Ben sizi anlıyorum. Benim annem de zor biridir. Hatta bu şekilde konu açmışlığım bile var. Fakat size edindiğim tecrübeye dayanarak şöyle diyebilirim ki, annenizin o tavırları belki de siz öyle gördüğünüz için öyle. Her davranışı bir mana içeriyor kuvvetle muhtemel. Anneme zamanında kızdığım her davranışı, yeni yeni anlam kazanıyor zihnimde. Yeni yeni hak veriyorum. Annenizin kıymetini bilin. Başka bir yerden bir olumsuzluk görürseniz, annemin dışlaması da güzelmiş, eziyeti de güzelmiş diyorsunuz. Ona yaslanmak öyle güven dolu ki, en güçlü dağlardan bile sağlam. Eziyetli olsun, anlayışsız olsun inanın hiç önemli değil. Mevlam hiç kimseyi annesiz bırakmasın. Bu zaviyeden bakmaya çalışın. Onu olduğu gibi kabul edin. O sizin anneniz. Davranışlarını anlamaya çalışmayın. Sizi insan olarak ondan daha fazla kim sevebilir ki...Merhaba kk..
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum ama öyle durduk yere aklıma geliyor bir türlü zihnimden uzaklaştıramıyorum bunun için çok kez terapiye bile gittim ama nafile!
Taa çocukluğumdan bu yana gelen sürekli beni baskılaması,soğukluyla cezalandırması fazla beklentileriyle onu bir türlü memnun edemeyişim,genç kızlığımı baskılarıyla burnumdan getirişi,sevgi diye bana sunduğu şeyin sadece bir çobanlık olduğunu evlendiğimde beni hiç arayıp sormamasından anlayışım.. her kavgada beni adam olmamakla aptallıkla ve buna benzer şeylerle aşağılaması ve bir tesadüf gibi onun hayatındaki hiç bir kimsenin de beni gerçekten sevmeyişi.. ne arkadaşları ne ailesi..
Bütün günüm ona kızmakla geçiyor o ise bunları çözmek istemiyor o zaten hep haklı konuşamıyorum ki köpürür hemen sonunda hep ben suçlu.. şu yaşıma kadar bana hep yaşattığı da buydu zaten suçluluk,yetersizlik ve müthiş bir utanç duygusu..
Geçen yıl araya mesafe de koymak istediğimi iletişimde olduğumuz zaman bunun bana daha kötü geldiğini söyledim,sonuç mu tamam..gena ben aradım ben döndüm.
Tamam ne yaptıysa yaptı unut diyorum bu konuda da pek başarılı deıilim,günlük hayatımdaki herşeyimi etkiliyor. Annemin yanında daha kaba özgüvensiz biri oluyorum mesela,beni öyle birine dönüştürüyor.. işin kötüsü bu duyguları ben şimdi kendi çocuğuma geçirmekten korkuyorum. Yani kendimi iyileştirmeden ona nasıl faydalı olabileceğim ki..
okuyan herkese teşekkürler..
Ne güzel demişsin. Benim annem de uzaktır biraz ama iyidir. Yumuşaktır. Vericidir. Bazı huyları beni cok yorar kizdirirdi. Hala da oyle. Babamin sozleri agir gelirdi. Elestrileri.. Simdi elin oglundan isitmedigim hakaret yok. Anne babam bana bi kere kotu soz soylemedi.Ben sizi anlıyorum. Benim annem de zor biridir. Hatta bu şekilde konu açmışlığım bile var. Fakat size edindiğim tecrübeye dayanarak şöyle diyebilirim ki, annenizin o tavırları belki de siz öyle gördüğünüz için öyle. Her davranışı bir mana içeriyor kuvvetle muhtemel. Anneme zamanında kızdığım her davranışı, yeni yeni anlam kazanıyor zihnimde. Yeni yeni hak veriyorum. Annenizin kıymetini bilin. Başka bir yerden bir olumsuzluk görürseniz, annemin dışlaması da güzelmiş, eziyeti de güzelmiş diyorsunuz. Ona yaslanmak öyle güven dolu ki, en güçlü dağlardan bile sağlam. Eziyetli olsun, anlayışsız olsun inanın hiç önemli değil. Mevlam hiç kimseyi annesiz bırakmasın. Bu zaviyeden bakmaya çalışın. Onu olduğu gibi kabul edin. O sizin anneniz. Davranışlarını anlamaya çalışmayın. Sizi insan olarak ondan daha fazla kim sevebilir ki...
Sizi tüm kalbimle kucaklıyorum.. o kadar içimde hissettim ki yaşadıklanınızı,yaşamadan..Benim annem gozumun onunde sevgilisiyle mesajlasti bulusmaya gitti. Beni gormezden geldi. Yapma bunu babama dedikce yapti birgun geldi hic unutmuyorum kardesimle beni optu bavulunu topladi bizi terketti... Seneler gecti uzerinden. Yok unutamiyorum. Her soyledigi sozde onu tersliyorum yaptiklari geliyor aklima. Evlendim kurtulur benden sandim yine kurtulamadim arayip soruyo neymis ben onun herseyiymisim. Biraksin bu isleri anne diyemiyorum adiyla sesleniyorum gorusmek istemiyorum ariyor trip atiyor agliyor. Esime yansitmamak adina anne kiz rolu yapiyorum... çozemiyorum bu durumu içimde... Sizde benim gibi size soylenilenden cok ne hissettirdigini hissediyorsaniz unutmanizda olanaksiz zaten.
