- 3 Aralık 2006
- 3.073
- 131
- 688
- 63
ACIMA DUYGUSU
Ben parçalanmış bir ailenin çocuğuyum.Ama mutlu yaşamış,mutlu büyümüş,şımartılmış bir çocuk.Bir dediğim iki edilmemiş,her bayram iç çamaşırına varana kadar yeni giydirilmiş,her isteği az çok yerine getirilmiş bir çocuk.Yanağıma kondurulan öpücük sonuçta sevgi ifadesi olduğu için anne olmuş babaanne olmuş fazla birşey değiştirmemiş,mutlu yaşamış, sevgiyle büyümüş bir çocuk.
İşte ben böyle çocukluk geçirmişken,birisi çıkıp da ''kızım sen kimin çocuğusun?'' demiyor mu,külkedisi masalı orada bitiveriyor.Biliyorum arkasından gelen şeyler hep aynı.
''Benim dedem, benim babaannem'' diye başladım mı anlatmaya,bu kez üsteliyerek soruyorlar,''senin annen baban yok mu? diye
Benden cılız, ürkek ve utangaç bir ses çıkıverirdi''hayır. yani var da ayrılar.''
Utanırdım sanki bu ayrılığın sebebi benmişim gibi.
Sonra onlardan da bir ses yükselirdi''Ya!...vah vah vah.Allah kahretsin ya ne anneler ne babalar var nur gibi çocukları bırakıp gidiveriyorlar''
Yani bana acırlardı.Bu benim için en aşağılık bir duyguydu.Çünkü ben kendimi acınacak halde görmüyordum.BEN ÇOK MUTLUYDUM.
Ama sanki insanlar özellikle mutsuz olmam gerektiğini düşünüyorlardı nedense!...
Haykırarak söylüyorum ki; Ne olur anne ve babası ayrılmış çocuğa özel muammele yapmayın.Çocuk da olsa algılayabiliyor.Böyle çocuklara diğer çocuklardan farksız davranın lütfen.
Yoksa farkında olmadan çok üzeceksiniz böyle çocukları.
Ben parçalanmış bir ailenin çocuğuyum.Ama mutlu yaşamış,mutlu büyümüş,şımartılmış bir çocuk.Bir dediğim iki edilmemiş,her bayram iç çamaşırına varana kadar yeni giydirilmiş,her isteği az çok yerine getirilmiş bir çocuk.Yanağıma kondurulan öpücük sonuçta sevgi ifadesi olduğu için anne olmuş babaanne olmuş fazla birşey değiştirmemiş,mutlu yaşamış, sevgiyle büyümüş bir çocuk.
İşte ben böyle çocukluk geçirmişken,birisi çıkıp da ''kızım sen kimin çocuğusun?'' demiyor mu,külkedisi masalı orada bitiveriyor.Biliyorum arkasından gelen şeyler hep aynı.
''Benim dedem, benim babaannem'' diye başladım mı anlatmaya,bu kez üsteliyerek soruyorlar,''senin annen baban yok mu? diye
Benden cılız, ürkek ve utangaç bir ses çıkıverirdi''hayır. yani var da ayrılar.''
Utanırdım sanki bu ayrılığın sebebi benmişim gibi.
Sonra onlardan da bir ses yükselirdi''Ya!...vah vah vah.Allah kahretsin ya ne anneler ne babalar var nur gibi çocukları bırakıp gidiveriyorlar''
Yani bana acırlardı.Bu benim için en aşağılık bir duyguydu.Çünkü ben kendimi acınacak halde görmüyordum.BEN ÇOK MUTLUYDUM.
Ama sanki insanlar özellikle mutsuz olmam gerektiğini düşünüyorlardı nedense!...
Haykırarak söylüyorum ki; Ne olur anne ve babası ayrılmış çocuğa özel muammele yapmayın.Çocuk da olsa algılayabiliyor.Böyle çocuklara diğer çocuklardan farksız davranın lütfen.
Yoksa farkında olmadan çok üzeceksiniz böyle çocukları.