Annelikte depresyonla nasıl mücadele ediyorsunuz?

Başa gelen çekiliyor diyelim. Mecbur depresyonunu içinde yaşayıp günlük işleri devam ettiriyorsun. Yine kimseyle görüşmek istemiyorsun ama çocuğunun fizyolojik ihtiyaçlarını karşılıyorsun. Bir iyi bir kötü hayata devam ediyorsun

Yeni doğum yaptığında zaten hayatın öyle bir kaymış oluyor ki pek bunu dert edecek zamanın olmuyor. Postportum depresyon yaşarsan zaten annen,kv , tanıdıklar falan hemen kaplan kesilip destek oluyorlar sana. Benim kv 3 hafta kızımla uyudu mesela ,ben azıcık uyuyayım da kendime geleyim diye. Çocuk biraz büyüdüğünde zaten anneliği anladığın zamanlar oluyor ve ona karşı o sinirli tutumu sergilemiyorsun. Kızım 3 yaşına girecek mesela bende bahsettiğin gibi bir tipim. Bana çay içer misin desen sinirlenirim modum düşükken ama kızımı alıp sahile ,ormana , parka gidiyorum. O oynarken hem ben yalnız kalmış oluyorum,hem moralim düzeliyor. Şimdiden bunları düşünüpte ben anne olamam diye hiç sıkma kendini bence. Anne olunca bir olayı çözmenin aklına gelmeyen 5-10 yolu olduğunu görüyorsun çünkü

Hayatta güzel şeyler, yaşanmaya değer olgular altın tepside sunulmuyor malesef ki. Her sefanın bir cefası var; olmak zorunda. Döngü böyle.
Daha ortada fol ve yumurta yokken de olabilecek en kötü ihtimali kafaya takmak sadece mod düşürür.
Şuanımı bu düşüncelerle mahvetmeyeceğim, olduğu zaman çaresine bakarım. Hem yalnız değilim, sevdiklerim, ailem yanımda diye kendinizi teskin edin. Her şeyin bir çaresi vardır.

Yanıtlarınız için hepinize çok teşekkür ederim. Biraz rahatlattınız.
Biraz erken bir düşünce gibi duruyor ama hayatımı planlamam için karar vermem gereken bir konu. Çünkü çocuk yapmayacaksam boşu boşuna evlenmek istemiyorum. :)

Depresyona girecek vaktin olmuyor ki 7 yıldır bi ağız tadıyla giremedim depresyona

Hem ağlayıp hem bebeğine bakıyorsun şaka bi yana o an durum onu gerektiriyor ay ben depresifim çocuğa bakamam biraz yalnız kalayım gibi bi kafa yok bakıyorsun yani hatta bazen onun sevgisi iyi geliyor.
Şöyle bir gerçek de var "ay bi baktım bütün doğum sancısını unuttum bi güldü bütün uykusuzluğum gitti" vb şeyler biraz ütopik. Gerçekçi olup beklentini düşürürsen daha az yıpranırsın