ilk heyecanım ilk sevincimdi bebeğimin olucağını öğrendiğimde dünyalar benim olmuştu beklemediğimiz bi anda bu kadar sevinmek bizi daha da mutlu etmişti bebeğimize o kadar çabuk alışmıştık ki taki o gün gelene dek tam 40 gün önceydi gecenin bi yarısı kanamam gelmiş ve yataktan fırlamıştım hemen doktorumuzu aradık parça gelip gelmediğini sormuştu yok gelmedi yada biz görmedik görürdünüz farkederdin dedi yat ve hiç yerinden kıpırdama yarın bi göreyim seni dedi tabi o gece sabah olmak bilmedi sabah doktorumuzun yanına gittik ve bebeğin kalp atışlarını normal olduğunun sadece çok dikkat etmem gerektiğini söledi yatıcaksın dedi 4 gün sonraya randevu verdi o gün içimde sanki kıpır kıpır bişiler oluyodu kendi kalbil sanki orda atıyo gibiydi ve kardeşime gösterdi bi anda durdu şaştım kaldm ama içimde ölesine sıkılmıştıki doktora gittik bebeğin kalbinin durduğunu sölediler 1 değil 2 doktor inanmak zorundaydım ama nasıl böle bir acı yok.. kahroldum mahfoldum kendimi yedim bitirdim nereye baksam ne sölesem hep aklımda bebeğim bebeğim bebeğim ona ölesine alışmışken onsuz kalmak çooookkk acıı anlatılmaz hep burda yazılanları okur üzülür ağlardım başıma gelince ne büyük dayanılmaz bi acı olduğunu dahada iyi anladım allah hepimizin yardımcısı olsun çok çok dua edelim meleklerimize onlar hep bizim yanımızdalar meleğim seni asla unutmucam...senağlamasenağlama