hayatta insan olanın başına herşey gelebiliyormuş. bana olmaz benim başıma asla gelme dememek lazımmış. ne kendine ne ''o''na bu kadar çok güvenmemek lazımmış. hiç yoktan yere çıkan bir tartışmada sinirlerin yükselmesi sonucu çok fena dayak yedim.
aşımız, işimiz, hayallerimiz ortaktı. nikahımıza bir ay kalmıştı. bitti.
bugün yedinci gün ancak yazabilme gücü buldum kendimde. iki gözümde kocaman morluklar var ve burnumdada. yüzümde ve kollarımda çizikler var. O mu yaptı bunları bana. ben onun herşeyiydim dostu eşi kızı yavrusu sevgilisi herşeyiydim ben onun. onun elleri melek kanatlarına benzerdi. çok erkeğin eli bu kadar güzel olabilir. öyle düzgün ve sıcaktıki elleri. o ellerlemi vurduki acaba bana. saçlarım o sıcak avuclarının arasında kaldı. tutam tutam.
en son boğazıma çöreklendiğinde yüzünde bir canavar gördüm. başka bişeye bir yaratığa dönüşmüştü. ben hayatımda hiç bu kadar öfkeye yakın olmamıştım. babam olmadıki benim. bir erkeğin öfkesi nedir hiç bilmedim. nefesim yavaş yavaş kesilmeye başladı. dedim tamam ölüyorum. korkudan sıkıca yumdum gözlerimi. sonra bi anda açtım. tüm korkuma rağmen gözlerinin içine baktım. ablalarım kardeşlerim göz rengi değişirmi insanın. ormanlar kadar yeşildi gözleri. o anda sanki orman yangını varmış gibi gözlerinin ici kançanağı gibi ateşler saçıyodu.
sadece ''seni çok seviyorum yapma '' dedim. durdu. bakışları sulandı. ormandaki yangın söndü, boğazımdaki elleri çözüldü.
ellerinden kurtuldum tüm hayatımı bir valize doldurup çıktım.
çıktım çıkmasınada bak bugün 7.gün ben hala çok acı çekiyorum ve ben hala onu çok seviyorum. bana diyorlarki sana bu kötlüğü yapan adamı nasıl sevebilirsin.
nasıl sevebilirim. aşk öyle bir anda bitermi. nasıl sevebiliyorum hala. neden seviyorum.
çok utanıyorum. keşke o anda ölseydim. yeryarılsaydıda dibine girseydim. çok utanıyorum.
Yinede şiddetin hertürlüsüne karşıyım buda biline
utanma........
