Akşam akşam efkarlanıyor işte insan...

Merhabalar.Bilirsiniz önceki konularımı bilmeyenler için tek cümlelik özet geçeyim.Aldandım,tabiri caizse aldatıldım.Şu sıralar çok şükür her şey yolunda derslerimi rayına koydum,arkadaşlık ilişkilerim,ailevi meseleler her şey güzel bin şükür.Hiç şımarık bir insan olmadım ya da ama şu da olmazsa tam mutlu olamam diyen bir tip.Ama şu günlerde canım çok yanıyor ya.Böyle garip boşluk var anladınız işte siz.Düşünsenize bir insan size bu kadar yakınken birden yabancı oluyor e üzülüyor insan doğal olarak.

İlk öğrendiğimde sadece üzülüyordum.Çünkü hala deli gibi seviyordum.Arıyordu sürekli,özür diliyordu.Pişmanmış,bensiz olmuyormuş Umrumda değilsin şeklinde takıldım hep.Senin değil yüzünü görmek sesini bile duymak istemiyorum,sen beni aldatamadın ki çünkü ben sana hiç değer vermedim,arama beni bir daha hep böyle konuştum.Ama cümleler ona ulaşmadan en çok yine benim canımı yaktı.Benim cümlelerim bile beni üzüyor.Sonra üzüntü yerini nefrete bıraktı.Derken arkadaşa karşı nefretim de soğudu.

Şimdi ise boşluğunu hissediyorum.Başa sarıyor kaset.Onu her gördüğümde kafamı önüme eğip yürümek.Görmezeten gelmek,yanlışlıkla göz göze geldiğimizde yüzümü çevirmek...Çok acıtıyor be canım.Canımı yakan da onun bu kadar yabancı olması benim için.Hala mesaj atmasını bekliyorum saçma bir şekilde.Unutmasın beni istiyorum.Cevap vermeyeceğim ama yine sevsin beni ya.Geçer değil mi bu?Geçsin çünkü.Okuyan herkese teşekkür ederim öyle içimi dökmek istedim.Öpüldünüz

Bu hislerin hepsi geçiyor zamanla. Unutup gidiyorsun...