başka hiçbir neden banada uymuyor.
ben hastanedeyken eşim ve annem bebeğin eşyalarını toplamışlar.kaldırmışlar.görmedikleri birkaç parça birşey kalmış.baktıkça ağlıyorum.çok ama çok zormuş.eve karnın ve kucağın boş gelmek.rabbim düşmanıma yaşatmasın.benimde iznimin bitmesine az kaldı.işe başlamak nasıl gelecek bilmiyorum ama bir yerlerden başlamak gerekiyor.
bende fırsat buldukça burada yazılanları okudukça kendimi daha iyi hissediyorum.yanlız olmadığımı bilmek benimle aynı kaderi paylaşan kişiler olduğunu bilmek bir nebze olsun rahatlatıyor.yoksa çevredekiler kesinlikle anlayamıyorlar.
bencede iyiki bu site var.misafirim geldi.görüşmek üzere...
