Aslında bu konuyu açıp açmamak konusunda çok düşündüm...Sadece içimi dökmek istiyorum... Neyse konuya gireyim...
Üniversiteyi geçen yaz bitirdim. Ve antalyaya döndüm. Yaklaşık 6 buçuk aydır buradayım. Ama bir türlü uyum sağlayamadım. Çok bunaldım.
Yalnız başına dışarı çıkacağım zaman, anneme 40 defa hesap vermek zorundayım. Bazen biriyle buluşacağımda, buluşacağım kişi erkekse ve "gerçekten" sadece arkadaşım olmasına rağmen, "Kesin sana aşıktır, yoksa bir erkek bir kızla niye görüşsün, uzak dur ondan" diye resmen azarlamaya başlıyor, surat asıyor. Dışarı gitmekte diretirsem günlerce küsüyor.
Annemin her dediğine evet demek zorundayım. Evet dersem çok iyi anlaşıyoruz. Ama "hayır" dediğim anda benden kötüsü yok. Şu 6 ay içinde saçmasapan basit konular yüzünden "seni evlatlıktan reddediyorum" dediği bile oldu kaç defa.
Beraber çıktığımız zaman sürekli beni eleştirir. Herşeyi ince detayına kadar acımasızca eleştirir. "Ne biçim yürüyosun." der... (Ki yürüyüşüm çok düzgündür. Okuldaki hocanın biri bile yürüyüşün çok güzel demişti.) Şu çantanı böyle taşıma çok avam görünüyorsun... Bu elbise üstünde çok basit kötü durmuş fln der. Geçen gün bana yarı şaka yarı ciddi "sen bir bayan değil oğlan çocuğusun" dedi. Çok kırıldım ve çok aşağılandığımı hissettim. Normalde şaka kaldıran insanım, artık kaldıramıyorum. Sürekli gittiğimiz bir yerdeki çalışana benim için "yemek yapmayı bile bilmez" fln demiş. Bunları belki espri olsun diye yapıyor ama gerçekten özgüvenimi yitirmeye başladım. Bugün artık şakasına hiç mi iyi yanım yok benim, biraz da onları söylesen dedim. Olsa söylerdim fln dedi.
Gönül rahatlığıyla çıkıp arkadaşlarımla bir yerlerde oturamıyorum. Arkadaşlarımla ya da yalnız başına çıktığım zaman hep stresliyim. Annem ne zaman arayıp azarlayacak diye. Bir defa çıktığımda hiç aramadı. Anneme bişey oldu zannedip korktum, ben aradım. O derece baskı altına girmişim yani...
Erkek arkadaşım olmasına zaten aşırı derecede karşı. Benim düzgün birini bulamayacağıma adı gibi emin. Ben de sonuçta 22 yaşında genç bir bayanım. Bir patlama noktam oluyor. Alıp annemi karşıma konuşuyorum. Ama bütün konuşmalarımızın sonunda hep hep hep o haklı. Aksi halde benim ne terbiyesizliğim kalıyor ne nankörlüğüm... Dışarıdan bakıldığında da çok iyi anlaşan iki anne kız'ız. Ama onun her dediğine evet dediğim sürece... Kendime bakıyorum... Eski mutlu, gözlerinin içi gülen güzel kızdan eser yok. Resmen pasif, süklüm püklüm, silik biri oldum. Bir de ani tepkiler vermeye, ani sinirlenmeler yaşamaya başladım.
Ayrı eve çıkmak istiyorum. Bunun için iş bulmam lazım. Arıyorum ama iş bulmak hiç kolay değil arkadaşlar. KPSSye hazırlanıyorum. Ama onu bile kazanacak mıyım acaba diye düşünmeye başladım. O kadar güvenimi yitirdim ki kendime karşı... Tabi bu arada iş bulursam da kesinlikle çalışmaya başlıycam. Ama çok zor... Nasıl yoluna koyucam bu hayatı bilmiyorum... Eskisi gibi kendime güvenli olur muyum hiç bilmiyorum.
Bu arada son olarak şunu belirteyim, annemi çok seviyorum. Sadece bu davranışlarından bunaldım... Yanlış anlamasın kimse lütfen.
