Anormal miyim ben?

tear_drop .!.:

Hanimlar,merhaba. Dert değil belki de benimki ama gerçekten çok doluyum ve paylaşmak istiyorum birileri ile.Fikirlerinizi gerçekten merak ediyorum siz de beni sorunlu biri olarak görecekmisiniz acaba. Uzatmadan başlamak istiyorum.Benim sorunum hayal dünyasında yaşamam sanırım.Nasıl anlatsam bilemiyorum.22 yaşındayım artık.Yeni bitirdim üniversiteyi.Çalışmıyorum şu an ve açıkcası nasıl bir yol çizmeliyim onu da bilmiyorum.Ben çocukluğumdan beri fazla hayal kuran bir insanım.Yani mesela bir çizgi filmi izlerdim ve ordaki karakterleri kendi kafama göre düzenleyip senaryolar kurardım kendimce.Geceleri uykuya dalmak için onları düşünür dururdum.Ve bu huyum büyüdükce iyice oturmaya başladı sanki.Çocukken karakterler yaratırdım ama bir süre sonra kendimi koymaya başladım baş role.Anlata biliyormuyum kendimi emin değilim açıkcası türkçem zayıf olduğu için.Şimdi ben çocukluktan kalma o huyumla şimdi de gerçek dünyaya adapte olamıyorum sanki.Benim kendi dünyam daha güvenli ve orda herşeyi kontrol ede biliyorum.Gerçek dünyada çok tembel biriyim ve özgüvenim eksik.Yapmak istediğim belki de bir sürü şey var ama hiç birini yapamıyorum.İstediğim şeyleri elde etmek için ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum.Bazen bir dizi izlemeye başlıyorum yada film.Acayip derecede hoşuma gidiyor ve takıyorum ona.Dizi bitene kadar hatta bitdikten sonra bile yalnızca onu düşünüp duruyorum.Bu aralar da yine aynı şeyi yaşıyorum.Dizideki karakterler ve hikayeleri çok etkiliyor beni.Kadın karaktere çok imreniyorum mesela.Çok zor bir durumdayken çalışıp elinden geleni yapıp doktor oluyor ve hayatını düzene oturtuyor.Erkek karaktere de resmen aşık oldum.Bu hep başıma gelen bir şey zaten ilk kez değil.Gerçek hayatta tek bir kişiden bile hoşlanmışlığım yok halbuki.İlişkim de olmadı hiç.Hiç kimseye o gözle bakamıyorum bile.Sadece var olmayan karakterlere tutuluyorum.Onlar var olmadıkları ve karşıma çıkmayacakları için çok üzülüyorum.Psikolog önericeksiniz büyük bir ihtimalle.Gittim hem de öyle bir kaç kez değil uzun bir süre.Değişemiyorum. Gerçek hayatın zorluğu yıkıyor beni.Pozitif düşünemiyorum.Yurt dışında okumak istiyorum mesela.Çalışırsam kazana bilirim biliyorum.Ama gidip başarırmıyım bilmiyorum.2 sene önce ilk kez yalnız başıma geziye gittiğimde depresyona girip 1 hafta sonra geri dönmüştüm.Okumak için nasıl gideyim? Çok zor adapte oluyorum yeniliklere.Şizofren olup gideceğim diye korkuyorum en sonunda.Psikolog benim abarttığımı düşünüyor hep.Yengeç burcuyum ben ayrıca bilmiyorum belki de onun da bir etkisi varmı bende.Fazlamı duygusalım yoksa kaçıkmıyım iyice.Ben aslında neleri severim,nelerden hoşlanırım,bu hayattan beklentilerim neler gibi soruların cevabını bulamıyorum.Tanıyamıyorum kendimi. Varmı benim gibi olan aranızda? Ben kendimi anormal olarak görüyorum artık iyice.

Genişletmek için tıkla...

JamesMoriarty .!.:

Yazında kendimi gördüm 1 sene tedavi gördüm sadece ilaçları da bıraktığım an aynı durumla baş etmek zorunda kaldım. Yalnızlıktan kırılıyordum annem vardı sadece hadi bugun kahve içelim hadi bugun alışverişe çıkalım diyebileceğim kimse yoktu. Çok iyi dostlarım vardı ikisini de kaybettim saçma sebeplerden. Bikaç arkadaşım daha oldu ama sonradan anladım ki sadece yalnızlıktan onlarla vakit geçiriyormuşum vizyon ve kişilik olarak tamamen farklıymışız. Herkesle bağımı kopardım ve sadece dizi izledim. Filmler diziler kitaplar karakterler. Her biri içime işler, aralarından bazılarına aşık olur bazılarından kendimi tırmalayacak kadar nefret ederdim. Sonra bi karaktere takıldım yine bi dizide. Zaten profilimden anlaşılıyo bu takıntı. Dizi sezon finaline girdiği zaman aylarca ağladım depresona girdim tekrarlarını izledim kesilmiş videoları oyuncunun başka filmleri derken iyice kafayı bozdum. Yazılar yazdım okuttum birkaç kişiye kafasını kaldıran sen kitap yaz dedi :/ Heryere herşeye içimi döktüm ama yine de istediğim hayatı yaşamadığım gerçeğini bastıramadım. Yalnızlığımı bastıramadım. Aradan aylar geçti bi ilişkim var şuan hala eskisi gibi gerçek olmayan belki de olamayacak şeylere kişilere karşı ilgim zaafım var. Ama yalnızkenki gibi değil. Bence en büyük sorunun yalnızlık. Tabi henüz tamamen kendim de çözmemişken ne kadar doğru bu bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

tear_drop .!.:

Sherlock dizisindeki karakterden bahsediyorsunuz sanırım çok ilginç gerçekten
Ben genelde gerçekdışı değilde gerçek hayatta çok zor bulunan adam gibi adam olan karakterlerden hoşlanırım.Yalnızlık konusunda da haklısınız.Belki de sevdiklerimin desteğine ve ilgisine ihtiyacım vardır sadece.Çok teşekkürler yorumunuz için

Genişletmek için tıkla...