Annem çocuğuma bakamam diyor..

Aslında bende annemi yormak yıpratmak taraftarı değildim,baksaydı bile yanına ev işlerine yardımcı olsun diye birini tutacaktım.Çünkü 3 aylık bebeğimi tanımadığım bi yabancıya teslim etmek beni çok ürkütüyor.Bebeğim 2 yaşına gelince de kreşe gönderecektim.Kısacası sadece 2 yıl bakacaktı bebeğime.Ev işlerini de yardımcı yapacaktı.Ama bu fedakarlığı bile bana çok gördü.Napalım canı sağolsun,ben bebeğim için fedakarlık yapıp tekrar dönemeyeceğim,7 yıllık emek verdiğim işimden ayrılacağım.
 
Konu çocuk bakımı olunca fikir beyan edemiyceğim,kreşdir,bakıcıdır,işi bırakmaktır,sizin artıları eksileri değerlendirip karar vermeniz gerekir.Ama anne konusunda bende çok dertliyim,hiç sevmediğim bir semte ve o semtin en kötü mahallesine taşındılar,zorla bana oradan ev tutturdu,istemiyorum diyince ağladı durdu,çocuğun olacak,ben yaşlandım,yakın olmazsan nasıl bakarım diye,taşındık,doğurdum ve bırakın büyütmeyi,kırkı çıkana kadar sadece geceleri geldi bizim evde uyudu,iş yerimizle evimizin arası tam 2 saat,neyse hamileliğimin son aylarında çocuğa bakamıyacağını söyledi,bende bunları duyunca soran olunca en az 3yıl çocuğuma kendimin bakacağımı,işe dönmeyeceğimi söyledim,babam çalış annen baksın dediğinde,istemiyor kıza baskı yapma dedi,ben bakamam demedi,neyse oğlum 11 aylıkken işe dönmem artık zorunluluk halini aldı,annem asla bakıma yanaşmadı,neyse ben bakıcı buldum yatılı,1 ay kadar evden çalıştım,annem bu sırada yardıma ihtiyacı olduğunda kadını çağırdı :))sanki ben eğlence olsun diye kadına maaş ödüyorum,üzerine hastalığını bahane etti bakıcıya ve çocuğa göz kulak olmamak için ama sürekli dışarıda gezdi,ablamın oğlu ateşlendi,evde yardımcısı var,ablam izinli,annemde hergün gitti geldi,1gün acil çıkmam gerekiyordu anneme bizim evin anahtarını verdim,arada yokla napıyorlar diye,geldiğimde anahtarı astığım yerde buldum,birde akıl verdi saolsun,hiç güvenmiyormuş bakıcıya,ofise gidince ne yapcakmışım,gerçi yengemin yüzüne(abimin 3 oğlu var)bu sonuncuya bir türlü kanım ısınmıyor sevemiyorum demişliği de vardır,benden önce bütün torunlarını büyüten kadın,bana defalarca söz verdiği halde yanaşmadı,daha anlatsam roman olur,konu annen olunca kimseye anlatamıyorsun da,içinde kalıyor,hatta içinde patlıyor,çok kızgınım ona ve kendime yeminim var,yatalak hasta olmadığım sürece çocuğum ne zaman istese yanında olacağım,çok zormuş tek başına desteksiz büyütmek,bu arada maddi olarak yapması gerekenleri yapıyor ve bugune kadar da hep yaptı ama insan manevi destek arıyor,annem en çok bana düşkündü,ne oldu bilmiyorum,aynı apartmana taşınarak hata ettim,abimler bile farklı semtte otururken,ben ne demeye geldiysem buraya
 
ah ah anacım duydugu günden beri beşikdi ,dolapdı,kıyafetdi durduramıyoruz aynı memlekette olmamamıza ragmen kardesimde okumasına ragmen sen dert etme sıkışınca ben gelirim önce iznini kullan diyo eskiden bu kadar anlamazdımda anne olunca anlarsın derdi annenin kıymetini şimdi bir kez daha anladım elleri değil ayakları bile öpülesi anacım
 
Anneniz böyle tutarsız davranıyorsa bir sorun vardır muhakkak.Zaten böyle tutarsız davranan birisine çocuğunuz emanet etmeyin derim.Anneniz bile olsa yarı yolda bırakabilir.Bakmaya başlar,başınızı kaşımaya vakit bulamadığınız bir zamanda ben bakamayacağım artık diyebilir.Eğer eşiniz evi geçindirebilecek durumdaysa işten ayrılmanız en uygun yol olur.Bir çocuğa en güzel annesi bakabilir diye düşünüyorum.
 
annem de ananemde bana bakmamıştı çocukken [annem çalışıyordu;ananemde aldır onu demiş dinlemeyince kızmış falan filan] sokaklarda büyümüştüm yani bende baya izleri kaldı.kaç yıl geçti ama yaşadıklarımı andıkça bi burukluk olur içimde.çocuğuna bak yada bi şekilde baktırt anlayacağın.bi yanı eksik büyümesin :20:
 
Back
X