- 18 Ağustos 2016
- 7
- 2
- 1
- 35
- Konu Sahibi nidakenansinem
- #1
Çalışan anneler burada mı? Of, avukatım. Avukat olduğum için de şu sıralar çok yoğunum. Sürekli davalarla, müvekkillerle ilgilenmekten evimi aksatıyorum farkındayım. Eşim açığı kapatıyor elinden geldiğince, Allah'ım herkese Kenan gibi anlayışlı, dürüst, düşünceli bir insan versin yarabbi. 
Neyse, geçen haftaydı sanırım kahvaltı ediyorduk. Bu işim dolayısıyla baya da gergindim, belli etmemeye çalışsam da yine patlak verdiğimin farkındaydım. Kahvaltı ederken kızımın bir anda ortamdaki sessizliği bozup 'Anne sen beni sevmiyorsun.' demesi bir anlık şok geçirmeme neden oldu. Eşim Kenan niye böyle düşündüğünü sordu, sevmiyor işte baksana sürekli işiyle ilgilenip bizi unutuyor baba dedi. Kenan'la kısa bir süre birbirimize kaçamak bakışlar attık tabii. Şok geçirdik ikimizde, tamam işimle fazla ilgilenen bir anneyim evet ama onu sevmeme gibi bir durumum asla yok. Binbir güçlükle doğurdum ben onu, düşük tehlikesi yaşadım, gebelik zehirlenmesi atlattım.. Bunca zorluğun karşısında meleğime kavuştum, nasıl sevmem ki? Hangi anne yavrusunu sevmez?
'Hayır anneciğim, ben seni çok seviyorum. Sadece bu sıralar çok yoğunum.' desem de inatla sen beni sevmiyorsun dedi hep. Ağladı, ortalığı dağıttı. Ben sarılmak istedim ona, sakinleştirmek istedim izin vermedi. Kenan onu kucakladı, elini öpe öpe sakinleştirip uyuttu kızımızı.
Sinem neden böyle düşünüyor hala anlamıyorum. İşlerimin yoğunluğu bir unsur olmamalı, çünkü yeterince hatta yettiğinden fazla sevgiyle büyüyor. Eşimle -Allah nazardan saklasın- hiç kavga etmeyiz, zaten 8 yıl uğraştık birbirimiz için. Anneler babalar asla istemedi bizim evlenmemizi. 8 yıl sonunda da ikna oldular evlendik hemen. Yani demek istediğim, bu kadar sevgi dolu bir ailede büyütürken onu neden böyle düşünüyor? Sizin çocuklarınızda da var mı böyle şeyler? Bu arada Sinem 2 yaşında arkadaşlar.

Neyse, geçen haftaydı sanırım kahvaltı ediyorduk. Bu işim dolayısıyla baya da gergindim, belli etmemeye çalışsam da yine patlak verdiğimin farkındaydım. Kahvaltı ederken kızımın bir anda ortamdaki sessizliği bozup 'Anne sen beni sevmiyorsun.' demesi bir anlık şok geçirmeme neden oldu. Eşim Kenan niye böyle düşündüğünü sordu, sevmiyor işte baksana sürekli işiyle ilgilenip bizi unutuyor baba dedi. Kenan'la kısa bir süre birbirimize kaçamak bakışlar attık tabii. Şok geçirdik ikimizde, tamam işimle fazla ilgilenen bir anneyim evet ama onu sevmeme gibi bir durumum asla yok. Binbir güçlükle doğurdum ben onu, düşük tehlikesi yaşadım, gebelik zehirlenmesi atlattım.. Bunca zorluğun karşısında meleğime kavuştum, nasıl sevmem ki? Hangi anne yavrusunu sevmez?
'Hayır anneciğim, ben seni çok seviyorum. Sadece bu sıralar çok yoğunum.' desem de inatla sen beni sevmiyorsun dedi hep. Ağladı, ortalığı dağıttı. Ben sarılmak istedim ona, sakinleştirmek istedim izin vermedi. Kenan onu kucakladı, elini öpe öpe sakinleştirip uyuttu kızımızı.
Sinem neden böyle düşünüyor hala anlamıyorum. İşlerimin yoğunluğu bir unsur olmamalı, çünkü yeterince hatta yettiğinden fazla sevgiyle büyüyor. Eşimle -Allah nazardan saklasın- hiç kavga etmeyiz, zaten 8 yıl uğraştık birbirimiz için. Anneler babalar asla istemedi bizim evlenmemizi. 8 yıl sonunda da ikna oldular evlendik hemen. Yani demek istediğim, bu kadar sevgi dolu bir ailede büyütürken onu neden böyle düşünüyor? Sizin çocuklarınızda da var mı böyle şeyler? Bu arada Sinem 2 yaşında arkadaşlar.
Son düzenleme: