empati yaparak cevap vermenize ihtiyacım var. 
Arkadaşlar ben çocukluluğumdan beri aile travmaları içerisinde yüzmüş biriyim. Bunlardan en çok etkileyen ve annemle babamın yaşatmış olduğu travmaların üzerini kapatan kardeşimin sorunları oldu. Ben kendi ergenliğimde kendi hayatımı sorgulama içerisinde iken onunkiyle çarpıştık. Kardeşim maddeye bulaştı. Sesimi duyurmaya çalıştım ama ailem kabullenmedi beni suçladılar bana kızdılar. 17 18 19 20 li yaşlarımda hep koruma görevi üstlendim çünkü annem üzerine düşen görevi yerine getirmiyor babam sürekli çalışıyor ve kardeşimin ne yaptığını bildiğim için ben müdahale etmek zorunda kaldım. Müdahalelerimi bazen yanlış bazen düzgün yapabildim bende küçüktüm. Hayata öfkeliydim anneme babama kardeşime öfkeliydim. Şuan hala kardeşim devam ediyor mu bilmiyorum. Evlendim. Ama bazen bazı zamanlar hala onun problemleri ile başa çıkmak zorunda kalıyorum. Onu düşünüyorum. Bazen tüm günüm ölü gibi bitkin ve kötü geçtiği oluyor. Huzursuz oluyorum. Annemle babam herşeyi anladı artık önlemler almaya bana hak vermeye başladılar ama evlenene kadar bana yapmadıklarını bırakmadılar kardeşim de annem de babamda. Sağlam bir psikolojiye sahip olmadığımı biliyorum ama her zaman daha fazla güçlenerek ayağa kalktım. Kendimden başka kimseye zararım olmadı. Her zaman ailem haricinde de insanlara hassas davranan biriyim. Ama yoruldum arkadaşlar çok yoruldum. Mesele sadece kardeşim değil. Aralara kayınvalide görümce problemleri de serpiştirelim. Düğün süreci olaylar vs. Kendi kendime konuşmaya başladım aynalarla konuşmaya başladım. İlaç kullanıyorum zaten o biraz iyi geliyor. Benimde kendi hayatım var üniversite iş bulma stresi evlilik koca tarafı vs. Ben artık insanların yaptıklarını anlamlandırmaktan çok yoruldum. Eşimi çok seviyorum iyi anlaşıyoruz ama hiçbir suçu yokken onu bile tersleyesim geliyor tahammül edemiyorum. Yorgun hissediyorum. Hayat benim etrafımda dönsün değil istediğim, biliyorum daha büyük dertlerde var hayatta Allah kimsenin başına vermesin. Ama herkesin derdi kendisine büyüktür taktir edersiniz ki. İçime kapana kapana bi hal oldum. Anlaşıldığımı eşim dahil düşünmüyorum. Dünyada tek ben varım gibi beni anlayan öyle bir durumdayım.
Arkadaşlar ben çocukluluğumdan beri aile travmaları içerisinde yüzmüş biriyim. Bunlardan en çok etkileyen ve annemle babamın yaşatmış olduğu travmaların üzerini kapatan kardeşimin sorunları oldu. Ben kendi ergenliğimde kendi hayatımı sorgulama içerisinde iken onunkiyle çarpıştık. Kardeşim maddeye bulaştı. Sesimi duyurmaya çalıştım ama ailem kabullenmedi beni suçladılar bana kızdılar. 17 18 19 20 li yaşlarımda hep koruma görevi üstlendim çünkü annem üzerine düşen görevi yerine getirmiyor babam sürekli çalışıyor ve kardeşimin ne yaptığını bildiğim için ben müdahale etmek zorunda kaldım. Müdahalelerimi bazen yanlış bazen düzgün yapabildim bende küçüktüm. Hayata öfkeliydim anneme babama kardeşime öfkeliydim. Şuan hala kardeşim devam ediyor mu bilmiyorum. Evlendim. Ama bazen bazı zamanlar hala onun problemleri ile başa çıkmak zorunda kalıyorum. Onu düşünüyorum. Bazen tüm günüm ölü gibi bitkin ve kötü geçtiği oluyor. Huzursuz oluyorum. Annemle babam herşeyi anladı artık önlemler almaya bana hak vermeye başladılar ama evlenene kadar bana yapmadıklarını bırakmadılar kardeşim de annem de babamda. Sağlam bir psikolojiye sahip olmadığımı biliyorum ama her zaman daha fazla güçlenerek ayağa kalktım. Kendimden başka kimseye zararım olmadı. Her zaman ailem haricinde de insanlara hassas davranan biriyim. Ama yoruldum arkadaşlar çok yoruldum. Mesele sadece kardeşim değil. Aralara kayınvalide görümce problemleri de serpiştirelim. Düğün süreci olaylar vs. Kendi kendime konuşmaya başladım aynalarla konuşmaya başladım. İlaç kullanıyorum zaten o biraz iyi geliyor. Benimde kendi hayatım var üniversite iş bulma stresi evlilik koca tarafı vs. Ben artık insanların yaptıklarını anlamlandırmaktan çok yoruldum. Eşimi çok seviyorum iyi anlaşıyoruz ama hiçbir suçu yokken onu bile tersleyesim geliyor tahammül edemiyorum. Yorgun hissediyorum. Hayat benim etrafımda dönsün değil istediğim, biliyorum daha büyük dertlerde var hayatta Allah kimsenin başına vermesin. Ama herkesin derdi kendisine büyüktür taktir edersiniz ki. İçime kapana kapana bi hal oldum. Anlaşıldığımı eşim dahil düşünmüyorum. Dünyada tek ben varım gibi beni anlayan öyle bir durumdayım.
