- 25 Kasım 2016
- 64
- 32
- 3
- 27
- Konu Sahibi darlingsoap
- #1
Ben annemi 10 temmuzda trafik kazasında çok ani bir şekilde kaybettim.Annemle son kez helalleşemedik.Kendimi çok kötü hissediyorum...Gerçekten ne yapacağım bilemiyorum.Ben daha on beş yaşındayım ve belki de anneme en çok ihtiyaç duyduğum zamanlardı onu o kadar özlüyorum ki.Hastalıktan olsa helalleşirdik.Şimdi çok ani oldu.
Benim ergenlik dönemlerim çok sorunlu geçti.En ufak şeyi büyütür de büyütürdüm..Annemle son dakikalarımız çok mutlu bir şekilde geçiyordu ama işte düşünmeden duramıyorum.Annemi üzdüğüm her saniye aklımdan çıkmıyor.Öyle bir vicdan azabı çekiyorum ki.Annem beni affetmiş olsa bile ben kendimi affetmem onu az da olsa üzdüm diye..
Bir de kuzenlerim,çok anlayışsız davranıyorlar.Küçük kardeşim var ve şu an ilgi üzerinde diye fazla şımarıyor,durduramıyoruz.Güzel bir dille anlatmak gerek zaten psikolağa falan da gidiyoruz ama özellikle benden bir yaş küçük olan kuzenim resmen bağırıyor küçük çocuğa.Babam annemin vefatından sonra kendi ailesine çok bağlandı iyice,aramızın kötü olmasını istemiyor zaten altlı üstlü oturuyoruz babamın akrabalarıyla.O sebeple bir şey diyemiyorum.
Daha dört yaşında olan çocuğa bu kadar kızılmaz ki,annemizin yokluğunu hissetmesin diye çok çabalıyorum.Ben de yeni ameliyattan çıktım yürüyüşüm falan hiç iyi değil yani hani biraz iyi olsam zaten kardeşimi onlara bırakmam ama bu halimle bakamıyorum maalesef.Kuzenlerimin anne babası - yani amcam ve yengem - bizle çok ilgileniyor,kuzenlerim de sanki biz onlara muhtaçmışız gibi davranıyor.Oysa ben kimsenin ilgisine muhtaç değilim ki.
Ayrıca sanki mutlu olduğumda,güldüğümda suç işlemiş gibi hissediyorum.Annem orda üzülüyor mudur,kızım beni unutmuş diyor mudur diye çok korkuyorum.Evet annem üzülmemi istemezdi belki ama yine de korkuyorum onu unuttum sanarsa diye.Zaman nasıl geçecek bilmiyorum.Herkese güçlü gözükmeye çalışsam da,ben de neticede daha genç bir insanım.Benim için çook zor ama kimseye belli etmiyorum.Geceleri uyuyamıyorum.Annemin mezarına gittiğimizde akrabalarım babannem yengem çok ağlıyor.Ben ağlamak istemiyorum çünkü güçlü durmam gerek kardeşim var diyorum zor tutuyorum kendimi.Ve beni en çok üzen olay babamın ağlaması.Babam hep güçlü bir karakter benim için,benim kafamda.O sebeple onu ağlarken görünce ben kendimi o kadar kötü hissediyorum ki.
Lütfen yardım edin bana hepinize çok ihtiyacım var..
Benim ergenlik dönemlerim çok sorunlu geçti.En ufak şeyi büyütür de büyütürdüm..Annemle son dakikalarımız çok mutlu bir şekilde geçiyordu ama işte düşünmeden duramıyorum.Annemi üzdüğüm her saniye aklımdan çıkmıyor.Öyle bir vicdan azabı çekiyorum ki.Annem beni affetmiş olsa bile ben kendimi affetmem onu az da olsa üzdüm diye..
Bir de kuzenlerim,çok anlayışsız davranıyorlar.Küçük kardeşim var ve şu an ilgi üzerinde diye fazla şımarıyor,durduramıyoruz.Güzel bir dille anlatmak gerek zaten psikolağa falan da gidiyoruz ama özellikle benden bir yaş küçük olan kuzenim resmen bağırıyor küçük çocuğa.Babam annemin vefatından sonra kendi ailesine çok bağlandı iyice,aramızın kötü olmasını istemiyor zaten altlı üstlü oturuyoruz babamın akrabalarıyla.O sebeple bir şey diyemiyorum.
Daha dört yaşında olan çocuğa bu kadar kızılmaz ki,annemizin yokluğunu hissetmesin diye çok çabalıyorum.Ben de yeni ameliyattan çıktım yürüyüşüm falan hiç iyi değil yani hani biraz iyi olsam zaten kardeşimi onlara bırakmam ama bu halimle bakamıyorum maalesef.Kuzenlerimin anne babası - yani amcam ve yengem - bizle çok ilgileniyor,kuzenlerim de sanki biz onlara muhtaçmışız gibi davranıyor.Oysa ben kimsenin ilgisine muhtaç değilim ki.
Ayrıca sanki mutlu olduğumda,güldüğümda suç işlemiş gibi hissediyorum.Annem orda üzülüyor mudur,kızım beni unutmuş diyor mudur diye çok korkuyorum.Evet annem üzülmemi istemezdi belki ama yine de korkuyorum onu unuttum sanarsa diye.Zaman nasıl geçecek bilmiyorum.Herkese güçlü gözükmeye çalışsam da,ben de neticede daha genç bir insanım.Benim için çook zor ama kimseye belli etmiyorum.Geceleri uyuyamıyorum.Annemin mezarına gittiğimizde akrabalarım babannem yengem çok ağlıyor.Ben ağlamak istemiyorum çünkü güçlü durmam gerek kardeşim var diyorum zor tutuyorum kendimi.Ve beni en çok üzen olay babamın ağlaması.Babam hep güçlü bir karakter benim için,benim kafamda.O sebeple onu ağlarken görünce ben kendimi o kadar kötü hissediyorum ki.
Lütfen yardım edin bana hepinize çok ihtiyacım var..
Diger seylerin hic bir onemi olmazdi. Kuzenini de uygun sekilde uyar. Cok simartmak dogru degil ama bagirmak da dogru degil. Henuz 4 yasinda cocuk.
Aynı ortamdayız surekli eskiden onlarla pek muhattap olmazdım şimdi annem vefat edince amcam ve yengem özellikle sürekli bizle ilgileniyorlar onlar da anneme ve babama muhtaçsın gibisinden davranıyorlar