Üniversiteyi geçen yaz bitirdim. Ve antalyaya döndüm. Yaklaşık 6 buçuk aydır buradayım. Ama bir türlü uyum sağlayamadım. Çok bunaldım.
Yalnız başına dışarı çıkacağım zaman, anneme 40 defa hesap vermek zorundayım. Bazen biriyle buluşacağımda, buluşacağım kişi erkekse ve "gerçekten" sadece arkadaşım olmasına rağmen, "Kesin sana aşıktır, yoksa bir erkek bir kızla niye görüşsün, uzak dur ondan" diye resmen azarlamaya başlıyor, surat asıyor. Dışarı gitmekte diretirsem günlerce küsüyor.
Annemin her dediğine evet demek zorundayım. Evet dersem çok iyi anlaşıyoruz. Ama "hayır" dediğim anda benden kötüsü yok. Şu 6 ay içinde saçmasapan basit konular yüzünden "seni evlatlıktan reddediyorum" dediği bile oldu kaç defa. Beraber çıktığımız zaman sürekli beni eleştirir. Herşeyi ince detayına kadar acımasızca eleştirir. "Ne biçim yürüyosun." der... (Ki yürüyüşüm çok düzgündür. Okuldaki hocanın biri bile yürüyüşün çok güzel demişti.) Şu çantanı böyle taşıma çok avam görünüyorsun... Bu elbise üstünde çok basit kötü durmuş fln der. Geçen gün bana yarı şaka yarı ciddi "sen bir bayan değil oğlan çocuğusun" dedi. Çok kırıldım ve çok aşağılandığımı hissettim. Normalde şaka kaldıran insanım, artık kaldıramıyorum. Sürekli gittiğimiz bir yerdeki çalışana benim için "yemek yapmayı bile bilmez" fln demiş. Bunları belki espri olsun diye yapıyor ama gerçekten özgüvenimi yitirmeye başladım. Bugün artık şakasına hiç mi iyi yanım yok benim, biraz da onları söylesen dedim. Olsa söylerdim fln dedi.
Gönül rahatlığıyla çıkıp arkadaşlarımla bir yerlerde oturamıyorum. Arkadaşlarımla ya da yalnız başına çıktığım zaman hep stresliyim. Annem ne zaman arayıp azarlayacak diye. Bir defa çıktığımda hiç aramadı. Anneme bişey oldu zannedip korktum, ben aradım. O derece baskı altına girmişim yani...
Erkek arkadaşım olmasına zaten aşırı derecede karşı. Benim düzgün birini bulamayacağıma adı gibi emin. Ben de sonuçta 22 yaşında genç bir bayanım. Bir patlama noktam oluyor. Alıp annemi karşıma konuşuyorum. Ama bütün konuşmalarımızın sonunda hep hep hep o haklı. Aksi halde benim ne terbiyesizliğim kalıyor ne nankörlüğüm...
Dışarıdan bakıldığında da çok iyi anlaşan iki anne kız'ız. Ama onun her dediğine evet dediğim sürece... Kendime bakıyorum... Eski mutlu, gözlerinin içi gülen güzel kızdan eser yok. Resmen pasif, süklüm püklüm, silik biri oldum. Bir de ani tepkiler vermeye, ani sinirlenmeler yaşamaya başladım. Ayrı eve çıkmak istiyorum. Bunun için iş bulmam lazım. Arıyorum ama iş bulmak hiç kolay değil arkadaşlar. KPSSye hazırlanıyorum. Ama onu bile kazanacak mıyım acaba diye düşünmeye başladım. O kadar güvenimi yitirdim ki kendime karşı... Tabi bu arada iş bulursam da kesinlikle çalışmaya başlıycam. Ama çok zor... Nasıl yoluna koyucam bu hayatı bilmiyorum... Eskisi gibi kendime güvenli olur muyum hiç bilmiyorum.
Bu arada son olarak şunu belirteyim, annemi çok seviyorum. Sadece bu davranışlarından bunaldım... Yanlış anlamasın kimse lütfen.
Son düzenleme:
