Ayrılığın derin hüznü..

rayiham .!.:

Merhaba hanımlar..öncelikle hayırlı Ramazanlar dilerim..
konuma geçecek olursak 6 yıllık evliyim.evliliğimde mutlu olduğum, çok üzüldüğüm zamanlar da oldu.ama yaşanan tüm olaylara rağmen eşimle aramızda sevginin varlığına hep inandım ve hissettim.gel gitlerimiz hep vardı.en son altı ay önce buyuk bir kavga yaşadık ve ben ailemin yanına döndüm.yaklaşık 2,5 ay sonra konuştuk ve tekrar birleştik.aslında ikimizde biliyoruz anlaşamıyoruz.ama birbirimizi seviyoruz yine de.bir türlü kopamadık.ve birleştiğimiz her defasında hatta küs olupta barıştığımız zamanlarda bile sanırsınız ki liseli ayakları yere basmayan aşıklarız..
Ama hissediyorum ki bu son olayda birşeyler koptu..buna rağmen yine de oldukça iyiydi aramız.hatta eskisinden daha iyi..hatta artık çocuk düşünmeye başlamıştım..
aramızdaki sorunların ana kaynağı onun hakaretvari ve sürekli eleştirel konuşmaları.ve benim ailesine karşı soğuk oluşum.ne zaman kavga etsek (ki edemiyoruz çünkü hemen hiddetlenip susturuyor) ailesini öne sürüp beni ordan vurmaya çalışıyıor.
bir hafta öncesinde yine bana yaptığı bir saygısızlığından dolayı onunla küsmüştüm.konuşmuyordum.oda hiç oralı değilmiş gibi davranıyordu.bu haftasonu ailemi ziyarete gittim.başka şehirde yaşıyorlar.gelmek istemedi işim var dedi.haftabaşı döndüğümde akşam telefon etti direk sen ne zaman benim ailemi iftara çağırmayı düşünüyorsun dedi.bende dedim bu hafta çağıracağım.ben demesem sen hiç aklına gelipte ailemi çağırmazsın dedi.bende annenle konuştum bu hafta çağıracağım dedim.benimle hiçbirşey konuşma duymak istemiyorum dedi.sadece senden ailene dönmeni ve artık orda yaşamanı istiyorum dedi.bende beni hayatına sen çağırdın (benimle evlenmek için çok çabalamıştı.)bundan sonraki ömrümü senin için yaşayacağım diyen sen değilmiydin dedim.artık benimle yaşamak istemeyebilirsin,ayrılmayı isteyebilirsin seni anlarım dedim.ama aileme dönmeyeceğim ben bu evden ayrılmayı kabul edene kadar burası benim evim sen eve gelme artık bende evden ayrılmaya karar verdiğim zaman sana anahtarı teslim eder bırakırım dedim.tamam dedi. dün aşkam geldi.sabah ayakkabılarının hepsini alıp gitmiş..
şimdi derin bir yalnızlık içindeyim..içimde bir boşluk var..sanki şimdi bu kadar dingin olmamın acısı ağlama krizleriyle nihayet bulacakmış gibi..aileme birşey söylemedim.şimdilik söylemeyi düşünmüyorum..
bilmiyorum blöf mü yapıyor.yoksa gerçekten bunu mu istiyor ..ama geldiğinde çok sinirliydi..kapıları vurup gitti..
kırgınım..üzgünüm..ne yapmam gerektiğini bilmiyorum..

Genişletmek için tıkla...

rayiham .!.:

