2011 ocak ayında babacığımızı grip sanıyorken fenalaşıp hastaneye götürdüğümüzde menenjit geçirdiğini öğrendik.Aylarca yoğun bakımda kaldı. Aylarca parmağını bile kıpırdatmadan öylece yattı. Defalarca ameliyatlara girdi.Birden bire bunu yaşamak anneme,kardeşime,bana çok zor günler yaşattı. Hepimiz alt üst olduk. Doktorlar ölecek diye beklerken babam şant takılmasıyla kendine geldi. Ama o zamana kadar annemin,benim çekmediğimiz acı kalmadı. Kardeşim küçük daha anlamıyordu.Babamın hastanede olduğunu biliyordu ama durumunu nasıl anlatabilirdik ki? Babam yavaş yavaş iyileşmeye başladı. Özel odaya aldılar. Yaklaşık 2 ayda annem bir gün olsun başından ayrılmadan onunla birlikte kaldı.Babam eve geldiğinde bebek gibiydi. Herşeyiyle.. Annem çok direndi.Ama direndikçe yıprandı. Yıprandıkça beni de yıprattı. Bütün gün işte oluyordum beni görmüyordu.Sadece bir pazarım vardı,o günlerde de küçücük olaylardan koca problemler çıkarmaya başladı. İster istemez uzaklaştım. Ondan,kardeşimden,babamdan.. Artık evde durmak istemez haldeyim..
Biliyorum.Annemi çok iyi anlıyorum. Birden bire bu kadar problem,bu kadar dert,sorun,acı ona ağır geldi ve hala dimdik ayakta durmak için direniyor.Ama direndikçe beni dibe çekiyor.Ne yapsam yaranamıyorum.Konuşsam olmuyor.Sussam olmuyor.Gitsem olmuyor.Kalsam olmuyor.Ailemden uzaklaşmak istemiyorum.Biliyorum onlardan başka kimsem yok.Ama böyle oldukça yakın duramıyorum. Huzur istiyorum eskisi gibi ama onuda bulamıyorum.
Haftalarca dışarı çıkmıyorum örneğin. Sonra can bu bir günüm var bir pazarım kendime ayırabileceğim. Dışarıya çıkmak istiyorum.Hayatı görmek istiyorum.Çıkıyorum eve gidene kadar telefonla taciz ediyor resmen. Onun tanımadığı kimseyle beraber değilim dışarda bunu biliyor,nerede olduğumu söylüyorum.Ama yok yaranamıyorum. Babama sinirlenip bana patlamasından çok yoruldum artık. Bunu ona anlatamıyorum. Ona her "anne benim nefes almaya ihtiyacım var işe sabahın köründe gidip gecenin bir yarısı geliyorum bırak bir pazarımı istediğim gibi geçireyim" dediğimde " benim canım yok mu? Ama bak ben yinede katlanıyorum" gibisinden çeşitli laflar yiyorum. Ne yapacağımı bilmez haldeyim.Kendini yıprattı yetmedi beni yıprattı ve inanılmaz mutsuzum artık iş bitiminde her akşam ayaklarım eve doğru değil de geri geri gidiyor sanki.. Ne yapacağımı bilmiyorum gerçekten bilmiyorum.
Biliyorum.Annemi çok iyi anlıyorum. Birden bire bu kadar problem,bu kadar dert,sorun,acı ona ağır geldi ve hala dimdik ayakta durmak için direniyor.Ama direndikçe beni dibe çekiyor.Ne yapsam yaranamıyorum.Konuşsam olmuyor.Sussam olmuyor.Gitsem olmuyor.Kalsam olmuyor.Ailemden uzaklaşmak istemiyorum.Biliyorum onlardan başka kimsem yok.Ama böyle oldukça yakın duramıyorum. Huzur istiyorum eskisi gibi ama onuda bulamıyorum.
Haftalarca dışarı çıkmıyorum örneğin. Sonra can bu bir günüm var bir pazarım kendime ayırabileceğim. Dışarıya çıkmak istiyorum.Hayatı görmek istiyorum.Çıkıyorum eve gidene kadar telefonla taciz ediyor resmen. Onun tanımadığı kimseyle beraber değilim dışarda bunu biliyor,nerede olduğumu söylüyorum.Ama yok yaranamıyorum. Babama sinirlenip bana patlamasından çok yoruldum artık. Bunu ona anlatamıyorum. Ona her "anne benim nefes almaya ihtiyacım var işe sabahın köründe gidip gecenin bir yarısı geliyorum bırak bir pazarımı istediğim gibi geçireyim" dediğimde " benim canım yok mu? Ama bak ben yinede katlanıyorum" gibisinden çeşitli laflar yiyorum. Ne yapacağımı bilmez haldeyim.Kendini yıprattı yetmedi beni yıprattı ve inanılmaz mutsuzum artık iş bitiminde her akşam ayaklarım eve doğru değil de geri geri gidiyor sanki.. Ne yapacağımı bilmiyorum gerçekten bilmiyorum.