gönlüm ister ki yıllardır tanıdığım biri olsun. Ama malesef. Dıştan geldim bu şehire, evlenerek. tek bir tanıdığım yok. yani var da, günlük tanışıklıklar, günlük iş yeri arkadaşlıkları... Kendi memleketimde olsa kaç tane güvendiğim insan bulurdum. Malesef bir başımayım bu şehirde. Eşimin ailesine mecbur kalmak moralimi bozuyor. ben istiyorum ki güzel yetişsin, güzel şeyler öğrenerek büyüsün. eşimin ailesi hır gür, küfür argo, itiş kakış. Bebekleri nasıl sevdiklerini kendim görüyorum, it köpek şerefsiz namussuz hırbo sümsük lafları havada uçuyor. Öyle çok hırpalıyorki aile fertleri çocukları, inanılmaz tiksiniyorum. öyle insanlara nasıl bırakcam bebeğimi
kreşler en erken ne zaman alıyorsa veririm diyorum kendimce, 11 aylık mı dediler hemen 11.ayda veririm. 2 yaş mı dediler, 2 yaşına kadar belki tahammül eder kv'e baktırır arada anneme baktırır, hemen kreşe veririm diyorum. Çalışan anne olmanın zor olduğunu henüz anladım.
Çalıştığım işimde öyle garip denk geldi ki, kadrolu oldum. aklımın ucundan geçmezdi. çalışırım çocuğum olursa ayrılırım diyodum. e şimdi o olmaz. maddi ihtiyaçlar çok, işten istifa edemem. etsem bi daha kadroya nasıl geçerim...
Annem ve kv'den başka seçenek yok bana
Kusura bakmayın biraz derdimi anlattım konunuzda
komşular mantıklı. benimde bu şehirde iyi komşularım olsa, yıllardır tanısam emanet edebilirdim.