Daha önce konu açmıştım.Bana kizacaklar da vardır. Haklılar da. Bir daha kimseye güvenemem biliyorum. 8 9 yıllık.bir birliktelik. Yani ayrildigimiz da çok olmuştu. İşini gücünü duzeltmedi. Başka ile 6 aylıgina çalışmaya gidip bırakıyordu. Hatta zamanında babası beni arayıp biliyorsun oğlum işsiz senin yanına gelsin evlenin demişti. Ben memurum bu arada. Ailem hep karşıydı. Babama duyurdum olayı sonra aramız bozuldu. Ki her zaman tartısırdik. Hep yazar gönlümü alırdı. Bu sefer yapmadı. Ben yazdım. Tartıştı benle barışmadik. İki üç defa daha yazdım ama tartışıyoruz ben yazdığımda da. Engellediği ne kadar kız varsa hepsini geri eklemisti. Ben neden neden dedikçe beni istemediğini benim ondan özür dilemem gerektiğini söyledi. Özür dilenecek bir şey olsa dilerdim. Ama yoktu. En son bir hafta önce meğerse akrabasının tanıştırdıgi bir kadınla birlikteymis. Kadın zengin anladığım kadarıyla. Bütün bu olaylar 2 hafta içinde oldu. Bunu öğrendiğimde de sen beni ittin bizi ayiramazsin dedi. Bana neden ümit verdin demiştim onda bile ajitasyon yapma dedi. Engelledi her yerden. Şua kendime yediremiyorum. Hala da düzgün işi yok. Bana göre değildi biliyorum ama bu şekilde yarıyolda bırakılmış olmayı kaldıramıyorum. Nefes alamıyorum. Fake hesaptan bakıp duruyorum instagramina. Tutamıyorum kendimi. Ara ara engelimi açtığını görüyorum yine engelliyor. WhatsApptan numaramı yine eklemisti engelledim. Böyle bir şey yaşayıp atlatan var mı. Saplantı mi bu. Bağımlılık mi bilemiyorum. Kendimden nefret ediyorum.
