- 18 Mart 2013
- 3.444
- 11.139
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #1
Selamlar herkese. Ben dikkat eksikligi bozuklugu tanisi konmus ve kronik depresyonu olan ve tedavi goren 33 yasinda bir kadinim. Etrafimda bu hastaliktan muzdarip kimse yok ve kendim gibi baska bir insan tanimiyorum. Belki benim gibi DEHB, ozdeger eksikligi, sinir cizme ve tukenmislik sendromu yasayan arkadaslar varsa birbirimize gaz vererek destek olabiliriz...
---------------
Su aralar her sey gorev gibi gelmeye basladi. Mesela annem mesaj atip "su akrabamiz depresyondaymis bir ara istersen" yaziyor. Ajandama not aliyorum okey arayayim diye ama aramak icimden gelmiyor ve arayamiyorum bile. Veya bir arkadasim bulusmak icin israrla mesaj atiyor veya bir konuda onu calistirmami istiyor yemege cagiriyorum sonra gidiyorlar bir bakiyorum ev dagilmis, bulasiklari makineye yerlestiremiyorum bile ve kanepede uyukluyorum butun gun. Herkes benden bir sey istiyor gibi geliyor ufak ve normal seyler bile sanki istekmis gibi geliyor. Yani sosyal yasamin normal akisi bana artik sanki gorev gibi gelmeye basladi. Herkese dusunmeden evet diyorum ve sonra hicbir sozu tutamiyorum. Dusunmeden evet dememin bir sebebi de dikkat eksikligi bozuklugum zamani ayarlayamiyorum ve onceliklendirme yapamiyorum, bunun icin hem ilac kullaniyorum (DEHB ilaci ve antidepresan) hem terapi goruyorum bu terapilerin sonucunda kendime biraz daha deger verip biraz daha sinir koyabildim ve birtakim planlama yontemlerim var ajanda tutmak, hatirlaticilar, bazi rutinler gibi. Mesela haftada 3 kere pilatese gitmeye basladim kendim icin yemek pisirmeye meditasyon yoga yapmaya basladim ve 5-6 ayda 17 kilo verdim. Yeniden kitap okuyabilmeye, belgesellere, muzelere gidebilmeye basladim, benden surekli para isteyen tanidiklarimla iletisimimi kesebildim. Benim itirazlarim sonucunda takimimin is yuku yonetim tarafindan fark edildi ve biraz azaltildi. Zaman zaman sinir cizebiliyorum ve kendime vakit ayirabiliyorum. Ama zaman zaman da kendimi yine inanilmaz bir yorgunluk ve umutsuzluk icinde buluyorum. Mudurum her haftasonu calismami istiyor cunku kendisi de calisiyor. Haftasonu calismamin sebebi konstantrasyon sorunum degil bence cunku artik ilaca basladigim icin cok hizli ve eksiksiz is yapabiliyorum. Ama artik calisamiyorum gercekten istesem de calisamiyorum ama bu sefer calismayinca Cuma gunu verilen ve Pazartesi gunleri mutlaka teslim etmem gereken islerle inanilmaz bir yogunluk icinde buluyorum kendimi. Insanlarla alma verme dengem bozuldu sanki iliskilerim bir garip. Hicbir is yapamamaya basladim sadece kanepede oturup internetten sacma sapan konular okuyup yemek yemek istiyorum. Insanlarla iletisim kurarken sadece dertlerimden bahsederek cocuk gibi sikayet etmeye basladim. Boyle bir insan olmak da istemiyorum cok negatif olmaya basladigimi hissediyorum. Birkac senedir tukenmislik sendromu yasadigimi dusunuyorum.
Ama sanki is yasami boyle ya bu deveyi gudersin ya bu diyardan gidersin gibi bir durum mu var? Tanidigim herkes surekli calisiyor yoksa is yok para kazanamazsin. Isi birakamam mesela yoksa ne yapacagim? Yoksa belki de herkes gayet idare edebiliyor ben mi beceriksizim? Hayatimda is disinda hicbir sey yok. Arkadaslarim var. Ama insanlari gercekten seviyor muyum onu bile bilmiyorum. Yani tabi ki sevdigim cok insan var ama onlari gercekten sevecek kapasitede miyim yoksa bu bir tur bagimlilik iliskisi mi ondan da emin degilim. Isin kotu tarafi ilerleme gosterdikce yani hayatta bir seyleri basardikca, mesela kilo verdikce, mesela isyerinde daha net sinirlar cizen bir insan olabildikce, daha planli derli toplu yasadikca, eskisine oranla daha ozguvenli davrandikca, evimi daha derli toplu tuttukca, para biriktirmeye basladikca bu hislerim daha da artiyor. Yani sorunlarimi cozmede yol kat ettikce arada bu sekilde umutsuz ve depresif ataklar daha cok geliyor. Eskiden en azindan dertlerimin farkinda bile degildim. Hic sorgulamadan yasayip gidiyordum. Davranislarimdaki ve aliskanliklarimdaki anormalliklerin farkina vardikca bunlari degistirme dusuncesi cok uzun, zorlu, yorucu geliyor. Fiziken yoruluyorum. Bir ornek verecek olursam eskiden hic sikayet etmeden insanlara para verirdim veya ekstra 10 saat calisirdim ve bundan sikilmak aklima bile gelmezdi. Simdi ise is yuzunden aksam spor saatimi kacirinca cok mutsuz olmaya ve sinirli hissetmeye basladim ve henuz degistiremedigim seyler icin daha da sinirlenmeye ve insanlara icten ice dolmaya basladim. Sanirim bunun bir sonraki adimi bastan sinir cizebilmek ve kimseye sinir olmamak. Bilmiyorum dogru mu dusunuyorum.
