Merhaba.
Acikcasi ilk defa özel bir derdimi ve sorunumu burda paylaşıcam.Sizlerin yorumlari ve fikirleri umarım biraz sakinleşmeme vesile olur.Gerçi anlatacağım şeye çoğu insanın inanmayacağını düşünüyorum.Çünkü inanılmayacak kadar garip.
Ailem çocukluğumdan beri abimle beni çok ayırıyor.Babamın erkek çocuk sevdası annemede geçmiş.Öyleki doğduğumdan beri bana sen doğduğunda erkek doğmadın diye çok ağlamıştık diyebiliyor annem.Eskiden beri bunlari dinleyerek büyüdüm.Herzaman herseyin en yenisi en guzeli abime en eskisi veya kullanılmışı bana oldu.TV kumandası,bilgisayar herzaman abimin elidneydi ben alamazdım.İstesem ağlasam o senin abin,erkek der kızarlardı.Belki inanmıycaksınız ama abimin karısına bile benden çok değer veriyorlar.Mesela bana maddi açıdan hiçbir destekleri yokken onun herşeyini karşılıyorlar.bir hatamda benim yüzüme vurup azarlarken,onu herzaman anlayışla karşılayıp bağırlarına basıyorlar.Birde torunları oldumu? Yiğenimi elbette çok seviyorum ama bunlarınkı aşırı garip bir sevgi.Benim özel eşyalaırmı karıştırmasına kırıp dökmesine bile izin verdiler.Çocuk küfrederken gülüyorlar.Oysaki ben aynı hareketlerde bulundugumda dayak yerdim çocukken.Ama şimdi artık evliyim.Eşime karşı rezil olduğumu düşünüyorum.Çünkü bu ayırımı o da farkediyor.Bazende ben eve gelince söyleniyorum.Aslında onla paylaşmak istemiyorum.Çünkü kendimi rezil olmuş,değersiz bulunan gibi hissediyorum karşısında.Ailemle çok kez konuştum.Aldım karşıma böyle böyle yapıyorsunuz böyle hissediyorum diye.Beni kıskanç olmakla yengemi abimi çekememekle suçladılar.Yani kötü olan garip olan benmişim.Kavga etsem olmuyor,konuşsam olmuyor.Onların bu yoğun sevgisini farkeden yengem yani gelinimizde onları bir güzel kullanıyor.Her işlerini gördürtüyor.Bıyık altından bana gülüyor.Ben öz kızları olarak hiçbişeyden istifa edemezken o prensesler gibi yaşıyor.abim desen karısının ağzına bakıyor.Ödü patlıyor ondan.Artık psikolojim bozuldu.Ne yapıcağımı bilemiyorum.Böyle garip bir sıkıntı yaşayan varmı aranızda? Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum.
Acikcasi ilk defa özel bir derdimi ve sorunumu burda paylaşıcam.Sizlerin yorumlari ve fikirleri umarım biraz sakinleşmeme vesile olur.Gerçi anlatacağım şeye çoğu insanın inanmayacağını düşünüyorum.Çünkü inanılmayacak kadar garip.
Ailem çocukluğumdan beri abimle beni çok ayırıyor.Babamın erkek çocuk sevdası annemede geçmiş.Öyleki doğduğumdan beri bana sen doğduğunda erkek doğmadın diye çok ağlamıştık diyebiliyor annem.Eskiden beri bunlari dinleyerek büyüdüm.Herzaman herseyin en yenisi en guzeli abime en eskisi veya kullanılmışı bana oldu.TV kumandası,bilgisayar herzaman abimin elidneydi ben alamazdım.İstesem ağlasam o senin abin,erkek der kızarlardı.Belki inanmıycaksınız ama abimin karısına bile benden çok değer veriyorlar.Mesela bana maddi açıdan hiçbir destekleri yokken onun herşeyini karşılıyorlar.bir hatamda benim yüzüme vurup azarlarken,onu herzaman anlayışla karşılayıp bağırlarına basıyorlar.Birde torunları oldumu? Yiğenimi elbette çok seviyorum ama bunlarınkı aşırı garip bir sevgi.Benim özel eşyalaırmı karıştırmasına kırıp dökmesine bile izin verdiler.Çocuk küfrederken gülüyorlar.Oysaki ben aynı hareketlerde bulundugumda dayak yerdim çocukken.Ama şimdi artık evliyim.Eşime karşı rezil olduğumu düşünüyorum.Çünkü bu ayırımı o da farkediyor.Bazende ben eve gelince söyleniyorum.Aslında onla paylaşmak istemiyorum.Çünkü kendimi rezil olmuş,değersiz bulunan gibi hissediyorum karşısında.Ailemle çok kez konuştum.Aldım karşıma böyle böyle yapıyorsunuz böyle hissediyorum diye.Beni kıskanç olmakla yengemi abimi çekememekle suçladılar.Yani kötü olan garip olan benmişim.Kavga etsem olmuyor,konuşsam olmuyor.Onların bu yoğun sevgisini farkeden yengem yani gelinimizde onları bir güzel kullanıyor.Her işlerini gördürtüyor.Bıyık altından bana gülüyor.Ben öz kızları olarak hiçbişeyden istifa edemezken o prensesler gibi yaşıyor.abim desen karısının ağzına bakıyor.Ödü patlıyor ondan.Artık psikolojim bozuldu.Ne yapıcağımı bilemiyorum.Böyle garip bir sıkıntı yaşayan varmı aranızda? Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum.