Annemi affedemiyorum

U

Uzmanhnm

Ne ararsan içinde,onu bulacaksın yanında..
Kayıtlı Üye
19 Temmuz 2016
466
345
103
Merhaba kk..
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum ama öyle durduk yere aklıma geliyor bir türlü zihnimden uzaklaştıramıyorum bunun için çok kez terapiye bile gittim ama nafile!
Taa çocukluğumdan bu yana gelen sürekli beni baskılaması,soğukluyla cezalandırması fazla beklentileriyle onu bir türlü memnun edemeyişim,genç kızlığımı baskılarıyla burnumdan getirişi,sevgi diye bana sunduğu şeyin sadece bir çobanlık olduğunu evlendiğimde beni hiç arayıp sormamasından anlayışım.. her kavgada beni adam olmamakla aptallıkla ve buna benzer şeylerle aşağılaması ve bir tesadüf gibi onun hayatındaki hiç bir kimsenin de beni gerçekten sevmeyişi.. ne arkadaşları ne ailesi..
Bütün günüm ona kızmakla geçiyor o ise bunları çözmek istemiyor o zaten hep haklı konuşamıyorum ki köpürür hemen sonunda hep ben suçlu.. şu yaşıma kadar bana hep yaşattığı da buydu zaten suçluluk,yetersizlik ve müthiş bir utanç duygusu..
Geçen yıl araya mesafe de koymak istediğimi iletişimde olduğumuz zaman bunun bana daha kötü geldiğini söyledim,sonuç mu tamam..gena ben aradım ben döndüm.
Tamam ne yaptıysa yaptı unut diyorum bu konuda da pek başarılı deıilim,günlük hayatımdaki herşeyimi etkiliyor. Annemin yanında daha kaba özgüvensiz biri oluyorum mesela,beni öyle birine dönüştürüyor.. işin kötüsü bu duyguları ben şimdi kendi çocuğuma geçirmekten korkuyorum. Yani kendimi iyileştirmeden ona nasıl faydalı olabileceğim ki..
okuyan herkese teşekkürler..
 
annemle goruamuyorum. 3 ay olacak. senin kadar agirini yasamadim. ama arkamdan kardeslerime konusmasi. kendi sogrularindan baska dogrulari olmasi. yalanlarina kendi inanip dogruymus gibi davranmasi. bitirdi. ozlemiyor muyum?rr deli gibi ama simdi ben de anneyim. kardeslerimi benden nefrwt ettirdi kardeslerim de benim evlatlarima kotu davraniyordu en azindan erkek kardesim. kiz kardesimin de hakaretlerini okudum wp sohbetlerinde. bitti. hepsiyle arama mesafe koydum. helen giden yok demek ki dogruyu yapmisim. evlatlarim daha onenli onlarin egosu bozuk ruh halleri degil.
 
Ondan beklentileriniz ne zaman biterse o zaman bitecek bunlar herhalde.
 
Maalesef degistiremezsiniz boyle geldi boyle gidecek,size gorusmeyin diyemem.Bazen olmaz! en sevdiğin, kan bagın,canın,cigerin ama olmaz yetmez! onarılmaz mı bilemem ama affedecek ve onemsemeyeceksiniz... Çunku baska turlu hep mutsuz olacaksiniz.kendiniz icin affedin...
 
Kendinize sadece şunu söylemeniz gerekiyor:’ evet annem beni duygusal açıdan ihmal etti ve şuanda da bunun hayatıma yansıyan sıkıntıları var ama artık bir yetişkinim ve hayatımı onu suçlayarak geçiremem..’ Görüşürsünüz ya da görüşmezsiniz bu sizin bileceğiniz bir şey ama suçlamak hiçbir şeyi değiştirmeyecek artık.

Hayatınızın sorumluluğunu alın ve annenizin çocukken size vermediği şefkat, güven, sevgi gibi temel gereksinimleri siz kendinize verin. Şuan artık bir yetişkinsiniz ve hayatınızın kontrolü sizin elinizde, bunu yapabilirsiniz. Özgüven üzerine çalışarak başlamak iyi bir seçenek olabilir..
 
O da öyle görmüştü, öyle yetişmişti, o kadar biliyordu. Bence böyle olsun istemezdi ama başka türlüsünü bilmiyordu. Onu olduğu gibi kabul edin. annem de çok soğuktu bana karşı. Annesi de aynı şekilde anneme karşı... bilmiyordu yaşamamıştı görmemişti annesinden deyip geçtim. Bazen kendimde onu gördüğümde silkinmeye çalışıyorum.
 
Annenizi affedin o annedir demicem zira benimde annem vardı ama hicbir zaman etrafımda olmadı. Yıllardır görüşmüyoruz bebeğimi öğrendiğim günden beri ya annem gibi olursa demiştim şimdi 54 günlük bir yavrum var ve o sabırsız darlyda gitti yerine sabır taşı ben geldim. Yavrumu el ustünde tutuyorum. Fark ettimde ben annem gibi olmaltan korkarken aslında en büyük iyiliği evladıma yapmışım. Anneme ilk kez teşekkür ediyorum onun sayesinde bu haldeyim. Kıymet biliyorum ben yaşadım evladım benim gibi olmasın diyorum.

Eminim içinizde ki korkular sayesinde sizde benim gibi olacaksınız. Evladınız var mı durum ne hayatınızda bilmiyorum ama endişeniz ne kadar iyi bir anme olacağınızın kanıtı. Allah yolunuzu açık etsin.
 
Uzmanhnm .!.:
Merhaba kk..
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum ama öyle durduk yere aklıma geliyor bir türlü zihnimden uzaklaştıramıyorum bunun için çok kez terapiye bile gittim ama nafile!
Taa çocukluğumdan bu yana gelen sürekli beni baskılaması,soğukluyla cezalandırması fazla beklentileriyle onu bir türlü memnun edemeyişim,genç kızlığımı baskılarıyla burnumdan getirişi,sevgi diye bana sunduğu şeyin sadece bir çobanlık olduğunu evlendiğimde beni hiç arayıp sormamasından anlayışım.. her kavgada beni adam olmamakla aptallıkla ve buna benzer şeylerle aşağılaması ve bir tesadüf gibi onun hayatındaki hiç bir kimsenin de beni gerçekten sevmeyişi.. ne arkadaşları ne ailesi..
Bütün günüm ona kızmakla geçiyor o ise bunları çözmek istemiyor o zaten hep haklı konuşamıyorum ki köpürür hemen sonunda hep ben suçlu.. şu yaşıma kadar bana hep yaşattığı da buydu zaten suçluluk,yetersizlik ve müthiş bir utanç duygusu..
Geçen yıl araya mesafe de koymak istediğimi iletişimde olduğumuz zaman bunun bana daha kötü geldiğini söyledim,sonuç mu tamam..gena ben aradım ben döndüm.
Tamam ne yaptıysa yaptı unut diyorum bu konuda da pek başarılı deıilim,günlük hayatımdaki herşeyimi etkiliyor. Annemin yanında daha kaba özgüvensiz biri oluyorum mesela,beni öyle birine dönüştürüyor.. işin kötüsü bu duyguları ben şimdi kendi çocuğuma geçirmekten korkuyorum. Yani kendimi iyileştirmeden ona nasıl faydalı olabileceğim ki..
okuyan herkese teşekkürler..
Genişletmek için tıkla...
Ben sizi anlıyorum. Benim annem de zor biridir. Hatta bu şekilde konu açmışlığım bile var. Fakat size edindiğim tecrübeye dayanarak şöyle diyebilirim ki, annenizin o tavırları belki de siz öyle gördüğünüz için öyle. Her davranışı bir mana içeriyor kuvvetle muhtemel. Anneme zamanında kızdığım her davranışı, yeni yeni anlam kazanıyor zihnimde. Yeni yeni hak veriyorum. Annenizin kıymetini bilin. Başka bir yerden bir olumsuzluk görürseniz, annemin dışlaması da güzelmiş, eziyeti de güzelmiş diyorsunuz. Ona yaslanmak öyle güven dolu ki, en güçlü dağlardan bile sağlam. Eziyetli olsun, anlayışsız olsun inanın hiç önemli değil. Mevlam hiç kimseyi annesiz bırakmasın. Bu zaviyeden bakmaya çalışın. Onu olduğu gibi kabul edin. O sizin anneniz. Davranışlarını anlamaya çalışmayın. Sizi insan olarak ondan daha fazla kim sevebilir ki...
 
Benim annem gozumun onunde sevgilisiyle mesajlasti bulusmaya gitti. Beni gormezden geldi. Yapma bunu babama dedikce yapti birgun geldi hic unutmuyorum kardesimle beni optu bavulunu topladi bizi terketti... Seneler gecti uzerinden. Yok unutamiyorum. Her soyledigi sozde onu tersliyorum yaptiklari geliyor aklima. Evlendim kurtulur benden sandim yine kurtulamadim arayip soruyo neymis ben onun herseyiymisim. Biraksin bu isleri anne diyemiyorum adiyla sesleniyorum gorusmek istemiyorum ariyor trip atiyor agliyor. Esime yansitmamak adina anne kiz rolu yapiyorum... çozemiyorum bu durumu içimde... Sizde benim gibi size soylenilenden cok ne hissettirdigini hissediyorsaniz unutmanizda olanaksiz zaten.

Cunku ben onun yuzune bakinca bana soylediklerinden çok o zamanlardaki caresizligimi , şaşirmişligimi,vicdan azabini ve hayal kirikligini taa icimde hissediyorum. O yuzden affedemiyorum.
 
mylittlepeony .!.:
Ben sizi anlıyorum. Benim annem de zor biridir. Hatta bu şekilde konu açmışlığım bile var. Fakat size edindiğim tecrübeye dayanarak şöyle diyebilirim ki, annenizin o tavırları belki de siz öyle gördüğünüz için öyle. Her davranışı bir mana içeriyor kuvvetle muhtemel. Anneme zamanında kızdığım her davranışı, yeni yeni anlam kazanıyor zihnimde. Yeni yeni hak veriyorum. Annenizin kıymetini bilin. Başka bir yerden bir olumsuzluk görürseniz, annemin dışlaması da güzelmiş, eziyeti de güzelmiş diyorsunuz. Ona yaslanmak öyle güven dolu ki, en güçlü dağlardan bile sağlam. Eziyetli olsun, anlayışsız olsun inanın hiç önemli değil. Mevlam hiç kimseyi annesiz bırakmasın. Bu zaviyeden bakmaya çalışın. Onu olduğu gibi kabul edin. O sizin anneniz. Davranışlarını anlamaya çalışmayın. Sizi insan olarak ondan daha fazla kim sevebilir ki...
Genişletmek için tıkla...
Ne güzel demişsin. Benim annem de uzaktır biraz ama iyidir. Yumuşaktır. Vericidir. Bazı huyları beni cok yorar kizdirirdi. Hala da oyle. Babamin sozleri agir gelirdi. Elestrileri.. Simdi elin oglundan isitmedigim hakaret yok. Anne babam bana bi kere kotu soz soylemedi.
Simdi de onlari ezerek yaptigim evliligimden sonra yine kucak actilar. Sahip ciktilar. Bu saatten sonra bana ne deseler zoruma gitmez. Ailemin tatli sozune bile tahammul edemezken elin eziyetine hakaretlerine yillarca katlandim.. Taştan da olsa anne annedir.
 
Pink_Butterfly92 .!.:
Benim annem gozumun onunde sevgilisiyle mesajlasti bulusmaya gitti. Beni gormezden geldi. Yapma bunu babama dedikce yapti birgun geldi hic unutmuyorum kardesimle beni optu bavulunu topladi bizi terketti... Seneler gecti uzerinden. Yok unutamiyorum. Her soyledigi sozde onu tersliyorum yaptiklari geliyor aklima. Evlendim kurtulur benden sandim yine kurtulamadim arayip soruyo neymis ben onun herseyiymisim. Biraksin bu isleri anne diyemiyorum adiyla sesleniyorum gorusmek istemiyorum ariyor trip atiyor agliyor. Esime yansitmamak adina anne kiz rolu yapiyorum... çozemiyorum bu durumu içimde... Sizde benim gibi size soylenilenden cok ne hissettirdigini hissediyorsaniz unutmanizda olanaksiz zaten.

