Merhabalar. 29 yaşındayım ,3.5 yıllık bir beraberliğim var ve son iki yıldır evlenmeye çalışıyorum.Daha öncede bir mesajım vardı ama özet geçeyim. Tek kardeşim olan abimi 9 yıl önce kaybettik.Annem o günden sonra toparlanmadı. Babamla ben terapi gördüğümüz için bize düşman oldu.Asla tedavi kabul etmedi ve yavaş yavaş kötüleşti herşey. İnsan içinde hakaretler, tehtidler, kendini üstün görüp herkesi aşağılamalar, sürekli negatif sürekli herşey kötü bakış açısı ve en kötüsü yalanlar. Hikayeler uydurup tüm aileye saatlerce telefonla anlatmaya başladı.Onlarda bize sorma gereği bile duymadılar.Yurtdışında çoğu tek iletişim telefon zaten. Babamın çocuğu varmış bir kadından 3 4 yaşlarında,parası bitmiş, kadın terketmiş çocuğuda göstermiyormuş bu yüzden babam üzgünmüş. Ben haftasonları uçakla gidip izmirde antalyada sevgilimle sürtüyormuşum,artık Allah bilir neler yapıyormuşum. Evet bunları öz annem kendi kızı ve eşi için söylüyor. Aleviyiz ,sevgilimin ailesi sünni. Bana evlenmeyeceksin, ben istemiyorsam olmayacak, evlenirsen anneni ölmüş bil gibi bir çok şey söyledi.Sırf bu nedenden. Vazgeçiremeyince de periyodik olarak cehennemin dibine git, Allah ikinizinde belasını versin, senin gibi kızım yok falan diyor şimdi. Bu arada teyzemin oğluda sünni biriyle nişanlanacak bizim şehrimizde onun her işine koşuyor ama deli gibi.
Yıllarca ısrar kıyamet tedavi gösterelim dedim, kendi gitmeyecek zorla yatıralım kimse bulmak zorunda değil dedim babam hep o kadar değil dedi.Annem ona seni öldürür evde oturacağıma hapiste otururum dediğinden beri acayip korkuyor annemden. Anneme de kaç kere yalvardım sensin ruh hastası sen git ben çok iyiyim böyle düşündüğün için gerizekalısın diyor. Birde sakin bir insan değil, arada canını sıkacak birşey söylediğimde bile o kafanı duvarda patlatırım senin falan diyor, tutup kolundan götürmeye çalışsam neler olur bilemiyorum.
Yıllarca bekledim herşey iyi olsun diye.Tek evladım ,yapmamalıyım dedim ve bekledim. Tansiyon ve migren hastası oldum depresyona girdim yinede bekledim.İş yerimde patronlarım beni teselli eder oldular, o derece. En son baktım olmayacak gidip nikah günü aldım. Aileme söyledim.Aynı evin içinde benimle konuşmuyor zaten babamlada konuşmuyor da gerçi babam söylemiş. Oturduk babamla gelsin istesinler, söz yüzüğü takalım, tatlı yiyelim dedik sesini çıkarmadı. Daha önceden bu eve parmaklarını sokarlarsa onları yerin dibine sokarım demişti, bu yüzden sesini çıkarmaması beni çok gerdi. 3 gün öncede de ben kimleri davet edicez diye babamla konuşurken patladı 'hiç kimse gelmeyecek,ben hiç kimseyi istemiyorum. Sadece onlar ve biz.Kahvelerini içerler sonra tatlı mı yemeye gidiyorsunuz nereye gidiyorssanız çeker gidersiniz' dedi. Müstakbel kayın validem kalp hastası ve 10 saatlik yoldan gelecek ki kendisi pamuk gibi bir insan sırf beni kırmamak için rahatsızlanmayı göze alıyor, onlara bir kahve verip gönderecek evden bu arada neler söylecekte Allah bilir. Kovdum evden. Rahmetli dedemden kalan bir çiftlik var, sen oraya gitsene dedim.
Şimdi cumartesi beni istemeye söz kesmeye geliyorlar. Cuma günü izin aldım işten. evin temizliğini yemeği falan istenecek kız olarak ben yapacam. Manevi kardeşim dediğim en yakın arkadaşım ve annesi herşeyime koşuyorlar,sağolsunlar onlarda cumartesi gelecekler. Umursamak istemiyorum ama çok gücüme gidiyor. Özellikle ailesine karşı bu davranışı hakedecek hiçbir şey yapmamış, sadece övünç kaynağı olmuş bir evlat olarak bu yapılanları kaldıramıyorum.
Öyle tuhaf,buruk, kötü bir durum. İçimi dökmek istedim
Yıllarca ısrar kıyamet tedavi gösterelim dedim, kendi gitmeyecek zorla yatıralım kimse bulmak zorunda değil dedim babam hep o kadar değil dedi.Annem ona seni öldürür evde oturacağıma hapiste otururum dediğinden beri acayip korkuyor annemden. Anneme de kaç kere yalvardım sensin ruh hastası sen git ben çok iyiyim böyle düşündüğün için gerizekalısın diyor. Birde sakin bir insan değil, arada canını sıkacak birşey söylediğimde bile o kafanı duvarda patlatırım senin falan diyor, tutup kolundan götürmeye çalışsam neler olur bilemiyorum.
Yıllarca bekledim herşey iyi olsun diye.Tek evladım ,yapmamalıyım dedim ve bekledim. Tansiyon ve migren hastası oldum depresyona girdim yinede bekledim.İş yerimde patronlarım beni teselli eder oldular, o derece. En son baktım olmayacak gidip nikah günü aldım. Aileme söyledim.Aynı evin içinde benimle konuşmuyor zaten babamlada konuşmuyor da gerçi babam söylemiş. Oturduk babamla gelsin istesinler, söz yüzüğü takalım, tatlı yiyelim dedik sesini çıkarmadı. Daha önceden bu eve parmaklarını sokarlarsa onları yerin dibine sokarım demişti, bu yüzden sesini çıkarmaması beni çok gerdi. 3 gün öncede de ben kimleri davet edicez diye babamla konuşurken patladı 'hiç kimse gelmeyecek,ben hiç kimseyi istemiyorum. Sadece onlar ve biz.Kahvelerini içerler sonra tatlı mı yemeye gidiyorsunuz nereye gidiyorssanız çeker gidersiniz' dedi. Müstakbel kayın validem kalp hastası ve 10 saatlik yoldan gelecek ki kendisi pamuk gibi bir insan sırf beni kırmamak için rahatsızlanmayı göze alıyor, onlara bir kahve verip gönderecek evden bu arada neler söylecekte Allah bilir. Kovdum evden. Rahmetli dedemden kalan bir çiftlik var, sen oraya gitsene dedim.
Şimdi cumartesi beni istemeye söz kesmeye geliyorlar. Cuma günü izin aldım işten. evin temizliğini yemeği falan istenecek kız olarak ben yapacam. Manevi kardeşim dediğim en yakın arkadaşım ve annesi herşeyime koşuyorlar,sağolsunlar onlarda cumartesi gelecekler. Umursamak istemiyorum ama çok gücüme gidiyor. Özellikle ailesine karşı bu davranışı hakedecek hiçbir şey yapmamış, sadece övünç kaynağı olmuş bir evlat olarak bu yapılanları kaldıramıyorum.
Öyle tuhaf,buruk, kötü bir durum. İçimi dökmek istedim