Merhaba hanımlar..öncelikle hayırlı Ramazanlar dilerim..
konuma geçecek olursak 6 yıllık evliyim.evliliğimde mutlu olduğum, çok üzüldüğüm zamanlar da oldu.ama yaşanan tüm olaylara rağmen eşimle aramızda sevginin varlığına hep inandım ve hissettim.gel gitlerimiz hep vardı.en son altı ay önce buyuk bir kavga yaşadık ve ben ailemin yanına döndüm.yaklaşık 2,5 ay sonra konuştuk ve tekrar birleştik.aslında ikimizde biliyoruz anlaşamıyoruz.ama birbirimizi seviyoruz yine de.bir türlü kopamadık.ve birleştiğimiz her defasında hatta küs olupta barıştığımız zamanlarda bile sanırsınız ki liseli ayakları yere basmayan aşıklarız..
Ama hissediyorum ki bu son olayda birşeyler koptu..buna rağmen yine de oldukça iyiydi aramız.hatta eskisinden daha iyi..hatta artık çocuk düşünmeye başlamıştım..
aramızdaki sorunların ana kaynağı onun hakaretvari ve sürekli eleştirel konuşmaları.ve benim ailesine karşı soğuk oluşum.ne zaman kavga etsek (ki edemiyoruz çünkü hemen hiddetlenip susturuyor) ailesini öne sürüp beni ordan vurmaya çalışıyıor.
bir hafta öncesinde yine bana yaptığı bir saygısızlığından dolayı onunla küsmüştüm.konuşmuyordum.oda hiç oralı değilmiş gibi davranıyordu.bu haftasonu ailemi ziyarete gittim.başka şehirde yaşıyorlar.gelmek istemedi işim var dedi.haftabaşı döndüğümde akşam telefon etti direk sen ne zaman benim ailemi iftara çağırmayı düşünüyorsun dedi.bende dedim bu hafta çağıracağım.ben demesem sen hiç aklına gelipte ailemi çağırmazsın dedi.bende annenle konuştum bu hafta çağıracağım dedim.benimle hiçbirşey konuşma duymak istemiyorum dedi.sadece senden ailene dönmeni ve artık orda yaşamanı istiyorum dedi.bende beni hayatına sen çağırdın (benimle evlenmek için çok çabalamıştı.)bundan sonraki ömrümü senin için yaşayacağım diyen sen değilmiydin dedim.artık benimle yaşamak istemeyebilirsin,ayrılmayı isteyebilirsin seni anlarım dedim.ama aileme dönmeyeceğim ben bu evden ayrılmayı kabul edene kadar burası benim evim sen eve gelme artık bende evden ayrılmaya karar verdiğim zaman sana anahtarı teslim eder bırakırım dedim.tamam dedi. dün aşkam geldi.sabah ayakkabılarının hepsini alıp gitmiş..
şimdi derin bir yalnızlık içindeyim..içimde bir boşluk var..sanki şimdi bu kadar dingin olmamın acısı ağlama krizleriyle nihayet bulacakmış gibi..aileme birşey söylemedim.şimdilik söylemeyi düşünmüyorum..
bilmiyorum blöf mü yapıyor.yoksa gerçekten bunu mu istiyor ..ama geldiğinde çok sinirliydi..kapıları vurup gitti..
kırgınım..üzgünüm..ne yapmam gerektiğini bilmiyorum..

Genişletmek için tıkla...

rayiham .!.:

Merhaba hanımlar..öncelikle hayırlı Ramazanlar dilerim..
konuma geçecek olursak 6 yıllık evliyim.evliliğimde mutlu olduğum, çok üzüldüğüm zamanlar da oldu.ama yaşanan tüm olaylara rağmen eşimle aramızda sevginin varlığına hep inandım ve hissettim.gel gitlerimiz hep vardı.en son altı ay önce buyuk bir kavga yaşadık ve ben ailemin yanına döndüm.yaklaşık 2,5 ay sonra konuştuk ve tekrar birleştik.aslında ikimizde biliyoruz anlaşamıyoruz.ama birbirimizi seviyoruz yine de.bir türlü kopamadık.ve birleştiğimiz her defasında hatta küs olupta barıştığımız zamanlarda bile sanırsınız ki liseli ayakları yere basmayan aşıklarız..
Ama hissediyorum ki bu son olayda birşeyler koptu..buna rağmen yine de oldukça iyiydi aramız.hatta eskisinden daha iyi..hatta artık çocuk düşünmeye başlamıştım..
aramızdaki sorunların ana kaynağı onun hakaretvari ve sürekli eleştirel konuşmaları.ve benim ailesine karşı soğuk oluşum.ne zaman kavga etsek (ki edemiyoruz çünkü hemen hiddetlenip susturuyor) ailesini öne sürüp beni ordan vurmaya çalışıyıor.
bir hafta öncesinde yine bana yaptığı bir saygısızlığından dolayı onunla küsmüştüm.konuşmuyordum.oda hiç oralı değilmiş gibi davranıyordu.bu haftasonu ailemi ziyarete gittim.başka şehirde yaşıyorlar.gelmek istemedi işim var dedi.haftabaşı döndüğümde akşam telefon etti direk sen ne zaman benim ailemi iftara çağırmayı düşünüyorsun dedi.bende dedim bu hafta çağıracağım.ben demesem sen hiç aklına gelipte ailemi çağırmazsın dedi.bende annenle konuştum bu hafta çağıracağım dedim.benimle hiçbirşey konuşma duymak istemiyorum dedi.sadece senden ailene dönmeni ve artık orda yaşamanı istiyorum dedi.bende beni hayatına sen çağırdın (benimle evlenmek için çok çabalamıştı.)bundan sonraki ömrümü senin için yaşayacağım diyen sen değilmiydin dedim.artık benimle yaşamak istemeyebilirsin,ayrılmayı isteyebilirsin seni anlarım dedim.ama aileme dönmeyeceğim ben bu evden ayrılmayı kabul edene kadar burası benim evim sen eve gelme artık bende evden ayrılmaya karar verdiğim zaman sana anahtarı teslim eder bırakırım dedim.tamam dedi. dün aşkam geldi.sabah ayakkabılarının hepsini alıp gitmiş..
şimdi derin bir yalnızlık içindeyim..içimde bir boşluk var..sanki şimdi bu kadar dingin olmamın acısı ağlama krizleriyle nihayet bulacakmış gibi..aileme birşey söylemedim.şimdilik söylemeyi düşünmüyorum..
bilmiyorum blöf mü yapıyor.yoksa gerçekten bunu mu istiyor ..ama geldiğinde çok sinirliydi..kapıları vurup gitti..
kırgınım..üzgünüm..ne yapmam gerektiğini bilmiyorum..

Genişletmek için tıkla...

rayiham .!.:

Yorumlarının ve destekleriniz için çok teşekkür ederim arkadaşlar..gerçekten insanın yüreğine dokunuyor bir nebze olsun dağıtıyor ruh halini..kalbimin acısını tarif edemem..biliyorum en doğrusu bu ama gel kalbe anlat..ne zaman geçer nasıl geçer hiç bilmiyorum ama geçer değil mi..geçer değil mi..küçük bir çocuk gibi annemin ellerinden tutup yüzüne bakarak anne geçer değil mi demeyi ne çok istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

prometheus .!.:

Canım seni çok iyi anlıyorum.Mahzunluğunu,üzüntünü,içinin acısını,acı acı gülümseyişini..

Ben de eşimin ailesiyle asla anlaşamadım ve eşim son iki senedir evi terk edip duruyor.İlk terk ettiğinde 7 aylık hamileydim.Öleceğimi sandım.Şimdi de 2 ay önce terk etti 1,5 yaşındaki çocukla beni.Ortalarda yok.Arayıp sormuyor.Bir kere terk etmeye alışınca erkek,alışkanlık haline geliyor ve o evlilik dikiş tutmuyor.Onların tek hayali karılarının ailelerini Mutlu etmesi.Kendi mutlulukları bile umurlarında değil inanın.Bu kadar güdülmeye hazır aptallar.Eşleri ailesini sevmiyor mu,hemen onu silkeleyip yenisine bakıyor gözleri.Maksat aile Mutlu olsun.Çünkü öyle bir dolduruyor,öyle bir suçlu hissettiriyor ki o kahrolası aileleri bizim güdümlü mermiler o tarafa yöneliyor.Beyin yok çünkü.

Çocuğum olmasaydı,ahhh yavrum olmasaydı ben bu gerizekalının poposuna tekmeyi zevvvvkle basardım.Neye uğradığını şaşırırdı.40 günlük Bebek kucağındayken böyle fevri kararlar alamıyorsun.Ha düzelir diye beklerken bu Zaman oluyor.

Allah aşkına o evde ezik gibi bekleme.Ev ,eş terk etmenin bu kadar kolay olmadığını öğrensin terbiyesiz.Blöfüne blöfle cevap ver,topla eşyalarını bir yere git.Seni bulamasın tutuşsun.Yoksa alışkanlık haline getiriyor terbiyesizler.Hiç üzülme canını sıkma bu çocuk akıllı adamlara.

Genişletmek için tıkla...

rayiham .!.:

Haklısınız en doğrusu bu olurdu.ama biraz kendimi toparlamaya ihtiyacım var.oun gelişini beklidiğim için burda değilim.düşünmeye ihtiyacım var.bu acıyla annem beni görse dayanamaz kendimi onutup birde onu düşünmek zorunda kalırım.o zaman içime attıklarım da beni hasta eder.
yeniden birini düşünmek zerre aklımdan geçmiyor.ama anne olmak..onun ha düzeldi ha düzelecek diye beklerken hep erteledim.son zamanlarda oyle kendimi alıştırmıştım ki bu fikre..ya anne olamazsam.belki çok saçma şu anda bunu düşünmem ama bu düşüncemi engelleyemiyorum.akşam hastaneye gidip sakinleştirici yaptırsam mı diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

Bright crystal .!.:

Bakın şimdi olayın sıcağıyla göremiyorsunuz ama çok gençsiniz ve ilerde belki bunları unutturacak, iyiki bu adamdan ayrılmışım dedirtecek birisi çıkacak karşınıza. Ve onunla çok mutlu olacaksınız belki ve keşke daha önce ayrılsaymışım diyeceksiniz. Böyle o kadar çok örnek duydum ki. Ondan çocuğunuzun olmaması da daha hayırlı belki. Olmuyorsa zorlamamak lazım , hakkınızda hayırlısı olsun .

Genişletmek için tıkla...