Cunku ben onun yuzune bakinca bana soylediklerinden çok o zamanlardaki caresizligimi , şaşirmişligimi,vicdan azabini ve hayal kirikligini taa icimde hissediyorum. O yuzden affedemiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Sizi tüm kalbimle kucaklıyorum.. o kadar içimde hissettim ki yaşadıklanınızı,yaşamadan..
 
Sizi anlıyorum. Ama insanın içinde bu kadar olumsuz duygular ve öfke biriktirmesi en başta kendine yük. Bende annemle çok iyi bir anne-kız ilişkisi kuramadım. Özellikle evlendikten ve anne olduktan sonra, yani evden uzaklaşıp olaylara dışarıdan bakmaya başladıkça bazı şeylerin daha iyi farkına vardım ve bir dönem içimde çok büyüttüm. Düşündükçe derinlerden başka anılar da çıkarttım ve mutsuz oldum. Sonra baktım ki bunun kimseye faydası olmadığı gibi, bana zararı çok. Affettim mi bilmiyorum, hala kırgınım ama düşünmüyorum, ileriye bakıyorum. Ömrümü böyle en çok kendime zarar veren bir duyguyla geçirmek istemiyorum. Mümkünse affedin ya da en azından unutmaya çalışın ve yüklerinizden kurtulun. Bu en çok size iyi gelecek.
 
Uzmanhnm .!.:
Merhaba kk..
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum ama öyle durduk yere aklıma geliyor bir türlü zihnimden uzaklaştıramıyorum bunun için çok kez terapiye bile gittim ama nafile!
Taa çocukluğumdan bu yana gelen sürekli beni baskılaması,soğukluyla cezalandırması fazla beklentileriyle onu bir türlü memnun edemeyişim,genç kızlığımı baskılarıyla burnumdan getirişi,sevgi diye bana sunduğu şeyin sadece bir çobanlık olduğunu evlendiğimde beni hiç arayıp sormamasından anlayışım.. her kavgada beni adam olmamakla aptallıkla ve buna benzer şeylerle aşağılaması ve bir tesadüf gibi onun hayatındaki hiç bir kimsenin de beni gerçekten sevmeyişi.. ne arkadaşları ne ailesi..
Bütün günüm ona kızmakla geçiyor o ise bunları çözmek istemiyor o zaten hep haklı konuşamıyorum ki köpürür hemen sonunda hep ben suçlu.. şu yaşıma kadar bana hep yaşattığı da buydu zaten suçluluk,yetersizlik ve müthiş bir utanç duygusu..
Geçen yıl araya mesafe de koymak istediğimi iletişimde olduğumuz zaman bunun bana daha kötü geldiğini söyledim,sonuç mu tamam..gena ben aradım ben döndüm.
Tamam ne yaptıysa yaptı unut diyorum bu konuda da pek başarılı deıilim,günlük hayatımdaki herşeyimi etkiliyor. Annemin yanında daha kaba özgüvensiz biri oluyorum mesela,beni öyle birine dönüştürüyor.. işin kötüsü bu duyguları ben şimdi kendi çocuğuma geçirmekten korkuyorum. Yani kendimi iyileştirmeden ona nasıl faydalı olabileceğim ki..
okuyan herkese teşekkürler..
Genişletmek için tıkla...
İnsan hayatta hangi makama gelirse gelsin, hangi başarılara ulaşırsa ulaşsın. Everest'e bile tırmansa, çocukluğudur hep yanı başında olan. Güzel ve sevgi bir çocukluk inanın bence paha biçilemez bir zenginliktir. Maalesef böyle bir çocukluğa çok az yetişkin sahiptir. Bence psikolojik yardım almaya devam etmelisiniz ve kendinizi sevmeyi öğrenmeniz gerekiyor. Çocuğunuza da görmek istediğiniz anne modeli olun, en azından o bu sıkıntıları çekmesin. Fakat şu da var ki hayatta iken anne-babalarımızla barışıp, uzlaşmamız en doğrusu. Yaşları büyük olabilir ama onların gençlik döneminde inanın çok daha fazla baskı ve zulüm vardı kültürel olarak, muhtemelen onlar da çok kötü çocukluklar yaşadılar. Biraz duygusal zeka ile yaklaşırsanız onların bizden daha yaralı ve savunmasız olduğunu görürsünüz. Şuana kadar bu sorunu çözmek için her ne yapmışsanız, o bir işe yaramıyor, değiştirin.
 