Cunku ben onun yuzune bakinca bana soylediklerinden çok o zamanlardaki caresizligimi , şaşirmişligimi,vicdan azabini ve hayal kirikligini taa icimde hissediyorum. O yuzden affedemiyorum.
İnsan hayatta hangi makama gelirse gelsin, hangi başarılara ulaşırsa ulaşsın. Everest'e bile tırmansa, çocukluğudur hep yanı başında olan. Güzel ve sevgi bir çocukluk inanın bence paha biçilemez bir zenginliktir. Maalesef böyle bir çocukluğa çok az yetişkin sahiptir. Bence psikolojik yardım almaya devam etmelisiniz ve kendinizi sevmeyi öğrenmeniz gerekiyor. Çocuğunuza da görmek istediğiniz anne modeli olun, en azından o bu sıkıntıları çekmesin. Fakat şu da var ki hayatta iken anne-babalarımızla barışıp, uzlaşmamız en doğrusu. Yaşları büyük olabilir ama onların gençlik döneminde inanın çok daha fazla baskı ve zulüm vardı kültürel olarak, muhtemelen onlar da çok kötü çocukluklar yaşadılar. Biraz duygusal zeka ile yaklaşırsanız onların bizden daha yaralı ve savunmasız olduğunu görürsünüz. Şuana kadar bu sorunu çözmek için her ne yapmışsanız, o bir işe yaramıyor, değiştirin.Merhaba kk..
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum ama öyle durduk yere aklıma geliyor bir türlü zihnimden uzaklaştıramıyorum bunun için çok kez terapiye bile gittim ama nafile!
Taa çocukluğumdan bu yana gelen sürekli beni baskılaması,soğukluyla cezalandırması fazla beklentileriyle onu bir türlü memnun edemeyişim,genç kızlığımı baskılarıyla burnumdan getirişi,sevgi diye bana sunduğu şeyin sadece bir çobanlık olduğunu evlendiğimde beni hiç arayıp sormamasından anlayışım.. her kavgada beni adam olmamakla aptallıkla ve buna benzer şeylerle aşağılaması ve bir tesadüf gibi onun hayatındaki hiç bir kimsenin de beni gerçekten sevmeyişi.. ne arkadaşları ne ailesi..
Bütün günüm ona kızmakla geçiyor o ise bunları çözmek istemiyor o zaten hep haklı konuşamıyorum ki köpürür hemen sonunda hep ben suçlu.. şu yaşıma kadar bana hep yaşattığı da buydu zaten suçluluk,yetersizlik ve müthiş bir utanç duygusu..
Geçen yıl araya mesafe de koymak istediğimi iletişimde olduğumuz zaman bunun bana daha kötü geldiğini söyledim,sonuç mu tamam..gena ben aradım ben döndüm.
Tamam ne yaptıysa yaptı unut diyorum bu konuda da pek başarılı deıilim,günlük hayatımdaki herşeyimi etkiliyor. Annemin yanında daha kaba özgüvensiz biri oluyorum mesela,beni öyle birine dönüştürüyor.. işin kötüsü bu duyguları ben şimdi kendi çocuğuma geçirmekten korkuyorum. Yani kendimi iyileştirmeden ona nasıl faydalı olabileceğim ki..
okuyan herkese teşekkürler..
Benim ailemden yediğim darbelerin haddi hesabı yok , herkese çok kırgınım. Doğduğumdan beri bana hata yapmışlar bir doğru düzgün isim bile koymamışlar ,ismimi degistirdim kendi adımı bile kendim koydum . anne babadan alınamayan sevginin ,değer görmenin yerini hiç birşey tutmuyor , bu eksiklik de 30 yaşına gelsen bile hala çocuk gibi hissettirebiliyor. Ama hayattan şunu öğrendim. Anne baba kardes bile olsa bana zarar veren , beni mutsuz eden, aşağı çeken her türlü enerjiden uzak duruyorum. Esas onemli olan benim iç huzurum, yuvamdaki huzurum. Annenizi değiştiremezsiniz, öyleyse siz değişeceksiniz. Annenize bakış açınızı değiştirmeniz gerekiyor. Eğer kendi yuvanızda eşinizle çocuğunuzla mutluysanız gerçek huzur burda. Siz kendi gerçek değerinizi biliyorsanız başkasının sizi puanlamasına onaylamasına ihtiyacınız yoktur. Siz endisenizin aksine öyle harika ,oyle sevgi dolu bir anne olun ki anneniz "vay be Ben hiç böyle değildim çocuk büyütürken " desin .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?