---------------
Su aralar her sey gorev gibi gelmeye basladi. Mesela annem mesaj atip "su akrabamiz depresyondaymis bir ara istersen" yaziyor. Ajandama not aliyorum okey arayayim diye ama aramak icimden gelmiyor ve arayamiyorum bile. Veya bir arkadasim bulusmak icin israrla mesaj atiyor veya bir konuda onu calistirmami istiyor yemege cagiriyorum sonra gidiyorlar bir bakiyorum ev dagilmis, bulasiklari makineye yerlestiremiyorum bile ve kanepede uyukluyorum butun gun. Herkes benden bir sey istiyor gibi geliyor ufak ve normal seyler bile sanki istekmis gibi geliyor. Yani sosyal yasamin normal akisi bana artik sanki gorev gibi gelmeye basladi. Herkese dusunmeden evet diyorum ve sonra hicbir sozu tutamiyorum. Dusunmeden evet dememin bir sebebi de dikkat eksikligi bozuklugum zamani ayarlayamiyorum ve onceliklendirme yapamiyorum, bunun icin hem ilac kullaniyorum (DEHB ilaci ve antidepresan) hem terapi goruyorum bu terapilerin sonucunda kendime biraz daha deger verip biraz daha sinir koyabildim ve birtakim planlama yontemlerim var ajanda tutmak, hatirlaticilar, bazi rutinler gibi. Mesela haftada 3 kere pilatese gitmeye basladim kendim icin yemek pisirmeye meditasyon yoga yapmaya basladim ve 5-6 ayda 17 kilo verdim. Yeniden kitap okuyabilmeye, belgesellere, muzelere gidebilmeye basladim, benden surekli para isteyen tanidiklarimla iletisimimi kesebildim. Benim itirazlarim sonucunda takimimin is yuku yonetim tarafindan fark edildi ve biraz azaltildi. Zaman zaman sinir cizebiliyorum ve kendime vakit ayirabiliyorum. Ama zaman zaman da kendimi yine inanilmaz bir yorgunluk ve umutsuzluk icinde buluyorum. Mudurum her haftasonu calismami istiyor cunku kendisi de calisiyor. Haftasonu calismamin sebebi konstantrasyon sorunum degil bence cunku artik ilaca basladigim icin cok hizli ve eksiksiz is yapabiliyorum. Ama artik calisamiyorum gercekten istesem de calisamiyorum ama bu sefer calismayinca Cuma gunu verilen ve Pazartesi gunleri mutlaka teslim etmem gereken islerle inanilmaz bir yogunluk icinde buluyorum kendimi. Insanlarla alma verme dengem bozuldu sanki iliskilerim bir garip. Hicbir is yapamamaya basladim sadece kanepede oturup internetten sacma sapan konular okuyup yemek yemek istiyorum. Insanlarla iletisim kurarken sadece dertlerimden bahsederek cocuk gibi sikayet etmeye basladim. Boyle bir insan olmak da istemiyorum cok negatif olmaya basladigimi hissediyorum. Birkac senedir tukenmislik sendromu yasadigimi dusunuyorum.
Ama sanki is yasami boyle ya bu deveyi gudersin ya bu diyardan gidersin gibi bir durum mu var? Tanidigim herkes surekli calisiyor yoksa is yok para kazanamazsin. Isi birakamam mesela yoksa ne yapacagim? Yoksa belki de herkes gayet idare edebiliyor ben mi beceriksizim? Hayatimda is disinda hicbir sey yok. Arkadaslarim var. Ama insanlari gercekten seviyor muyum onu bile bilmiyorum. Yani tabi ki sevdigim cok insan var ama onlari gercekten sevecek kapasitede miyim yoksa bu bir tur bagimlilik iliskisi mi ondan da emin degilim. Isin kotu tarafi ilerleme gosterdikce yani hayatta bir seyleri basardikca, mesela kilo verdikce, mesela isyerinde daha net sinirlar cizen bir insan olabildikce, daha planli derli toplu yasadikca, eskisine oranla daha ozguvenli davrandikca, evimi daha derli toplu tuttukca, para biriktirmeye basladikca bu hislerim daha da artiyor. Yani sorunlarimi cozmede yol kat ettikce arada bu sekilde umutsuz ve depresif ataklar daha cok geliyor. Eskiden en azindan dertlerimin farkinda bile degildim. Hic sorgulamadan yasayip gidiyordum. Davranislarimdaki ve aliskanliklarimdaki anormalliklerin farkina vardikca bunlari degistirme dusuncesi cok uzun, zorlu, yorucu geliyor. Fiziken yoruluyorum. Bir ornek verecek olursam eskiden hic sikayet etmeden insanlara para verirdim veya ekstra 10 saat calisirdim ve bundan sikilmak aklima bile gelmezdi. Simdi ise is yuzunden aksam spor saatimi kacirinca cok mutsuz olmaya ve sinirli hissetmeye basladim ve henuz degistiremedigim seyler icin daha da sinirlenmeye ve insanlara icten ice dolmaya basladim. Sanirim bunun bir sonraki adimi bastan sinir cizebilmek ve kimseye sinir olmamak. Bilmiyorum dogru mu dusunuyorum.
