Arkadaşlar, çoğumuzun yaşadığı bir duygudan bahsetmek istiyorum ben. 3 yıllık evliyim, aileme 70 km uzakta oturuyorum. Bu mesafe kimi zaman 1 saat kimi zaman ise İstanbul trafiğinden ötürü 4 saat oluyor. Aslında çok uzak gibi değil biliyorum. Şehirleri, hatta ülkeleri farklı olan anne kızlar var ama yine de üzülmekten kendimi alamıyorum. Her fırsatta da gidiyoruz ama ben arada bir yarım saat uğrayabileceğim, çarşıya pazara gidebileceğimiz bir mesafede olmak istedim hep. Şimdi 11 aylık bir oğlum var, o küçükken çok zorlanmıştım çünkü manevi olarak. Bir de benim fazla arkadaşım yoktur, hep annemleydim. Arkadaşım da sırdaşım da oydu benim için. Bu yüzden inanın bir türlü mutlu olamıyorum evliliğimde. Bu konuyla ilgili tartışıyoruz hep ve de oğluma da o mutsuzluğum geçmesin diye çok zorlanıyorum. Lütfen bir akıl verin, motive edilmeye ihtiyacım var. Söylediğim gibi benden kötü durmda olanlar, daha uzak olanlar veya hiç annesi olmayanlar var. Bunları biliyor ve her gün şükrediyorum ama yine de içimdeki o sıkıntı geçmiyor.