- 20 Nisan 2019
- 332
- 676
- 18
Annem beni dünyaya getirdiğinden beri sürekli eleştiren, yaptığım hiç bir şeyi beğenmeyen beni gereksiz eleştiri ile sinir krizine sokan hatta zaman zaman intiharın eşiğine bile sürükleyen bir kadın ve 31 yaşındayım işim de yok kafama göre birini bulup evlenemedim diye üzülüyorum ama annem bu konularda benim adıma endişelenmiyor hatta evlenmemi bile istemiyor sen yapamazsın beceremezsin diyor ve bana bir görücü çıkmış dün akşam annemi aramışlar kızınla konuş diye oda olur konuşurum ama benim kız pek yemek yapmayı ev işi yapmayı falan sevmez ona göre iyi düşünün diye cevap vermiş hatta karşıdaki arayan kadın yapamayacak ne var okadar da değildir niye yapamasın falan demiş. Bu nasıl bir kafa ? İnsan evladının mürvetini bukadar mı görmek istemez ? Annem iç sesim kızlar nasıl susturabilirim onun bahsettiği kadar olmadığımı biliyorum ama özgüvenim yinede onun yüzünden yerlerde... ona rağmen bu hayata tutulabilirmiyim başarabilirmiyim 30 yılın aşağılanmışlığı beynimin içinde dururken mümkün mü? Bana değerli olduğumu yapabileceğimi söylermisiniz?
Son düzenleme:
evlenene kadar,hatta evlilik sürecinde çileden çıkarıyor; evlenince kıymete biniyorsun. Yine de çok sık görüşünce arıza çıkarabiliyor. Çareyi az görüşüp kendimi özletmekte buldum.
31 yaşında evlendim. Çok şükür herşey yolunda. şimdi Arayıp benden yemek tarifi alıyor. (Evlenene kadar Allah var yemek işine girmedim annem güzel yemek yapar gerçekten) , günleri varsa gideriz ablamla temizliğini yaparız, ikramlarını hazırlarım, misafirlerini ağırlarım. Geçinemezsin dediği eşim arayıp teşekkür etti, anne ben çok memnunum x in eşliğinden , çok güzel yetiştirmişsin diye. Demem o ki evlenince değişir büyük ihtimal. Sende layığı ile yaparsın herşeyi Eminim ki 
