Herkese selam. Konuya hemen giriyorum
Eşimle ipler kopma noktasına geldi, birbirimize küfür hakaret etmedik ama çok can acıtıcı şeyler söyledik. Canım çok yanıyor, çok üzgünüm. O da üzgün müdür bilmiyorum, sevgilisinden ayrılan bir genç kızın acısını hissediyorum. Onunla hem kavga etmek hem de barışmak istiyorum. Beni anlasın istiyorum, olmuyor. Her şeyi yanlış anlıyor.
Eşimle evlilik surecimizde benim ailem daha çok maddi destekte bulunmuştu. Evimize biraz eşya aldı babam. Düğün masraflarına kv biraz yardım etti ama çoğunluk fazla fazla babamdaydi. Ben istemedim yardım kesinlikle ama benim anne,babam durmaz. Evlerine gittiğimde de bana hiçbir şey aldırmazlar huyları böyle. Biz birkaç yıla şehir degistirecektik bu nedenle kocaman ev tutup eşyaları tamamlamadik, hayatî olanları aldık.
Eşim tek çocuk ve kvnin kıymetlisi. Bu sonbaharda taşınma durumumuz gündeme geldi ve esim annemler toprak satar biraz, eşyaların kalanını alırlar dedi. Bizim maaslarimiz aldığımız eşyalar ve bir takım borçlara gidiyor. Çok çok yüksek meblaglar kazanmiyoruz zaten. Satılacak topraklar da islenmiyor zaten öylece duruyor kenarda. Benim çocuğum evlenirken ben açıkçası maddi yardımda bulunurum, bu nedenle bana tuhaf gelmiyor böyle şeyler. Buraya kadar biraz onbilgi olarak yazdım.
Kv ile ilgili öncelerde bir konu açmıştım, maalesef kvmin benimle ilgili hoş olmayan konuşmalarını duymuştum. Dayanamadım kendisiyle yüzleştim ve hepsini inkar etti. Ama ben hepsinden eminim, eşimin akrabaları biliyor zaten annesi böyle bir kadın. Herkesin arkasından konuşan, kimseyi asla beğenmeyen, İnce, düşünceli bile davransaniz yaranamayacaginiz birisi. Annesiyle bu nedenle diyaloğumu çok sınırlı tutuyordum. Yuzlesmemizde bana <kızım ben senle ilgili kötü konuşmadım hayır yok yok> dese de(ben eminim konuştugundan) ben asla alttan almadım ve üzerine gidip yanlış davranışlar sergilediğini ve bu durumun Eşimle aramızı bozabilecegini söyledim. Bu konuşmadan sonra eşime fenalastigini, hasta olduğunu tüm gün bir şey yemediğini söylemiş. Eşim çok korktu annesine bir şey olacak diye ve ben de geçmiş olsun demek için aradım, üzerimde inanılmaz bir vicdanî yük hissettim. Benle konuşmak istemedi, eşim araya girdi konuştuk. Bana büyüklük bende kalsın özür dilerim dedi. Özür dilerken bile kibir gösteriyor yani. Neyse arayı düzelttik gibi oldu. Bu arada yemek yememe olayı da olmamış, eşime başlangıçta tüm gün bir şey yemediğini söylemişti. Ama sonra kahvaltısını yaptığını söyledi. Akşam bir şeyler yemek istememiş o kadar. Bilindik bir rahatsızlığı da yok zaten, gayet sağlıklı bir kadın. Ben de kadın fenalaştı benim yüzümden diye çok üzülmüştüm.
