Baba sevgisi...

hayat, akıp giden bir nehir gibi... asla geriye dönüşü olmayan bir nehir. bazen kıyısında durup seyredersiniz çaresiz. o gider. bazen nehir sizsinizdir. siz gidersiniz...
gün gelir kuruyunca görünür nehrin yatağı. taşları, tümsekleri, inişleri, çıkışları, kederleri, sevinçleri sular çekilince fark edersiniz. nehir kuruyunca... saat durunca...
herkesin bir babası vardır. herkesin dedesinin oğlu, oğlunun dedesi...
sizden önce geldiği dünyadan -muhtemelen- sizden önce giden. siz kıyısında durursunuz o nehrin. o gider...
bir gün nehir kuruyunca fark edersiniz, akıp giden suyun altındaki inişleri, çıkışları, sevinçleri, kederleri.. yaşanmış, yaşanmamış...
nehir kuruyunca... saat durunca...
ben, nehrin suları çekilince gördüm babamı. kurumuş nehir yatağındaki özlemlerini, kederlerini ve acılarını, ömrün saati durunca gördüm. hayatın orta yerinde, devraldıklarını bırakma kavgasındayken nelerden vazgeçtiğini, neleri terk ettiğini, nelere veda ettiğini...

baba sevgisi, vadesi uzun borçlara bırakılır. ama vadenin son ödeme tarihini bilen var mı ki? bir gün nehrin suları ansızın çekiliverir.
ömrün saatinde yorulur akreple yelkovan. kendinizi birden uzun bir selvinin önünde bulursunuz.

hayatın orta yerinde size metanet, cesaret ve fazilet emanetlerini taşıyan emanetçiye teşekkür edin... vadesi geçmeden.
ben kestirememiştim vadeyi.
ondandır, ödenmemiş bir borcun yükünü taşıyarak geçiyor ömrüm​