Tabi ki sabredin eşinizi üfleyin ki sorun düzelsin ancak çocuklar büyüdükten sonra çok zorlaşacak her şey ancak bu tip adamlara zoru göstermeden eğriyi doğruyu göremezsin. Ben böyle uzun bir zaman geçirdim, üstelik iki çocukla! İş stresi, aile stresi, yok çocukluğunda yaşadıkları hep bir bahane buldum, sabır gösterdim ama bir gün geldi ki çocuğumun gözlerindeki anlamsız bakışı gördüm üstelik babasının öfkeli çıkışmalarından birisinde.. Çocuğum benden daha güçlüydü! O gün boşanma kararı aldım ve uyguladım. Öncesinde aile terapistine bizde gittik, ilaç kullandı, düzenli kullanmadı, sonra 3 gitti 4. seansa gitmedi derken son yöntem boşanmayı seçtim, altından girdim üstünden çıktım ve ikna ettim ki mahkeme salonunda bile kavga ettik. Evde yüksek ses eksilmezdi, istediği olmazsa sürekli bağıran biri vardı karşımda, normal iletişim diye bir şey kalmamıştı, yolda önümüze bir araba geçmesin diye dua ederek giderdim... yoksa kavga ederdi...
Ne oldu? Boşandıktan sonra baya bi burnu sürtüldü, aklı başına dank! etti. Ben hayatımda sadece huzur istedim! Başka hiç bir şeye ihtiyacım olmadı çok şükür, maaşım yerinde, evim var, arabam var, evlatlarım var çok şükür... Eşimi aylarca dış kapının mandalı ettim, sadece çocukları ile görüştü bunu asla kısıtlamadım derken bir gün olduğuna inanıp tekrar denemeye karar verdik. Yeniden evlenmedim ama bu şansı da hak ettiğini en azından çocuklar için hak ettiğine inandım. Şuan baya yol almış gözüküyoruz, ilk günlere geri göndük, yine sıkıntılarımız oluyor ama saygıyı kaybetmemeye özen gösteriyor, sesler belli seviyenin üzerine çıkmıyor. Eskisi gibi olur muyuz dersen, zaman gösterecek ama yeniden o kavgalı stresli günlere en azından ben dönmeyeceğim ve çocuklarımın da bunu yaşamasına asla izin vermeyeceğim.
Bu tip adamlara zoru göstermeden, çözümler maalesef gelmiyor.