Şimdi güncel konuya gelirsem, eşim bayram sebebiyle ailesinin yanında. Ben de kendi ailemleyim. (Bayramlarda eşim yanında olmazsa kv küsüyor, bana laf sokuyor. Oğluna değil bana neden oğlum senin ailenle, bayramda burada olsaydı gibi şeyler söylüyor. Ben de bu nedenle artık bayramları ayrı geçirmeye karar verdim, böyle daha rahat)
Eşim bugün bana çiçek göndermişti, genelde ayrı olduğumuzda gönderir. Gün güzel gidiyordu. Akşam konuşurken toprak satma işinin olmayacağını, annesinin <ben size bir tane taş bile vermem> dediğini, bana çok kizdiklarini(arkamdan konuştukları ile yüzleşme mevzusu sebebiyle) söyledi. Ben de vermezse vermesin istemedim ben zaten, senin fikrindi dedim. Ama benimle ilgili söyledikleri çok canımı sıktı, ben arayı düzelttik sanıyordum oysa ki. Haklı olan da bendim, büyüğüm olduğu ve artık tartışma ve bu gereksiz çekişme durumundan yorulduğum için son vermek istemiştim aramızdaki dargınlıga. Ama görüyorum ki onun böyle bir niyeti yok. Üstelik babamla konuşmak istiyormuş kv, ne alakaysa. Babama beni şikayet edecekmiş, ben çok simarikmisim, olay çıkarıyormusum sürekli, eşya için mi evlenmisim(ne alaka) Babam konuşup benim kulağımı çekecekmis. Ben sadece Babamdan çekinirim bu hayatta, eşim de bunu bilir. Ama babam zaten bana bir şey demez, kocaman insanım babam bana hesap mı soracak. Eşim de zaten olayın içinde. Belli ki annesinin dolduruslari ise yaramış, eşim de bana bilenmiş. Yoksa annesinin ağzını kapatırdi, geçmişte yapmışlığı olmuştu. Sebebini gerçekten anlamıyorum, kavga etmedik bir şey yoktu. Durup dururken nereden çıktı bu kavga şimdi. Eşimin annesinin doldurusuyla bana karşı gardını almasına çok öfkelendim ve öfke ile çok kırıcı konuştum. Eşim de karşılık verdi, bana eşya için mi evlendin derdin arazi sattirmaksa ona gore davranacaksin insanlara dedi ve ben boşanmak istediğimi, annesinin kötü kalpli birisi olduğunu, eşimin de hâlâ ufak bir çocuk olduğu gibi şeyler söyledim. Eşimi ne yazikki hâlâ seviyorum, az önce dayanamadım aradım ve uyumuş belli ki açmadı telefonu. Oysa ben çok üzgünüm ve uyku uyumak şöyle dursun kendimi oyalamaya çalışıyorum. Lütfen beni kendime getirecek şeyler söyleyin. Ben güçlü olmak, benim değil onun üzüldüğünü görmek istiyorum.
Eşimle ipler kopma noktasına geldi, birbirimize küfür hakaret etmedik ama çok can acıtıcı şeyler söyledik. Canım çok yanıyor, çok üzgünüm. O da üzgün müdür bilmiyorum, sevgilisinden ayrılan bir genç kızın acısını hissediyorum. Onunla hem kavga etmek hem de barışmak istiyorum. Beni anlasın istiyorum, olmuyor. Her şeyi yanlış anlıyor.
Eşimle evlilik surecimizde benim ailem daha çok maddi destekte bulunmuştu. Evimize biraz eşya aldı babam. Düğün masraflarına kv biraz yardım etti ama çoğunluk fazla fazla babamdaydi. Ben istemedim yardım kesinlikle ama benim anne,babam durmaz. Evlerine gittiğimde de bana hiçbir şey aldırmazlar huyları böyle. Biz birkaç yıla şehir degistirecektik bu nedenle kocaman ev tutup eşyaları tamamlamadik, hayatî olanları aldık.
Eşim tek çocuk ve kvnin kıymetlisi. Bu sonbaharda taşınma durumumuz gündeme geldi ve esim annemler toprak satar biraz, eşyaların kalanını alırlar dedi. Bizim maaslarimiz aldığımız eşyalar ve bir takım borçlara gidiyor. Çok çok yüksek meblaglar kazanmiyoruz zaten. Satılacak topraklar da islenmiyor zaten öylece duruyor kenarda. Benim çocuğum evlenirken ben açıkçası maddi yardımda bulunurum, bu nedenle bana tuhaf gelmiyor böyle şeyler. Buraya kadar biraz onbilgi olarak yazdım.
