İlkinde hamileydim o halimle boşanmaya kalktım.... bütün eş dost akraba herkes araya girip affetmem konusunda baskı yaptı çok kötü üzücü günler yaşadım eşim intihar etmelere kalkti vs hamile olduğum için de o duygusallikla affetmek zorunda kaldım daha doğrusu psikolojik baskıyla zorunda birakildim diyelim.....ikincisinde de kızım 2 yasindayken yaşadım bu iğrenç olayı yine biriyle sevgili olmuş.... bu sefer onu evden kovdum eşyalarını topladım attım kapının önüne avukatla görüştüm kesin kararlıyım ama bu zaman zarfında çocuğunu görmeye eve geliyo o gittikden sonra kızım baba diye dakikalarca ağlayıp duruyordu....kızımı böyle gorunce de ben saatlerce onun için agliyordum çünkü feci düşkün babasına. ...her sabah uyandığında koşar gelir Yatak odasına babasının kucağına atlar boğuşurdu o olmayınca odaya gelip anne baba yok diyip babasıni her sorduğunda ölmek istiyordum.....yani kısacası ikinci yaşadığım olayda kendimi sevgimi vs değil sadece kızım için affettim....affettim diyorum ama öyle zor oldu ki ilkinden daha feci baskı vs yaşattılar eşimin zaten affetmem için yaptiklarını utandığım için yazamıyorum çok komik çünkü....burda deşifre olmamak için çok detaylı yazamıyorum ama yine bi şekilde avukata gideceğim gün affetmek zorunda kaldım. ...ama artık şansı olmadığını çok iyi biliyor bu sefer kızım falan umrumda bile olmaz çünkü kızım için kadınlık gururumdan daha önce iki kere odun verdim....umarım açıklayıcı olmüstü. ..Birkaç kez yaptı demişsin ya birdaha yaparsa affı yok demişsin bir de sen böyle söyleyince aklıma şu sorular geldi
Neden sonra affetmemeye karar verdiniz?
İlkinde yeterince tepki gösterip süründürdünüz mü?
Kaçıncı defasında boşanmanın eşiğine geldiniz?
İlk yaptığından sonra da
"Seni kızımı kaybetmeyi göze alamam" cümlesini kurmuş muydu?
Yaparsa kaybedeceği hissine ne zaman kapıldı?
Cevaplarsanız sevinirim