Merhabalar yıllardır süren çalışma hayatımin son bulması 2 ay oluyor. Ve ben ince bir cizgideyim bir yanım eve alışıyor bir yanım bunaliyor. Cocugumu kendim büyütmek harika paha biçilemez. Sanırım arkadaş sıkıntısı ve yalnızlık çekiyorum. Gördüğüm tek insan eşim olmaya başladı 1 2 arkadaş var onlarda çalıştığından ve çocuklarından 3 haftada 1 anca görüşüyoruz. Oğlum az daha büyüse arkadaş olacak bana yoksa gerçekten sıkılıyorum.
Bende 11 senelik is hayatimi biraktim. Bebegimi kendim buyutmek icin. Butun dusuncelere saygim var ama eger maddi konuda skinti yoksa cocugumuza verebilecegimiz en guzel hediye ona ayirdigimiz zaman, sevgi ve ilgi. Anne ile buyuyen bebek ile destek alarak buyutulen bebek farkli oluyo. Bende zaman zaman zorlaniyorum, bunaldigim zamanlarim oluyo ama onun gulusu bile yetiyo herseyi unutmama. Allahim yardimcin olsun seninde :)