Psikolojik destek alın lütfen.
Size iki kitap tavsiye edeceğim.
Bakış açınızı genişletmekte faydalı olacağını düşünüyorum.
Yaşınız ilerledikçe,hayat tecrübeniz ve ilişkilere dair farkındalığınız arttıkça bu hissettiklerinizle biraz daha barışacağınızı umut ediyorum.
 

Eklentiler

  • IMG_0600.webp
    IMG_0600.webp
    33,7 KB · Görüntüleme: 72
  • IMG_0618.webp
    IMG_0618.webp
    33,5 KB · Görüntüleme: 79
Benim ailemden yediğim darbelerin haddi hesabı yok , herkese çok kırgınım. Doğduğumdan beri bana hata yapmışlar bir doğru düzgün isim bile koymamışlar ,ismimi degistirdim kendi adımı bile kendim koydum . anne babadan alınamayan sevginin ,değer görmenin yerini hiç birşey tutmuyor , bu eksiklik de 30 yaşına gelsen bile hala çocuk gibi hissettirebiliyor. Ama hayattan şunu öğrendim. Anne baba kardes bile olsa bana zarar veren , beni mutsuz eden, aşağı çeken her türlü enerjiden uzak duruyorum. Esas onemli olan benim iç huzurum, yuvamdaki huzurum. Annenizi değiştiremezsiniz, öyleyse siz değişeceksiniz. Annenize bakış açınızı değiştirmeniz gerekiyor. Eğer kendi yuvanızda eşinizle çocuğunuzla mutluysanız gerçek huzur burda. Siz kendi gerçek değerinizi biliyorsanız başkasının sizi puanlamasına onaylamasına ihtiyacınız yoktur. Siz endisenizin aksine öyle harika ,oyle sevgi dolu bir anne olun ki anneniz "vay be Ben hiç böyle değildim çocuk büyütürken " desin .
 
lavanta111 .!.:
Benim ailemden yediğim darbelerin haddi hesabı yok , herkese çok kırgınım. Doğduğumdan beri bana hata yapmışlar bir doğru düzgün isim bile koymamışlar ,ismimi degistirdim kendi adımı bile kendim koydum . anne babadan alınamayan sevginin ,değer görmenin yerini hiç birşey tutmuyor , bu eksiklik de 30 yaşına gelsen bile hala çocuk gibi hissettirebiliyor. Ama hayattan şunu öğrendim. Anne baba kardes bile olsa bana zarar veren , beni mutsuz eden, aşağı çeken her türlü enerjiden uzak duruyorum. Esas onemli olan benim iç huzurum, yuvamdaki huzurum. Annenizi değiştiremezsiniz, öyleyse siz değişeceksiniz. Annenize bakış açınızı değiştirmeniz gerekiyor. Eğer kendi yuvanızda eşinizle çocuğunuzla mutluysanız gerçek huzur burda. Siz kendi gerçek değerinizi biliyorsanız başkasının sizi puanlamasına onaylamasına ihtiyacınız yoktur. Siz endisenizin aksine öyle harika ,oyle sevgi dolu bir anne olun ki anneniz "vay be Ben hiç böyle değildim çocuk büyütürken " desin .
Genişletmek için tıkla...

Katılıyorum her kelimesine. Bu zaman o filmlerde izlediğimiz yada nadiren rastladığımız güzel aileler olduğu zaman değil. Bencillik almış başını gidiyor baba da olsa anne de olsa kardeşde olsa bencillik oldu mu sevgi ortada olmuyor. Sadece durup düşünen kendini bilen değerlerini bilen insanlar aile olabiliyor. Zaten böyle bir korkuya kapılman bile annen gibi olmayacağının kanıtı gibi. Umarım evladınla mükemmel imrenilecek bir bağın olur ve kötü anıların aklından silinir gider. :)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X