ailem tarafindan yavas yavas dislandigimi hissediyorum

Hrsyylnn

10.02.2018 yıkıldım ve birdaha kendime gelemedim.
Kayıtlı Üye
21 Mayıs 2014
408
402
313
30
Ben 22 yasindayim.kendi icimde zor bir cocukluk gecirdim. Hep ozguven eksikligi. Yasadim. Hep ezildin arkadaslarimin yaninda. Hep dislandim. Ve bunu hep icimde yasadim hic ailemem anneme soylemedim. Buyudum zamanla ve yavas yavas kendi kabuguma cekilmeye basladik. Bir bakmisim kendimi. İnsanlardan toplumdan soyutlamisim. Bunu ise basladigmda ve universiteye basladigimda fazlasiyla hissettim.hep derler ya calisinca yada yeni ortama girince ister istenez arkadas oluyosun kaynasiyorsun diye. Iste o bnde olmuyor . beceremiyorum .her gittigin ortamda sifir sonuc elde ediyorum. Arkadasim yok.ise giricem ama korkuyorum.insanlar beni sevmicek.dislicaklar diye.kendimdeb de nefret eder oldum. Hicbirseyimi sevmiyorum.insablari hayati hicbirseyi. Sevmek istiyorum ama inanin yapamiyorum. Aile ortamimiz biraz karisik.annem ben 2 yasibdaykeb calismaya vasladi 21 yasina kdr calisti. Babam ilgisiz biriydi zaten annemle surekli kavga ederdi. Neyse bu aralar benim her hareketimi elestiriyorlar.cok soguksun konusmuyorediyorum yapma vs diye gercekten sikildim.arkamdan dolap cevriliyomus gibi geliyor. Hepsinden nefret ediyorum
 
Kendine güven biraz. Dışlarlarsa dışlasınlar de gir ortama tanış. Eleştirilerinede kulak asma. Söylenir söylenir sonra susar.
 
Psikolojik yardım hatta ilaç tedavisi alıp en az bir sene düzenli kullanmanı tavsiye ederim.Çocukluğundan süregelen bir sıkıntı anladığım kadarıyla ama artık yolunu çizip sıyrılmalı ve hayatın tadının bambaşka olduğunu anlamalısın.Senin de arkadaşların dostların ailen eşin çocuğun olabilir kendi ellerinle dünyanı yaratabilirsin.Sen iyi düşünmezsen kimse pozitif yaklaşıp senin hakkında bişi düşünmez ve yargılarlar.
 
Umudumsun01 .!.:
Inan okadar kolay degil keske olsa ama degil
Genişletmek için tıkla...

Tahmin edebiliyorum seni anlıyorum. Konunu kirletmeyeyim ne zaman konuşmak istersen özel mesaj atabilirsin. Bir şey aklına takılırsa buradayım.
 

İlaç tedavisi terapiye yanıt vermeyenler içindir diye düşünüyorum oysa konu sahibi kendini çok güzel ifade ediyor. Ve ilaç tedavisi öyle hemen başlanıp aniden bırakılacak bir şey değil.
 
Biraz gelişim kitapları senin çevrene bakışını düzenleyebilir.
İhtiyacın olan birazcık özgüven ve samimiyet duygusu.
Şimdi ailenden nefret ederek birşeylere başlayamazsın, ilk önce her ne olursa olsun sevmeyi öğren..
Üzülme ve özel olduğunu unutma
 
Existences .!.:
İlaç tedavisi terapiye yanıt vermeyenler içindir diye düşünüyorum oysa konu sahibi kendini çok güzel ifade ediyor. Ve ilaç tedavisi öyle hemen başlanıp aniden bırakılacak bir şey değil.
Genişletmek için tıkla...


Konu sahibi kendini internet ortamında klavye başında ifade ediyor.Eskiden beri girdiği ortamlarda yalnızım arkadaşım bile yok diyor.Ve bu ileriki yaşlarda sosyal ortamlarda çok daha büyük sıkıntı yaratır.Tabi ki önce psikolog eğer yanıt alınmazsa psikiyatr denenmeli bence.İlacı doktor kontrolünde alıp ona danışarak bırakabilir.
 

Doktora gitmeye cekiniyorum aileme nasil soylicem. Acir gibi bakarlar kimsenin gozundedusmek istemiyorum.tek basima gitsem doktora o cesaretidr kendimde goremiyirum
 

Terapi alıyorum bende. Söylemek istediğinizi anladım ama devlet hastanesindeki psikolog bölümüne giderseniz ilaç verip yolluyor hemen. Pek yardımcı olamıyorlar. Psikolog için özele yönlendiriyorlar, bana da aynısını yaptılar. Çok düşük bir doz ilaç verip yolladı benim gittiğim doktor. Şimdi konu sahibi devlete gidip böyle bir yönlendirmeyle karşılaşırsa "en azından ilacı kullanayım" demesin diye diyorum. Bir faydası olmayacak boşu boşuna ilaç kullanmış olacak. Bir noktada haklısınız ama gerçekten ilgilenmiyorlar devlettekiler. Özelde psikiyatr a gideceğine psikologa gider zaten maddi gücü varsa bu da faydalı olur.
 
seni cok iyi anliyorum.bende birebir olmasada yakin sorunlarla buyudum.bendede surekli sevgi acligi kendimi surekli sevildigimi hissetmek ozguven eksikiligi olarak gosterdi sorunlar.kendi cocuklarim olup kendi hayatima sahip cikmam gerektigini dusununce bir cogunu astim.oncelikle sunu bil sen ozel bir insansin.insanlarin senin hakkinda ne dusundugu senin kim oldugun gercegini degistirmez.annen baban seni dislamiyor sadece senin boyle davranmanin sebebini anlattiklarina baglamiyorlar nasil buyudugunu sorgulamadan disa donuk biri olmani bekliyorlar.kendine guven kimse senden daha ustun degil kendine deger ver kendini sev o zaman kimin ne dedigini hissettigini onemsemezsin.doktora gitme sansin da varsa hic ihmal etme kendin icin ilk adimi at..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…