Hanımlar, ben nasıl başlamalıyım cümleye bilmiyorum ilk defa derdimi böyle bir platformda paylasicam. Yanlış ifade ettiğim birşey olursa da şimdiden özür dilerim. Ben suan yaşında çalışan bir anneyim. derdim anne olduktan sonra yaşadıklarım buna bağlı olarak ta değişen düşüncelerim. Biz 2 kardeşiz ben tek kızım.Çocukluğum da orta derecede iyiydi. Ailece Maddi sıkıntılar çok yaşadık ve annemin pipolar rahatsızlığı vardi ve hala da devam ediyor maalesef.Ama annem biraz değişik ve bana göre kendini hasta ediyor.yani herkesin hayatında zorluk olabilir ama annem çok abartıyor ve herkesten ilgi istediği içinde(tabi bu benim gözlemlediğim) hastalığının altına gizleniyor. Babamızı 5 yıl önce kaybettik ve bu bizim için çok büyük bir yıkımdi birsekilde hayata yeniden tutunduk sonra başka bir şehre taşındık kendi evimizi satıp üstüne kredi çekip yeni bir ev aldık ama abimin üzerineydi abim evlnemek istediği için de birden satalım diye tutturdu neyse satıldı annem o donemkj paranıza gire daha küçük bı eve geçti aradan 3 yıl sonra ben nisanlandim ve kendi dugunumu kendim yaptim. annem, abim dahil hiç kimse yardım etmedi hoş kimseye minnet etmedim daha iyi oldu. şimdi küçük kardeşim annemin yanında ben ve abimde işimiz gereği başka şehirlerdeyiz.Ama annem istiyor ki sürekli onunla olalım yakın oturalım tabi bu istediği bizi çok aman aman sevdiği için değil sadece yalnız kalmayım etrafta insan olsun ben istersem gelsinler istemezse gitmeyelim vs.niye böyle düşünüyorsun derseniz çünkü kalmaya gittiğimizde ne zman gideceğimizi sorar . Onun için bu hayatta en önemli şey sigarası ve kahvesi.ben 8 ay önce doğum yaptım.Ben bana yardımı olacak beni yalnız bırakmaz derken lohusaligimda nerdeyse hiç gelmedi oğlumu bı kere kucağına alıp sevmedi bu o kadar zoruma gitti ki .o dönem de eşimin annesi geldi ama oda çok laf soktu nerdeyse hergun ağlattı beni yok bebek doymuyor süt yetersiz mama alalım şöyle böyle derken benim sinirlerim çok yıprandı sonunda eşimle tartismaya başladım aslında o hep annesini uyardı filan ama işte mecbur kaldik gibi oldu ben ameliyatliyim kaç hafta kalkamadım bile yataktan eşim de bebekle iligilendi mecbur kaldık annesine.oda gerçi ne yaptı derseniz hiçbir şey sadece benim psikolojimi bozmuş ve gitmiş gibi oldu ne temizlik ne bakım ne yemek adamakıllı yapmadı. oğlum her ağladığında gelip niye agkiyor niye ağlıyor demeler,ben kucağıma aldığımda benden geri almaya kalkması .düşürme diye ikazlar ama kendi alıp kendi kucağında uyutuyordu bunun gibi bir sürü şey yani ben ve bebeğimin birbirimize alışma döneminde çok engel oldu ve ben bizden gittikten sonra mesafe koydum hatasını anlasın diye bilmiyorum anlamış midir?daha eşimin babası torununu gormeye bile gelmedi insan bı gelmez mi torununu görmeye?ben çok yıprandım daha yazamadıklarim var çok şey var kısaca böyle oldu ve ben hem kendi anneme hem kayınvalideme çok kırgınım affedemiyorum öfkeliyim.hepsine çok değer vermiştim el üstünde tutmuştum niye böyle oldu bilmiyorum.sadece üzülüyorum ve bu evliligime de yansımaya başladı kimseyi aramak gelmiyor içimden kimseyi görmek ama bunlar bizim annelerimiz! Ama böyle anneliği kabul edemiyorum şuan bende bı evlat yetirstiriyorum kaç yaşına gelirse gelsin sana ihtiyacım var dese gitmez miyim ?canımı verriirm.anneme geçen hafta gel dedim yardım et bana diye gelemem dedi çok üzülüyorum anlatamam en kısa haliyle bu.bide anneme ufaktan kendime dert şeyleri söyledim bazı seykerde yanlis yaptığını ama ağlamalar bana karşı eşime karsi tavır trip atmalar..Tavsiyelerinizi bekliyorum şimdiden teşekkür ederim.
Son düzenleme: