Merhaba
Beni üzen bir konudan bahsetmek istiyorum.Babamla ilgili çözemediğim bazen de çözmek bile istemediğim bazı problemlerim var.
Hiçbir zaman baba kız ilişkisi yaşadığımı düşünmedim.
Depresyon geçirdiğim dönemlerde psikoloğa gittiğimde babanla aran nasıl demesiyle ağlama krizine girmiştim.İşte o anda sorunun büyük bir kısmının babam olduğunu farkettim.
Babam benim için sadece maddiyattı.Mükemmeliyetçi ,sinirli, içekapanık bir kişiliğe sahip.Ani tepkileri de çoktur.
Sürekli eksikliklerimizi yüzümüze vurur ,bir şey kafasındaki gibi olmazsa asla kabullenmez.Kendisi bir çok konuda yeteneklidir.Aynı beceriyi ve sorumluluğu karşıdan göremeyince şartelleri atar tabiri caizse.
Sürekli olumsuz şeyler duymak , eleştirilmek ,tahmin edersiniz ki bir insanın özgüvenini yerle bir eder.Ben de çekingen bir kişiliğe sahibim zaten.İşin trajedik kısmı da beni çekingen olmakla suçlamaya başlamıştı bir ara.
Bakın ,25 yaşındayım ,bir ara dolandırıldığım için şikayet etmem gereken bir yer vardı.Arayacaktım babam abime dedi ki ya o beceremez şimdi sesi çıkmaz sen konuş demişti.Buna benzer çok şey işittim.
Bu ana kadar ondan işittiğim olumlu bir şey varsa da ,bir elin parmağını geçmez.
Depresyonumun çekingenliklerimin en büyük sebebi babamdı ,biliyordum.
Şu an ona karşı şikayetlerimi gün yüzüne çıkardığımdan beri konuşmuyor.Sadece hal hatır o kadar.
Bir yandan şu yaşıma gelip hala ona bir kere bile sarılamadığıma diğer yandan da hayatımı berbat ettiğine üzülüp sinirleniyorum.
Ne yapacağım bilmiyorum.