Kv ile ilgili öncelerde bir konu açmıştım, maalesef kvmin benimle ilgili hoş olmayan konuşmalarını duymuştum. Dayanamadım kendisiyle yüzleştim ve hepsini inkar etti. Ama ben hepsinden eminim, eşimin akrabaları biliyor zaten annesi böyle bir kadın. Herkesin arkasından konuşan, kimseyi asla beğenmeyen, İnce, düşünceli bile davransaniz yaranamayacaginiz birisi. Annesiyle bu nedenle diyaloğumu çok sınırlı tutuyordum. Yuzlesmemizde bana <kızım ben senle ilgili kötü konuşmadım hayır yok yok> dese de(ben eminim konuştugundan) ben asla alttan almadım ve üzerine gidip yanlış davranışlar sergilediğini ve bu durumun Eşimle aramızı bozabilecegini söyledim. Bu konuşmadan sonra eşime fenalastigini, hasta olduğunu tüm gün bir şey yemediğini söylemiş. Eşim çok korktu annesine bir şey olacak diye ve ben de geçmiş olsun demek için aradım, üzerimde inanılmaz bir vicdanî yük hissettim. Benle konuşmak istemedi, eşim araya girdi konuştuk. Bana büyüklük bende kalsın özür dilerim dedi. Özür dilerken bile kibir gösteriyor yani. Neyse arayı düzelttik gibi oldu. Bu arada yemek yememe olayı da olmamış, eşime başlangıçta tüm gün bir şey yemediğini söylemişti. Ama sonra kahvaltısını yaptığını söyledi. Akşam bir şeyler yemek istememiş o kadar. Bilindik bir rahatsızlığı da yok zaten, gayet sağlıklı bir kadın. Ben de kadın fenalaştı benim yüzümden diye çok üzülmüştüm.
Şimdi güncel konuya gelirsem, eşim bayram sebebiyle ailesinin yanında. Ben de kendi ailemleyim. (Bayramlarda eşim yanında olmazsa kv küsüyor, bana laf sokuyor. Oğluna değil bana neden oğlum senin ailenle, bayramda burada olsaydı gibi şeyler söylüyor. Ben de bu nedenle artık bayramları ayrı geçirmeye karar verdim, böyle daha rahat)
Eşim bugün bana çiçek göndermişti, genelde ayrı olduğumuzda gönderir. Gün güzel gidiyordu. Akşam konuşurken toprak satma işinin olmayacağını, annesinin <ben size bir tane taş bile vermem> dediğini, bana çok kizdiklarini(arkamdan konuştukları ile yüzleşme mevzusu sebebiyle) söyledi. Ben de vermezse vermesin istemedim ben zaten, senin fikrindi dedim. Ama benimle ilgili söyledikleri çok canımı sıktı, ben arayı düzelttik sanıyordum oysa ki. Haklı olan da bendim, büyüğüm olduğu ve artık tartışma ve bu gereksiz çekişme durumundan yorulduğum için son vermek istemiştim aramızdaki dargınlıga. Ama görüyorum ki onun böyle bir niyeti yok. Üstelik babamla konuşmak istiyormuş kv, ne alakaysa. Babama beni şikayet edecekmiş, ben çok simarikmisim, olay çıkarıyormusum sürekli, eşya için mi evlenmisim(ne alaka) Babam konuşup benim kulağımı çekecekmis. Ben sadece Babamdan çekinirim bu hayatta, eşim de bunu bilir. Ama babam zaten bana bir şey demez, kocaman insanım babam bana hesap mı soracak. Eşim de zaten olayın içinde. Belli ki annesinin dolduruslari ise yaramış, eşim de bana bilenmiş. Yoksa annesinin ağzını kapatırdi, geçmişte yapmışlığı olmuştu. Sebebini gerçekten anlamıyorum, kavga etmedik bir şey yoktu. Durup dururken nereden çıktı bu kavga şimdi. Eşimin annesinin doldurusuyla bana karşı gardını almasına çok öfkelendim ve öfke ile çok kırıcı konuştum. Eşim de karşılık verdi, bana eşya için mi evlendin derdin arazi sattirmaksa ona gore davranacaksin insanlara dedi ve ben boşanmak istediğimi, annesinin kötü kalpli birisi olduğunu, eşimin de hâlâ ufak bir çocuk olduğu gibi şeyler söyledim. Eşimi ne yazikki hâlâ seviyorum, az önce dayanamadım aradım ve uyumuş belli ki açmadı telefonu. Oysa ben çok üzgünüm ve uyku uyumak şöyle dursun kendimi oyalamaya çalışıyorum. Lütfen beni kendime getirecek şeyler söyleyin. Ben güçlü olmak, benim değil onun üzüldüğünü görmek istiyorum.
