- 21 Mayıs 2019
- 4
- 2
- 1
- 25
- Konu Sahibi bebequedara
- #1
Herkese merhaba,
çok mutlu olmam gereken bir dönemde hüngür hüngür ağlıyorum. anlatacak akıl alacak birisi yok çevremde, sevgilim var ama bu konuyla onu darlamak istemiyorum.
iki senedir bir ilişkim yoktu, sebebi özgüvensizliğim ve karşımdakilere olan güven eksikliğimdi. iki sene evvel bir yıl süren bi ilişki yaşayıp aldatılmıştım. ilk sevgilim ve ilk masum duygularım olduğundan kalbim de güvenim de çok kırıldı. kısa kısa flörtlerim oldu ama duygusal değildi vakit geçiriyorduk sadece.
şu anki sevgilimle 20 yaşındayız. beş aydır arkadaştık, ondan çok hoşlanıyordum o da benden hoşlanıyormuş oturup konuşup oldukça kaliteli bi ilişkiye başladık. bir ay kadar oldu. ilişkiyi en başından beri mantığı ön planda tutarak yaşamak istedik ikimiz de. bunu en çok isteyen de bendim ama hoşlantım aşka dönüştükten sonra mantığımı kaybettim.
bana ayırdığı kadar arkadaşlarına da vakit yaratması için çaba gösteren ben, şimdi bir saat dizi izlese mutsuzluktan ölüyorum ve bunu beni sevmemesine bağlıyorum.
deli gibi özlüyorum ve saf sevgi hissediyorum ama bir o kadar da güvensizlik yaşıyorum. güvenmememin sebebi aldatacak olması vesaire değil, bir gün ayrılacak olmamız. beraber tatile çıkıyoruz, geziyoruz, kamplara gidiyoruz ailelerle arkadaşlarla tanıştık mükemmel vakit geçiriyoruz ama ben eve geldiğim zaman onun bir gün olmayacağını düşünüp ağlamaya başlıyorum. onunla bu konuyu konuştum oldukça olgunca karşılayıp ''sana asla seni bırakmayacağım gibi cümleler kuramam, senden de kurmanı istemem. elbet bir gün gidebilirsin, bu beni ne kadar üzecek olsa da seninle her saniyem güzel ve anı yaşayıp kaygılarını kenara bırakmanı istiyorum.'' dedi. ve inanın bu cümleler bile rahatlatmadı içimi. ne yapacağımı bilmiyorum mutlu olamıyorum ve bağlandığım için kendime çok kızıyorum. içimi dökmek istedim...
çok mutlu olmam gereken bir dönemde hüngür hüngür ağlıyorum. anlatacak akıl alacak birisi yok çevremde, sevgilim var ama bu konuyla onu darlamak istemiyorum.
iki senedir bir ilişkim yoktu, sebebi özgüvensizliğim ve karşımdakilere olan güven eksikliğimdi. iki sene evvel bir yıl süren bi ilişki yaşayıp aldatılmıştım. ilk sevgilim ve ilk masum duygularım olduğundan kalbim de güvenim de çok kırıldı. kısa kısa flörtlerim oldu ama duygusal değildi vakit geçiriyorduk sadece.
şu anki sevgilimle 20 yaşındayız. beş aydır arkadaştık, ondan çok hoşlanıyordum o da benden hoşlanıyormuş oturup konuşup oldukça kaliteli bi ilişkiye başladık. bir ay kadar oldu. ilişkiyi en başından beri mantığı ön planda tutarak yaşamak istedik ikimiz de. bunu en çok isteyen de bendim ama hoşlantım aşka dönüştükten sonra mantığımı kaybettim.
bana ayırdığı kadar arkadaşlarına da vakit yaratması için çaba gösteren ben, şimdi bir saat dizi izlese mutsuzluktan ölüyorum ve bunu beni sevmemesine bağlıyorum.
deli gibi özlüyorum ve saf sevgi hissediyorum ama bir o kadar da güvensizlik yaşıyorum. güvenmememin sebebi aldatacak olması vesaire değil, bir gün ayrılacak olmamız. beraber tatile çıkıyoruz, geziyoruz, kamplara gidiyoruz ailelerle arkadaşlarla tanıştık mükemmel vakit geçiriyoruz ama ben eve geldiğim zaman onun bir gün olmayacağını düşünüp ağlamaya başlıyorum. onunla bu konuyu konuştum oldukça olgunca karşılayıp ''sana asla seni bırakmayacağım gibi cümleler kuramam, senden de kurmanı istemem. elbet bir gün gidebilirsin, bu beni ne kadar üzecek olsa da seninle her saniyem güzel ve anı yaşayıp kaygılarını kenara bırakmanı istiyorum.'' dedi. ve inanın bu cümleler bile rahatlatmadı içimi. ne yapacağımı bilmiyorum mutlu olamıyorum ve bağlandığım için kendime çok kızıyorum. içimi dökmek istedim...
