Arkadaşlar selam. Bir süre önce bir ayrılık geçti başımdan ki çok güvendiğim çok sevdiğim ve gelecek hayali kurduğum bir insandı hayatım resmen tepe taklak olmuş gibi hissettirdi hiçbir şekilde güvendiğim insan yoktu sanki karşımda ayrıldığımız dönem. Üzerinden 4-5 ay geçti. Ayrılığın üzerinden bana geri dönmeye de çalıştı bu arada hemde defalarca kez, ya kendimi tuttum reddettim ya da bir deneyelim dedim ama denesek de aynı şeyleri yaptı hemen en kısa sürede, ki dönmelerin de samimi de değildi ne samimi bir özür ne samimi bir sevgi görmedim. (Dönmesi beni biraz daha kullanmak içindi sanırım bu tabiri sevmesem de) belki samimi bir özür görsem ona da razı olup barışacaktım…
Ben bu kişiyle kesin ve net olarak son bir kez daha bitirdim. Artık bana iyi gelmediğinin kesinlikle farkındayım. Üstelik o da aynı şekilde bir daha olmayacak diyor. Ama kendi içimde bitiremiyorum ve bende takıntı haline geldi.
Çabalıyorum, hayatımı yoluna koymaya çalışıyorum. Bir yandan iş hayatım var evet orada devam etmek zorundayım elimden geleni yapıyorum. Arkadaşlarım var görüşüyorum. Geziyorum. Yaşım 25, geleceğe dair umutluyum veya umutlu olmaya çabalıyorum umudum hiçbir zaman sıfır noktasında değil. Yani yaşıyorum ama bir şeyler eksik bende.
İçimden onunla yaşadıklarımı atamıyorum. Atmaya çok çabalıyorum. Aklıma sürekli geliyor. Bana mesaj atsa başımdan savamadığım gibi günlerce onu kafama takıyorum. Başka birisiyle olmayı asla düşünemiyorum. Bana sorsanız istediğim şey şu; keşke tekrar gelse ve samimi bir özür görsem düzelse ve keşke barışsak derim. O da bunun farkında muhtemelen ve sürekli bunu kullanıyor.
Bunu nasıl aşacağım? Bu ilişkinin devam etmemesi gerektiği noktasında bende evet devam etmemeli diyorum zaten, ki ayrılalı da 4-5 ay oldu. Ama içimden atamıyorum.
Bir de burada yorumlarınızı bekliyorum tabiki ama, yahu bana söylenenlerinde faydası olmuyor gibi :) asıl soracağım şey psikologa gittim ama pek iletişim kuramadım ben bu benden kaynaklı bu arada ve bu yüzden verim alamadım. Psikiyatriye gitsem faydalı olur mu deneyenler var mı? veya bu tarz durumda olanlar ne yaptı bunu merak ediyorum
Ben bu kişiyle kesin ve net olarak son bir kez daha bitirdim. Artık bana iyi gelmediğinin kesinlikle farkındayım. Üstelik o da aynı şekilde bir daha olmayacak diyor. Ama kendi içimde bitiremiyorum ve bende takıntı haline geldi.
Çabalıyorum, hayatımı yoluna koymaya çalışıyorum. Bir yandan iş hayatım var evet orada devam etmek zorundayım elimden geleni yapıyorum. Arkadaşlarım var görüşüyorum. Geziyorum. Yaşım 25, geleceğe dair umutluyum veya umutlu olmaya çabalıyorum umudum hiçbir zaman sıfır noktasında değil. Yani yaşıyorum ama bir şeyler eksik bende.
İçimden onunla yaşadıklarımı atamıyorum. Atmaya çok çabalıyorum. Aklıma sürekli geliyor. Bana mesaj atsa başımdan savamadığım gibi günlerce onu kafama takıyorum. Başka birisiyle olmayı asla düşünemiyorum. Bana sorsanız istediğim şey şu; keşke tekrar gelse ve samimi bir özür görsem düzelse ve keşke barışsak derim. O da bunun farkında muhtemelen ve sürekli bunu kullanıyor.
Bunu nasıl aşacağım? Bu ilişkinin devam etmemesi gerektiği noktasında bende evet devam etmemeli diyorum zaten, ki ayrılalı da 4-5 ay oldu. Ama içimden atamıyorum.
Bir de burada yorumlarınızı bekliyorum tabiki ama, yahu bana söylenenlerinde faydası olmuyor gibi :) asıl soracağım şey psikologa gittim ama pek iletişim kuramadım ben bu benden kaynaklı bu arada ve bu yüzden verim alamadım. Psikiyatriye gitsem faydalı olur mu deneyenler var mı? veya bu tarz durumda olanlar ne yaptı bunu merak ediyorum